Tuńczyk błękitnopłetwy z Pacyfiku często nazywany jest „zapomnianym tuńczykiem błękitnopłetwym”. Chociaż te smukłe drapieżniki mogą dorastać do 550 kilogramów (1,200 funtów), przemierzając ocean w celu zdobycia pożywienia i rozmnażania się, były one w dużej mierze ignorowane jako cel zarządzania i działań ochronnych, nawet gdy ich liczba spadła. Ryby te nie tylko są podatne na przełowienie ze względu na swoją biologię, ale są również bardzo poszukiwane przez koneserów owoców morza. Łowione głównie przez japońskie, meksykańskie i koreańskie statki, pacyficzne ryby błękitnopłetwe są głównie wysyłane na japońskie rynki, gdzie pojedyncza ryba może być sprzedawana za setki tysięcy dolarów, i podawane jako drogie sushi.
Nieodpowiednie zarządzanie
Nawet gdy rybołówstwo na Pacyfiku nadal się nasila, menedżerom nie udało się przyjąć limitów połowowych opartych na podstawach naukowych, aby zakończyć przełowienie. Doświadczenie na Oceanie Atlantyckim pokazuje, że przyjęcie środków opartych na nauce jest kluczowe dla przyszłości łowisk błękitnopłetwych, i jest krytycznie ważne, aby skuteczne działania w zakresie zarządzania zostały podjęte dla błękitnopłetwego Pacyfiku bezzwłocznie.
Trans-Pacyficzne życie
Pomimo ich ogromnego zasięgu, dorosłe osobniki błękitnopłetwego Pacyfiku rozmnażają się tylko na dwóch znanych tarliskach, zlokalizowanych u wybrzeży Japonii. Większość płetwali błękitnych pozostaje w zachodnim Pacyfiku przez całe swoje życie. Inne, gdy osiągną jeden do dwóch lat, rozpoczynają 11.100-kilometrową (6.000-milową) migrację przez Ocean Spokojny w poszukiwaniu pożywienia w żyznych wodach u wybrzeży Kalifornii i meksykańskiego półwyspu Baja. Po dwóch do czterech lat karmienia we wschodnim Pacyfiku, wracają na tarło do tych samych wód zachodniego Pacyfiku, gdzie rozpoczęli życie, i nigdy nie podróżują do wschodniego Pacyfiku ponownie.
Rozwijające się rybołówstwo
Połowy pacyficznych ryb błękitnopłetwych podwoiły się w ciągu ostatnich 20 lat, a rybacy celują w ryby, gdy są one najbliżej brzegu i najłatwiejsze do złapania – jako młode osobniki i jako dorośli zbierający się na tarło. Według raportu z 2010 roku, opublikowanego w czasopiśmie Nature, około 90 procent złowionych ryb nie osiągnęło dojrzałości, co zagraża przyszłości populacji. Duże połowy przemysłowe również ścigają duże ryby Pacific bluefin, usuwając istotne, dojrzałe reprodukcyjnie ryby z oceanu. Niezliczone tradycyjne statki rybackie przyczyniają się do tego problemu, wyławiając nieznaną liczbę osobników dorosłych i młodych na tarlisku tej ryby. Pomimo solidnych dowodów na to, że te łowiska uszczuplają zasoby gatunku, kluczowe zabezpieczenia, takie jak oparte na nauce kwoty połowowe i minimalne limity wielkości, nadal nie istnieją dla tuńczyka błękitnopłetwego z Pacyfiku.
Rozwiązania
- Licz ryby: Zaktualizuj ocenę zasobów, która obecnie jest obarczona niepewnością, i popraw przejrzystość procesu, udostępniając wyniki opinii publicznej: Do a better job of estimating the fishing effort and artisanal catch in the western Pacific.
- End Overfishing: Adopt and enforce science-based limits on the number of Pacific bluefin tuna that can be sustainably caught each year in the eastern and western Pacific.
.