Innym przykładem są dwie Konwencje wiedeńskie o prawie traktatów z 1969 i 1986 roku. Między innymi dwie konwencje wiedeńskie o sukcesji państw, jedna z 1978 r. o sukcesji państw w sprawach traktatowych, druga z 1983 r. o sukcesji państw w sprawach długów, archiwów i mienia.
Sukcesja państwowa ma miejsce za każdym razem, gdy terytorium przechodzi z jednego państwa do drugiego, gdy terytorium przechodzi z państwa A do państwa B należy rozstrzygnąć cały szereg kwestii prawnych, w szczególności czy traktaty obowiązujące wcześniej nadal obowiązują, także w odniesieniu do mienia, archiwów itp. Istnieje również Konwencja nowojorska z 1961 r. w sprawie likwidacji i ograniczenia bezpaństwowości.
Obecnie Komisja przygotowuje mniej traktatów, sporządza dokumenty, w których proponuje artykuły dotyczące odpowiedzialności państwa, jak w 2001 r., lub odpowiedzialności organizacji międzynarodowych; powodem jest to, że państwa są znacznie mniej chętne do przyjmowania konwencji niż dawniej. Pozostawiamy to w prawie miękkim.
Nie należy pomijać, że organizacje międzynarodowe poprzez swoje różne organy, w których reprezentowane są państwa, przyjmują rezolucje; termin rezolucja jest neutralny; mogą to być zalecenia lub decyzje.
Termin rezolucja jest więc terminem ogólnym.
Rekomendacja polega na opracowaniu jakichkolwiek zasad, reguł, wytycznych czy rozwiązań, nie ma tu żadnych zobowiązań prawnych, a jedynie przedstawienie pewnych elementów rozwiązania, które są wyczarowane jako korzystne, sugerując państwom ich przestrzeganie i stosowanie.
Decyzja opiera się na konkretnym celu i podejmuje środki wiążące, postanawia się utworzyć budżet, operację pokojową itp.
To wyjaśnia, dlaczego zdecydowana większość rezolucji nie ma znaczenia międzynarodowego, ale każda z nich rodzi problem międzynarodowy, ponieważ każda opiera się na instrumencie założycielskim organizacji, każdy akt, który podejmuje organizacja, musi opierać się na przypisaniu władzy, zawsze pojawia się pytanie prawne.
Jednakże istnieje bardzo ograniczona liczba rezolucji, które mają charakter zasadniczo normatywny i dotyczą prawa międzynarodowego publicznego, które stara się rozwijać w danej dziedzinie lub ustanawia standardy.
Przede wszystkim jest słynna uchwała, ona jest właśnie słynna, mianowicie Powszechna Deklaracja Praw Człowieka; Ta powszechna deklaracja praw człowieka, która jest pierwszym tekstem międzynarodowym w tej dziedzinie, jest rezolucją Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych z 1948 roku, rezolucją 217 Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych, jest to rekomendacja, jest to tekst, który początkowo nie miał wiążącej mocy prawnej, Zgromadzenie Ogólne pozwoliło sobie przypomnieć państwom zasady po II wojnie światowej w celu umoralnienia stosunków międzynarodowych i dotyczyło sposobu traktowania przez państwo własnych obywateli na własnym terytorium i obywateli obcych.
Nie należy zaprzeczać, że rezolucja ta wywarła znaczący wpływ na prawo międzynarodowe zarówno z konwencjonalnego, jak i zwyczajowego punktu widzenia; z konwencjonalnego punktu widzenia pakty z 1966 r. rozwijają rezolucję z 1948 r., a z punktu widzenia prawa zwyczajowego, co równie ważne, rezolucja ta nie miała kluczowego znaczenia, gdyż zasady określone w rezolucji 217 odzwierciedlają obecnie zwyczajowe prawo międzynarodowe w dziedzinie praw człowieka.
W 1948 roku było to tylko proste zalecenie, ale teraz te zasady zostały przyjęte i są uznawane za zwyczajowe.
