Technika chirurgiczna
Dwie najczęściej wykonywane procedury operacyjne w artroskopii kolana to meniscektomia i chondroplastyka (Wideo 1). Kluczową umiejętnością, którą należy opanować w przypadku obu procedur jest triangulacja. Odnosi się ona do trójkąta, który jest tworzony przez instrument i kamerę artroskopową. Umiejętność wprowadzania instrumentów do kolana w taki sposób, aby znajdowały się one w polu widzenia kamery, ma kluczowe znaczenie dla opanowania tej umiejętności w celu uniknięcia uszkodzenia chrząstki. Obszary zwyrodnienia lub uszkodzenia chrząstki mogą być leczone za pomocą chondroplastyki. Szorstkie i niestabilne zmiany w chrząstce są leczone przy użyciu golarki oscylacyjnej, kiret i innych narzędzi do usuwania ubytków. Zakrzywiony shaver może dotrzeć do większej ilości miejsc w obrębie kolana i może być bardzo przydatny w leczeniu zmian w obrębie rzepki. Niewielka ilość ssania jest stosowana w golarce w celu usunięcia resztek bez zmniejszenia ciśnienia wewnątrzstawowego w wyniku nadmiernego ssania, co prowadzi do krwawienia. Zakrzywione golarki częściej się zatykają, a perłą techniki jest utrzymywanie silnego ssania za pomocą pompy kontrolującej ciśnienie i przepływ, aby utrzymać dystensję stawu, zapobiegając jednocześnie zatykaniu. Niestabilna chrząstka jest usuwana, przy czym należy uważać, aby nie uszkodzić zdrowej chrząstki ani nie odsłonić gołej kości. Zaawansowane techniki leczenia uszkodzeń chrząstki obejmują mikrozłamania, artroplastykę abrazyjną oraz autoprzeszczep lub alloprzeszczep osteochondralny i adiuwanty.
Rozerwanie łąkotki jest najczęściej spotykaną patologią w artroskopii kolana. Najczęściej leczy się je za pomocą częściowej meniscektomii, gdy występują w wewnętrznym obszarze awaskularnym. Istnieją różne techniki usuwania rozdartej części łąkotki, czyli „częściowej meniscektomii”. Często najskuteczniejszą metodą rozpoczęcia meniscektomii jest użycie bitera, a następnie użycie shavera do usunięcia kąsków (Ryc. 1). Jak opisano wcześniej, golarka posiada funkcję ssania, która usuwa luźne kawałki (ryc. 2). Ssanie powoduje również wciągnięcie rozdartej tkanki do golarki, dzięki czemu ostrze golarki może usunąć uszkodzoną tkankę. Technika ta ma tendencję do usuwania uszkodzonych łąkotek, ale oszczędza zdrowe łąkotki, o ile chirurg kontroluje technikę. Kąsacz to technika łącząca gryzak i golarkę w celu usunięcia patologicznej tkanki. Kęsy są małymi kawałkami, które powstają podczas usuwania łąkotek za pomocą gryzaka. Po użyciu gryzaka chirurg puszcza go, opierając delikatnie na tylnej części kolana, i wyłącza płyn, aby zapobiec unoszeniu się kawałków i tworzeniu się luźnej tkanki. Gryzak jest delikatnie usuwany, a golarka natychmiast wprowadzana i włączane jest ssanie w celu usunięcia kąsków i wygładzenia brzegu. Gryzak i golarka są używane do usunięcia rozdarcia i utworzenia gładkiej strefy przejściowej z powrotem do normalnej łąkotki.
Przedział boczny lewego kolana widziany z portalu przednio-bocznego. Widoczny jest artroskopowy biter (A) usuwający patologiczną rozdartą tkankę łąkotki z łąkotki bocznej (B). Przy pomocy bitera można ostro usunąć rozdartą tkankę łąkotki, pozostawiając stabilny brzeg tkanki resztkowej. Gryzak wytwarza swobodnie pływające kęsy, które muszą być usuwane za pomocą golarki, aby nie przekształciły się w luźne ciała.
Przedział boczny lewego kolana widziany z portalu przednio-bocznego. Shaver artroskopowy (A) jest używany do usuwania rozdartych i patologicznych części łąkotki bocznej (B). Golarka wykorzystuje ssanie, aby doprowadzić luźną i postrzępioną tkankę do oscylujących zębów, które następnie ostro usuwają tkankę.
Ważną częścią artroskopii diagnostycznej jest ocena więzadeł krzyżowych. Przy oglądaniu przez artroskop wcięcia międzykłykciowego, ACL i PCL mogą być widoczne tworząc trójkąt. Więzadła powinny być badane w celu sprawdzenia ich luźności. Często zdarza się, że rozerwane ACL bliznowato łączy się z PCL i traci swoje normalne mocowanie do ściany bocznej. Pacjenci z rozerwanym ACL będą mieli pustą ścianę boczną.
.