Okres Antebellum w Wirginii jest naznaczony znacznymi ulepszeniami wewnętrznymi finansowanymi przez Virginia Board of Public Works. Budowa na dużą skalę linii kolejowych i turopagów przeważyła nad rozwojem systemu dróg wodnych, od których dobrobyt Fredericksburga był w dużej mierze uzależniony. Pomimo poprawy stanu dróg i przejścia na kolej jako dominującą formę transportu, Fredericksburg trzymał się swojej wizji serii kanałów, śluz i tam, które poprawiłyby trasy komunikacyjne do i z miasta. Fundusze okazały się jednak trudne do zdobycia i dopiero w 1849 roku ukończono budowę pierwszego z serii kanałów. W tym czasie kanał stał się już przestarzały za sprawą kolei. Miasto zostało ominięte na linii kolejowej z Waszyngtonu, D.C., do Richmond, co poważnie ograniczyło dobrobyt okolicznych kupców (Armstrong 1974; Littlefield 1999).
Circa 1854 view of Fredericksburg from Ferry Farm
Pomimo spadku dobrobytu handlowego, rozwój młynów mącznych i młynów do mielenia mąki był nadal istotny w Fredericksburgu. Wiele dużych młynów, z których jeden zyskał międzynarodowe uznanie, powstało wzdłuż kanału i torów wodnych zbudowanych na obrzeżach Fredericksburga. Podczas gdy niewolnictwo w tym okresie było w Wirginii u szczytu popularności, wielu wolnych czarnoskórych osiedliło się w dzielnicach Fredericksburga i pracowało w dokach, magazynach i młynach (FATD 2002). Dobrobyt młynów, osiedlanie się wolnych czarnych i spekulacje na temat zwiększonego handlu dzięki ulepszonemu systemowi kanałów stymulowały rozwój miasta, które do 1860 roku osiągnęło populację 5 000 osób (Goolrick 1922).