W prawie osadnik to osoba, która ustanawia majątek na prawie powierniczym na rzecz beneficjentów. W niektórych systemach prawnych założyciel jest również określany jako trustor, a czasami jako grantor lub donator. Jeżeli trust jest trustem testamentowym, założyciel jest zwykle określany jako spadkodawca. Osadnik może być również powiernikiem trustu (gdy deklaruje, że posiada swój własny majątek na zasadzie trustu) lub osoba trzecia może być powiernikiem (gdy przekazuje majątek powiernikowi na zasadzie trustu). W prawie zwyczajowym Anglii i Walii, kontrowersyjnie uznano, że w przypadku gdy powiernik deklaruje zamiar przeniesienia majątku na rzecz trustu, którego jest jednym z kilku powierników, jest to ważna ugoda, mimo że majątek nie jest powierzony pozostałym powiernikom.
Zdolność do bycia powiernikiem jest generalnie współobejmująca ze zdolnością do posiadania i rozporządzania prawnym lub faktycznym interesem w nieruchomości. W praktyce specjalne względy pojawiają się jedynie w odniesieniu do nieletnich i osób ubezwłasnowolnionych umysłowo.
Osoba zakładająca trust może go utworzyć poprzez zamanifestowanie zamiaru jego utworzenia. W większości krajów nie są wymagane żadne formalności w celu utworzenia trustu inter vivos w odniesieniu do majątku osobistego, ale często istnieją formalności związane z trustami w odniesieniu do nieruchomości lub trustami testamentowymi. Słowa lub działania założyciela muszą być wystarczające do ustalenia zamiaru, że inna osoba lub sam założyciel będzie powiernikiem majątku w imieniu beneficjenta; sam ogólny zamiar przysporzenia korzyści innej osobie jest wystarczający. Formalności te mają zastosowanie wyłącznie do trustów wyraźnych, a nie do trustów wynikających, dorozumianych czy konstruktywnych.
Aby założyciel mógł skutecznie utworzyć trust, w większości systemów prawnych common law musi spełnić trzy warunki, ustanowione w wyroku Knight v Knight:
- pewność zamiaru – czy założyciel (lub spadkodawca) zamanifestował zamiar utworzenia trustu.
- pewność przedmiotu – czy majątek określony jako podlegający rozliczeniu jest wystarczająco dokładnie zidentyfikowany.
- pewność przedmiotów – beneficjenci muszą być jednoznacznie ustaleni w okresie bezterminowym.
Gdy nie uda się powierzyć majątku osobie trzeciej, zwykle mówi się, że jest on przechowywany na zasadzie trustu na rzecz założyciela. Jeśli jednak założyciel dokona ważnego przeniesienia własności na osobę trzecią, a użyte słowa nie spowodują powstania trustu, zwykle przyjmuje się zasadę, że obdarowany przejmuje własność w sposób absolutny.