Opis ukształtowania terenu

Skala | Definicje | Względne wzniesienie | Obecne zrozumienie / Techniki | Referencje
Skala
Skala, w której postrzegamy nasz krajobraz wpływa na sposób w jaki go opisujemy. W małej (lub szerokiej) skali mamy tendencję do dokonywania szerokich uogólnień, tak jakbyśmy oglądali Victorię z satelity. Podczas gdy w dużej (lub konkretnej) skali jesteśmy o wiele bardziej szczegółowi w opisywaniu zmian, które obserwujemy.
Takie podejście do postrzegania ukształtowania terenu w różnych skalach skłania do stosowania hierarchicznego systemu opisywania krajobrazu, w szczególności ukształtowania terenu. System hierarchiczny oparty na skali może być wykorzystany jako ramy zapewniające spójną podstawę klasyfikacji, która pomaga w opisie.
Definicje
Najprostszym podejściem stosowanym do opisu form ukształtowania terenu było podejście oparte na ich morfologii. Na zasadzie ad hoc, formy terenu mogą być opisane w znanych lub względnych terminach. Na przykład, w Wiktorii mamy Wzgórze Piramid, Garb Wielbłąda, Sugarloaf, Paps, Mt. Elephant i eteryczny Mt. Feathertop, nie wspominając o Dwunastu Apostołach.
Jednakże, specyficzne opisy ad hoc nie pomagają w spójnym, przestrzennie powiązanym opisie kształtu ukształtowania terenu. W tym celu potrzebne są inne deskryptory, takie jak wysokość i wysokość względna, które mogą być postrzegane jako kontinuum (tj. od najniższego punktu do najwyższego) lub podzielone na klasy.

Twelve Apostles near Port Campbell (photo courtesy of Tourism Victoria)

Pyramid Hill near Kerang

Względna wysokość
Względna wysokość cech krajobrazu może zapewnić spójny model opisu ukształtowania terenu, ponieważ czynnik ten będzie miał główny wpływ na zachowanie krajobrazu, tj. różne potencjały erozyjne wynikające z grawitacji (góry Vis vs. równiny). Klasyfikacja określona w tabeli poniżej, została użyta w celu zapewnienia spójności w odniesieniu do wymiarów krajobrazu z ogólnymi koncepcjami ukształtowania terenu, np. kiedy wzgórze staje się górą? Ten system klasyfikacji jest ściśle morfologiczne i wskazuje amplitudę krajobrazu.
Relative klasy elewacji zostały znormalizowane i stosowane w całej Australii. Standardowy tekst używany jest nazywany „Soil i Land Field Handbook” (McDonald et al, 1990, Ed 2, p36). Krajobraz podzielony jest na następujące klasy:

Jednakże, definicyjne problemy pojawiają się w określaniu punktów pomiarowych (np. Połączenie klas nachylenia z wysokością względną zapewnia dodatkowy wymiar lub kształt do opisu morfologii – np. płaskie, łagodnie pofałdowane lub pofałdowane równiny (zob. McDonald i inni, 1990, wyd. 2, s. 36).

