Jak w przypadku innych języków romantycznych, włoski wywodzi się z łaciny, a wiele zasad gramatycznych rządzących włoskim użyciem ściśle odzwierciedla łacińskie konwencje. Native English speakers często zmagają się z faktem, że włoska składnia, lub zasady kolejności słów, są mniej rygorystyczne niż w języku angielskim. Podczas gdy typowa dla języka angielskiego struktura zdania podmiot-czasownik-przedmiot jest domyślna dla zamierzonego znaczenia zdania, włoski szyk wyrazów jest bardziej płynny, a części mowy takie jak czasowniki i przymiotniki mogą występować przed lub po rzeczownikach/przedmiotach bez zmiany znaczenia.
Ponadto, zaimki podmiotowe nie są konieczne w języku włoskim. Język angielski wymaga, aby każde zdanie miało podmiot, nawet jeśli podmiot jest trudny do określenia. Porównaj angielskie „It is important to study Italian.” z włoskim odpowiednikiem „È importante studiare l’italiano.” W wersji włoskiej brakuje zaimka podmiotowego odpowiadającego angielskiemu „It”, a rodowity Włoch zastanawiałby się, do czego „It” odnosi się w angielskiej wersji zdania.
Inna kluczowa różnica z angielskim, włoski przypisuje płeć, męską i żeńską, rzeczownikom i partykułom (odpowiedniki angielskiego „a” „an” „the”). Włoskie końcówki wyrazów są również niezwykle ważne dla ogólnego znaczenia zdań. Ponieważ włoski jest językiem miłości, użyjmy jako przykładu jak powiedzieć „kocham cię” po włosku: Bezokolicznikowa forma „kocham” to „amore”; z męską końcówką „o”, „amore” staje się „amo” lub „kocham” i obiekt „ti” lub „ty” idzie na początku: „Ti amo.”
Grazie! Con amore!