Rezolucja 1514 z 1960 r., którą należy czytać w połączeniu z rezolucją 1541 z tego samego roku, dotyczy dekolonizacji, jeśli spojrzymy do Karty Narodów Zjednoczonych, nie znajdziemy nic na temat dekolonizacji, ponieważ w 1945 r. nie był to właściwy czas na dekolonizację, nie dlatego, że nie wszystkie państwa ją popierały, ale potężne państwa były jej przeciwne, takie jak Francja i Wielka Brytania, więc jeśli spojrzymy do Karty, znajdziemy rozdział o terytoriach niesamorządnych dla ówczesnych kolonii.
Karta w istocie w swoich postanowieniach porządkuje kolonializm, ustanawia pewne zobowiązania mocarstw kolonialnych, ale „miękkie”; w oparciu o praktykę ONZ przekształciła zakres tych postanowień, w rezolucji 1514 mamy pełne prawo do dekolonizacji, Organizacja Narodów Zjednoczonych stawia sobie za cel zorganizowanie dekolonizacji.
Jest to bardzo znacząca innowacja i sprzeczna z literą Karty, ale jest to ewolucja Karty poprzez rezolucję z zakresu prawa międzynarodowego, ponieważ stwierdzenie, że istnieje prawo do niepodległości i w tym secesji dotyczy podstaw terytorialnych, co jest kwestią polityczną, ale także prawa.
Resolucja 2625 z 1970 r. jest swoistym produktem pracy z lat 60-tych na temat pokojowego współistnienia, w 1962 r. po zbliżeniu ZSRR i ONZ nastąpiła odwilż w stosunkach międzynarodowych.
Ta rezolucja jest efektem tych prac, jest w istocie autentyczną interpretacją art. 2 Karty Narodów Zjednoczonych, który jest przepisem fundamentalnym, ponieważ określa zasady Karty, ale także współczesnego prawa międzynarodowego.
Gdy czyta się sekcję 2 Karty, można bardzo szybko zauważyć, że formuły i stwierdzenia są siłą rzeczy bardzo dobre, gdy status na zasadach, określa się wytyczne. Pojawia się jednak cały szereg kwestii interpretacyjnych.
Jest to na przykład kwestia dokładnej znajomości znaczenia słowa „siła”, niestosowania siły, co może wiązać się z kwestiami granic, linii zawieszenia broni itp. Rezolucja 2625 rzuca światło na te zasady i interpretuje je bardziej szczegółowo, aby łatwiej było je interpretować w celu określenia ich normatywnego znaczenia, a także rozwija ważne zasady, które powstały od 1945 r., takie jak np. samostanowienie narodów czy prawo narodów do samostanowienia.
Numerowana rezolucja z 1963 r. to rezolucja określająca zasady odnoszące się do przestrzeni kosmicznej. W 1957 roku nastąpił szok Sputnika, wtedy przestrzeń kosmiczna stała się dostępna dla ludzkości.
Jak tylko mogliśmy się tam udać, pojawiły się pytania prawne, czy możemy zawłaszczyć przestrzeń kosmiczną, czy możemy uzbroić przestrzeń kosmiczną, czy możemy umieścić broń masowego rażenia, czy możemy zawłaszczyć Księżyc itd. Trzeba było ustanowić zasady, co Zgromadzenie uczyniło w tej rezolucji prowadzącej do Traktatu o Przestrzeni Zewnętrznej z 1967 r., widzimy normatywny wpływ tej rezolucji bardzo łatwo.
Rezolucja 3314 z 1974 r. to jeszcze Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych, które dąży do określenia, czym jest agresja, sama Karta odnosi się do agresji zbrojnej, np. w art. 51 i 39 Karty. Definicja z 1974 roku jest zwieńczeniem pracy rozpoczętej w latach 20-tych przez Ligę Narodów, bardzo trudne pytanie do odpowiedzi.
Rozporządzenie 2749 to rezolucja z 1970 roku o głębokim dnie morskim, jest tam gleba i podglebie morza pełnego, gleba i podglebie morza pełnego zawierają ważne zasoby, gleba zawiera zasoby ryb łóżkowych, a podglebie zawiera cały szereg metali.
Istniały interesy ekonomiczne, które mogły przyciągnąć państwa, istniała obawa, że bardziej zaawansowane technologicznie państwa zawłaszczyłyby ląd na pełnym morzu poprzez interpretacje ekstensywne.
