Ogłoszenie, że Portland będzie miejscem budowy hipodromu lodowego pojawiło się w październiku 1913 roku, w którym zadeklarowano, że lodowisko zostanie otwarte do grudnia przy Northwest Marshall street i między 20. a 21. aleją. W rzeczywistości obiekt otwarto prawie rok później. Plan zakładał prowadzenie lodowiska przez cały rok z wyjątkiem miesięcy letnich, w których można było je wynająć dealerom samochodowym.
Artykuł w Morning Oregonian z 2 listopada 1913 roku nadal mówił, że hipodrom będzie otwarty w grudniu, ale 18 stycznia 1914 roku ukazał się artykuł mówiący, że budowa została opóźniona do lutego lub marca.
An article published in the September 27, 1914, edition of the Morning Oregonian announced that the hippodrome would open by December of that year and it would be the largest building of its kind in the world. Jego siedzenia mogłyby pomieścić do 5,000 patronów. Lodowisko miało wymiary 360 na 85 stóp (110 na 26 m) (27 285 stóp kwadratowych (2 534,9 m2)). Dwa tysiące osób wzięło udział w uroczystym otwarciu lodowiska 9 listopada 1914 roku.
Autorem budynku był Arthur J. Maclure, a wykonawcą Victor J. Carlson.
W 1953 roku budynek został przekazany Uniwersytetowi w Portland, który planował wyremontować go na miejsce do gry w koszykówkę. Po kilku latach planów renowacji, Uniwersytet usunął siedzenia z areny, ale Marszałek Straży Pożarnej Portland ogłosił w 1956 roku, że nie pozwoli na otwarcie budynku, jeśli stare przewody nie zostaną wymienione.
W 1958 roku arena została sprzedana Robertowi Coatesowi i Associates za 152 000 dolarów, którzy natychmiast ogłosili oferty na rozbiórkę konstrukcji i zastąpienie jej centrum handlowym o wartości 750 000 dolarów, które nigdy nie zostało zbudowane. Ostatecznie rozbiórka rozpoczęła się we wrześniu 1963 roku, a miejsce areny zajęły mieszkania komunalne.