Obecne rozumienie/techniki
Obecnie prowadzone są znaczące badania nad ukształtowaniem terenu i powiązanymi obszarami badań. Obejmują one miejsca o znaczeniu geomorficznym w różnych częściach stanu (Rosengren, N., 1981 & 1984) oraz badania regolitu (patrz Joyce, E.B., et al 1999).
Powyższe przykłady stanowią ważny wkład w zrozumienie ukształtowania terenu, ale istnieją również inne badania, zarówno akademickie, jak i prowadzone przez rząd. Wiktoriańska Grupa Referencyjna ds. Geomorfologii (VGRG) zainicjowała przegląd geomorfologii Wiktorii, przy czym nadal wymagane są dalsze badania i mapowanie wyznaczonych jednostek. Wykorzystanie cyfrowych modeli wysokościowych (DEM) i technik teledetekcji, takich jak wykrywanie emisji promieniowania gamma lub radiometria, umożliwiło lepszą kontrolę krajobrazu i większą odtwarzalność (patrz poprzednia sekcja dotycząca wysokości, aby zapoznać się z przykładem DEM). Cyfrowe modele wysokościowe przybliżają powierzchnię terenu w oparciu o kontury, wysokości punktowe, a nawet nowe zdjęcia satelitarne i lotnicze, radar i skanowanie laserowe. Pozwala to na łatwe manipulowanie danymi dotyczącymi powierzchni ziemi.
DEM’s w zależności od materiału źródłowego mogą być bardzo dokładne. Istnieje jednak szereg różnic w porównaniu z tradycyjnym podejściem do opisu ukształtowania terenu (jakościowa ocena ukształtowania terenu). Wiele zależy od rozdzielczości DEM, ale elastyczność wykorzystania danych cyfrowych oznacza, że można dokonać dowolnej klasyfikacji kontinuum danych. Oznacza to, że dzięki wykorzystaniu danych cyfrowych możliwe jest podzielenie danych wysokościowych na dowolną liczbę klas, w celu ustalenia wymaganej manipulacji terenem (np. skoncentrowania się na subtelnych zmianach na niskich wysokościach, które mogłyby uwypuklić stare grzbiety plaż). Możliwe jest również wyprowadzenie wskaźników takich jak nachylenie i krzywizna zbocza, które definiują linie drenażu i grzbiety.

Birch, W.D. (1994). Volcanoes in Victoria. Royal Society of Victoria.
Cochrane, G.W., Quick, G.W. and Spencer-Jones, D. (Eds), (1991). Introducing Victorian Geology. Victorian Division of the Geological Society, Australia. Pg 320.
Douglas, J.G. and Ferguson, J.A., Eds. (1976). Geology of Victoria. Spec. Publ. Geol. Soc. Aust. 5.
Douglas, J.G. and Ferguson, J.A., Eds. (1988). Geology of Victoria. Second Edition. Spec. Publ. Geol. Soc. Aust. 5.
Duncan, J.S. Ed. (1982). Atlas of Victoria. Victorian Government Printing Office.
Hills E. Sherbon (1975). Physiography of Victoria. An Introduction to Geomorphology. Whitcombe & Tombs Pty Ltd, Australia.
Jenkin, J.J. i Rowan, J.N. (1987). Zasoby fizyczne” w Agriculture in Victoria autorstwa D.J. Connor & D.F. Smith. Australian Institute of Agricultural Science, Parkville, Vic. Ch 3.
Jenkin, J.J. (1988). Patrz „Geomorfologia” w Douglas i Ferguson (1988). Second Edition. Geology of Victoria.
Joyce, E. B. (1999). A new regolith landform map of the Western Victorian volcanic plains, Victoria, Australia'. In Taylor, G. and Pain, C. (eds), Regolith 1998. Australian Regolith & Mineral Exploration, New Approaches to an Old Continent, Proceedings, 3rd Australian Regolith Conference, Kalgoorlie, 2-4 May 1998, CRC LEME, Perth, pp117-126.
McDonald, R.C., Isbell, R.F., Speight, J.G., Walker, J. i Hopkins, M.S. (1990).
„Australian Soil and Land Survey Field Handbook”. Second Edition. Inkata Press. Melbourne.
Rees, D. B. (2000). Ed. Land Systems of Victoria. Wydanie 3. Raport techniczny nr 56. Centrum Badań nad Ochroną Gruntów. Victoria.
Rowan, J.N. (1990). Land Systems of Victoria. Department of Conservation & Environment and the Land Conservation Council.
Rosengren, N.J., McRae-Williams, M.S. and Kraemers, S.M. (1981). Miejsca o znaczeniu geologicznym i geomorfologicznym w Central Gippsland. Ministerstwo Ochrony Przyrody, Wiktoria. E.S.P. No.341.
Rosengren, N.J. (1984). Sites of geological and geomorphological significance in the Shire of Otway. Department of Conservation, Forests and Lands. E.S.P. No.399.