Pytanie dotyczyło tego, jak daleko sięga szelf kontynentalny, jeśli szelf kontynentalny zostałby przesunięty jeszcze dalej, obawiano się, że państwa zaawansowane technologicznie naruszyłyby swoją szczególną przewagę.
Rozporządzenie 2749 głosi, że gleba i podglebie morza pełnego są dziedzictwem ludzkości i nie mogą być przywłaszczone.
Są to uchwały normatywne o wielkim znaczeniu, które ustanowiły prawo i przyczyniły się do rozwoju prawa w swoich dziedzinach.
Trzecią funkcją prawotwórczą jest funkcja normatywna Rady Bezpieczeństwa; Rada Bezpieczeństwa może przyjmować wiążące rezolucje, tj. decyzje na mocy rozdziału VII Karty Narodów Zjednoczonych.
Gdy tworzono Radę Bezpieczeństwa, nie zamierzano, by stanowiła ona prawo, lecz raczej by podejmowała działania policyjne.
Stało się tak, że w ostatnich latach, szczególnie w latach 2000, Rada Bezpieczeństwa zaczęła przyjmować regulacje, takie jak np. regulacje antyterrorystyczne, które włączają reżimy konwencjonalne.
Na przykład rezolucja Rady Bezpieczeństwa nr 1373 zawiera cały szereg zasad, które Rada Bezpieczeństwa nakazuje państwom przyjąć i stosować w celu zwalczania terroryzmu, a w szczególności zasady te dotyczą przepływów finansowych, a ich celem jest zapewnienie, że organizacje terrorystyczne nie będą mogły dłużej finansować swojej działalności.
Rezolucja ta w dużej mierze odzwierciedla treść Konwencji o zwalczaniu finansowania terroryzmu z 1999 roku.
To interesujące z prawnego punktu widzenia, ponieważ oznacza, że to, co było w konwencji, zostało teraz podjęte przez Radę Bezpieczeństwa w rezolucji na mocy rozdziału VII Karty i staje się wiążące dla wszystkich państw członkowskich ONZ.
Nie widzimy organu gorzej uzbrojonego niż Rada Bezpieczeństwa, chcieliśmy, aby władza była reprezentowana, aby mogła działać w sposób wiarygodny, podczas gdy kiedy my stanowimy prawo, potrzebujemy konsultacji ze wszystkimi, ale Rada Bezpieczeństwa może przyjmować skuteczne rezolucje.
W ciągu ostatniej dekady Rada Bezpieczeństwa niejednokrotnie przekraczała linię w kierunku prawodawstwa międzynarodowego, jak dotąd czyniła to w obszarze, w którym państwa członkowskie podążały za nią, zasadniczo nie było sprzeciwu wobec takich rezolucji, zastrzeżenia dotyczyły sankcji, ale nie wobec samej zasady, że Rada Bezpieczeństwa powinna opracowywać takie zasady.
W organizacji międzynarodowej istnieją funkcje normatywne, kiedy Rada je przyjmuje i nadaje im moc wiążącą, wpływ na system międzynarodowy jest znaczący, ponieważ co do zasady mają one pierwszeństwo przed regułami zawartymi w innych konwencjach.
Specyfika traktatów ustanawiających organizacje międzynarodowe
Istnieją pewne cechy szczególne traktatów instytucjonalnych, z których można wyróżnić trzy:
- interpretacja
- modyfikacja
- hierarchia.
interpretacja
Względnie często będziemy mówić, że traktaty instytucjonalne interpretuje się według określonych metod, a część doktryny będzie wyjaśniać, że owe traktaty instytucjonalne są gatunkami konstytucji i dlatego interpretacja jest zorientowana na metody konstytucyjne.
Patrząc na praktykę, zdajemy sobie sprawę, że traktaty instytucjonalne podlegają takim samym regułom interpretacyjnym jak każdy inny traktat.
Reguły te są regułami elastycznymi, reguły dotyczące wzajemnych powiązań zawarte w artykułach 31, 32 i 33 Konwencji wiedeńskiej z 1969 r. są regułami, które zgadzają się co do pewnej wagi, nie zmierzaliśmy w kierunku różnych reguł, nie możemy mówić, że istnieją traktaty interpretowane jako konstytucje, jeśli można by to rozumieć jako konkretne reguły.
Z drugiej strony, wagi bywają różne w zależności od charakteru traktatu.
Na przykład, nierzadko w przypadku konwencji instytucjonalnych kładzie się nacisk na interpretację teleologiczną, ponieważ organizacje międzynarodowe są z gruntu finalistycznymi firmami, dąży się do współpracy nad sfinalizowanym przedmiotem, gdy dąży się do wspólnego celu, ten wspólny cel ma nieco wyższą wagę w interpretacji. To samo dotyczy kart stowarzyszeń w prawie prywatnym.
Często w ramach traktatów instytucjonalnych pojawiają się interpretacje funkcjonalne, ten argument jest argumentem, który występuje ze szczególną częstotliwością w traktatach instytucjonalnych, nie jest tak silnie reprezentowany w innych kontekstach.
W traktatach instytucjonalnych częściej przyjmuje się interpretację dynamiczną niż w innych traktatach, np. bilateralnych.
Interpretacja dynamiczna oznacza, że staramy się odczytywać pojęcia nie w znaczeniu, jakie mogły mieć w momencie przyjęcia traktatu do Karty, na przykład w 1945 r., kiedy prawodawca napisał tekst, ale staramy się zobaczyć, jakie znaczenie mogą mieć te słowa w dzisiejszym społeczeństwie, jest to interpretacja ewoluująca lub dynamiczna.
W traktatach instytucjonalnych rozumie się, że interpretacja dynamiczna jest często preferowana, ponieważ organizacja musi działać dzisiaj. Dlatego też prace przygotowawcze są również częściej marginalizowane niż gdzie indziej.
W traktacie dwustronnym nierzadko operacja będzie polegała na wykorzystaniu prac przygotowawczych, aby odkryć, czego chciały strony, podczas interpretacji traktatów instytucjonalnych odzyskuje się pewien dystans, według sędziego Alvareza traktat instytucjonalny jest jak statek.
Wreszcie, istnieje wyraźna tendencja do uwzględniania praktyki organów przy interpretacji tekstów. Nie jest to bardzo specyficzne dla tych traktatów, późniejsza praktyka zawsze się liczy, ale to, co jest interesujące w traktatach instytucjonalnych, to fakt, że istnieje nie tylko późniejsza praktyka państw członkowskich, ale również późniejsza praktyka organów organizacji.
Należy również wziąć pod uwagę art. 27.3 Karty dotyczący głosu potwierdzającego i weta, późniejszej praktyki Rady Bezpieczeństwa i jej członków. Praktyka tego organu miała znaczenie przy ustalaniu, co oznacza „głos potwierdzający” w art. 27.3.
W interpretacji są różne metody, jest przypadek Komitetu IMCO z 1960 r., gdzie Trybunał interpretuje restrykcyjnie, ale raczej zauważa się stosowanie tych wcześniej podanych metod, jest to cecha wyróżniająca w interpretacji.
Przedyskutowaliśmy interpretację, ale kilka słów trzeba powiedzieć o zmianie Traktatów.
Modyfikacja
Ogólne zasady dotyczące modyfikacji traktatów są rygorystyczne i trudne do realizacji, powodem jest to, że traktat zawarty między państwami X może być zmieniony tylko na mocy porozumienia między państwami X, traktat przyznaje prawa i nakłada obowiązki, gdy państwu lub podmiotowi przyznaje się prawa nie można ich jednostronnie odebrać, bo inaczej przestałyby być prawami.
Traktat jest bardzo sztywny, możemy badać zmiany, ale jeśli ktoś się nie zgadza są problemy.
Alternatywą w prawie międzynarodowym ogólnym jest zawarcie traktatu ograniczonego, jest to możliwe, jeśli nie jest to sprzeczne z przedmiotem i celem traktatu zawarcie traktatu bez niektórych stron, ale wobec pozostałych jest się związanym całością, jedynym rezultatem jest rozdrobnienie reżimu traktatowego.
Jest to czasem pracochłonne, więc w przypadku traktatów instytucjonalnych nawet jeśli chce się mieć taki reżim, to nie działa, bo nie można mieć funkcjonowania organizacji międzynarodowej o zmiennej geometrii.
Dlatego wszystkie te organizacje międzynarodowe mają specjalne zasady dotyczące modyfikacji traktatów instytucjonalnych, jest to sprawa, która ma specjalną regułę lex.
Zmiany Karty są przewidziane w art. 108 i 109 tego instrumentu, różnica między tymi dwoma przepisami nie ma już dzisiaj znaczenia. 108 to poprawki do Karty, a 109 całościowa rewizja Karty.
Art. 108 to poprawki jednorazowe, na podstawie art. 108 były trzy poprawki do Karty. Obie dotyczyły modyfikacji liczby państw zasiadających w niektórych organach.
Jeśli spojrzymy na zasady tych poprawek, to są one takie same w artykułach 108 i 109, z tym że w 109 jest Zgromadzenie Konstytucyjne, poprawka, jakakolwiek by ona nie była, musi być przegłosowana na Zgromadzeniu Ogólnym przez dwie trzecie członków, a następnie ratyfikowana przez dwie trzecie członków organizacji; dwie trzecie musi głosować nad poprawką, a następnie dwie trzecie ją ratyfikować.
Istnieje zasada, że w tych dwóch trzecich, które głosują i ratyfikują poprawkę, musi być pięciu stałych członków.
Oczywiście, bardzo trudno jest osiągnąć te warunki, nie tylko dlatego, że dwie trzecie i to stosunkowo dużo i potrzeba dużo czasu, aby X państw to ratyfikowało.
W przypadku reform innych niż czysto cyfrowe, byłoby to trudniejsze do osiągnięcia.
Reguły te ułatwiają modyfikację, ponieważ zgodnie z ogólnym prawem międzynarodowym wszystkie państwa musiałyby zmodyfikować traktaty, a w Karcie wymagane są tylko dwie trzecie państw; kiedy więc modyfikacja jest przyjęta przez dwie trzecie, w tym wszystkie pięć. Kiedy ta poprawka zostanie uchwalona, dotyczy wszystkich członków ONZ, także tych, którzy głosowali przeciwko niej, właśnie dlatego, że funkcjonowanie instytucji wymaga jednolitych zasad.
Na konferencji w San Francisco uzgodniono, że państwa, które znalazły się w pułapce, będą miały możliwość opuszczenia organizacji, aby nie podlegać poprawce, której nie aprobują.
Zmiany formalne są ułatwione w instrumentach organizacji międzynarodowych w stosunku do ogólnego prawa międzynarodowego, potrzebna jest tylko określona liczba państw, aby zmiana była wiążąca dla wszystkich, natomiast w ogólnym prawie międzynarodowym, aby zmiana była wiążąca dla wszystkich, wymagane są wszystkie państwa.
Nie tylko zmiany formalne, karty instytucjonalne organizacji międzynarodowych są żywymi instrumentami, ponieważ muszą się dostosowywać do życia organizacji, instrumenty organizacji międzynarodowych często ewoluują poprzez instrumenty nieformalne.
Zarówno z punktu widzenia zmian formalnych istnieją określone reguły, jak i istnieje tendencja do zmian nieformalnych, traktaty instytucjonalne wyglądają tu jak konstytucje.
Hierarchia
Wreszcie traktaty organizacji międzynarodowych i ogólniej organizacji międzynarodowych opierają się na hierarchii źródeł; traktat konstytutywny organizacji znajduje się na szczycie źródeł w organizacjach, jest to założycielski tekst prawny i nadrzędny w stosunku do innych źródeł organizacji.
Nadrzędność oznacza, że uchwała jest podejmowana na mocy traktatu konstytutywnego, więc musi być zgodna z traktatem konstytutywnym.
Traktat jest na szczycie, ponieważ jest wyrazem woli państw członkowskich, które są najwyższym prawodawcą; traktat konstytutywny, przez który państwa wyrażają swoją wolę, jest najwyższym przepisem.
Traktaty i zwyczaj są na ogół stawiane na równi, ani traktat, ani zwyczaj nie są nadrzędne wobec żadnego z nich.