W 1998 roku Blade stał się pierwszą postacią Marvel Comics, która miała udaną adaptację filmową o dużym budżecie, zapoczątkowując obecną dominację superbohatera w filmografii blockbuster. Tytułowy łowca wampirów stał się być może popisową rolą Wesleya Snipe’a, ale Marvel nie miał kolejnego czarnego głównego bohatera aż do Czarnej Pantery, bardzo oczekiwanego nowego filmu Ryana Cooglera.
Przedtem, w filmach głównego nurtu, czarni bohaterowie mieli tendencję do bycia tokenistycznymi członkami zespołu, lub kontrowersyjnie zamienionymi rasowo wersjami oryginalnie białych postaci. Poza adaptacjami jednak, radzili sobie lepiej, z czarnych gwiazd tworzących własne bohaterów do gry. Oto 10 godnych uwagi czarnych ekranowych superbohaterów.
Abar, Pierwszy Czarny Superman (1977)
Na rok przed tym jak Christopher Reeve po raz pierwszy podciągnął swoje rajstopy, było to dziwactwo blaxploitation. Czarny naukowiec o imieniu Dr Kincade przenosi swoją rodzinę na białe przedmieścia i spędza większość czasu akcji będąc nękanym przez swoich rasistowskich sąsiadów, podczas gdy on pracuje nad tajemniczym serum. Dopiero w ostatnim akcie pojawiają się supermoce, kiedy to doktor daje serum Abarowi, szefowi czarnoskórego gangu motocyklistów. Abar rozwija zdolności parapsychiczne, staje się kuloodporny i stawia czoła rasistom.
The Meteor Man (1993)
Best znany z satyry przemysłu filmowego Hollywood Shuffle, Robert Townsend napisał, wyreżyserował i zagrał w tej komedii przygodowej o nauczycielu z Waszyngtonu, który otrzymuje supermoce po uderzeniu przez tajemniczy meteoryt. Moce i kostium Meteor Mana mogą być dość ogólne, ale to, co go wyróżnia, to fakt, że jest bohaterem próbującym ratować swoją społeczność, w przeciwieństwie do świata. Zamyka domy ćpunów, wprowadza pokój między Crips i Bloods, a nawet wykorzystuje swoje moce, aby stworzyć gigantyczny ogród w projekcie.
Blank Man (1994)
Po zdobyciu sławy w zróżnicowanym telewizyjnym programie skeczowym In Living Color, Damon Wayans był współautorem i gwiazdą w tym superbohaterskim spoofie. Wayans gra genialnie sprytnego, ale społecznie niezręcznego naprawiacza, który postanawia zostać przestępcą, gdy jego babcia zostaje zabita. Zasadniczo jest to rozbudowany pastisz programu telewizyjnego Batman z lat 60-tych, z farsowym pasem, animowanym otwarciem, przejściami scen z logo Blankmana, a nawet słynnymi onomatopeicznymi efektami dźwiękowymi pojawiającymi się na ekranie.
Spawn (1997)
Na początku lat 90-tych, niezależny komiks Todda McFarlane’a Spawn przyniósł mroczną, nadprzyrodzoną krawędź do gatunku superbohaterów, jak również rzadkiego afroamerykańskiego solowego bohatera zdolnego sprzedać tyle egzemplarzy co Batman. Wcielenie się w tytułową postać powinno było być przełomem dla niezwykle utalentowanego artysty sztuk walki i aktora Michaela Jai White’a. Jednak średni budżet nie zdołał uchwycić wyjątkowości sztuki McFarlane’a, a jedyne, co nam pozostało, to metal lat 90. i John Leguizamo w makijażu klauna. White stał się jednak później kultowym ulubieńcem dzięki filmom walki prosto na DVD i znakomitemu spoofowi Black Dynamite (2009).
Blade (1998-2004)
Blade (2004)
Blade czuje się jak film z innej epoki, gdzie właściwości komiksu zostały połączone, aby dopasować się do wizerunku popularnego aktora, w przeciwieństwie do dzisiejszego, pozornie post-gwiazdkowego Hollywood, gdzie materiały źródłowe są niewolniczo czczone i adaptowane. Blade był pierwotnie drugoplanową postacią z serii Marvela Dracula z lat 70-tych, ale widząc Wesleya Snipesa polującego na wampiry u szczytu sławy trudno uwierzyć, że postać nie została stworzona dla niego.
Storm w X-Men (2000-14)
X-Men (2014)
Kontrolująca pogodę afrykańska siłaczka Storm zawsze była jedną z najbardziej ikonicznych części franczyzy X-Men, zwłaszcza od jej over-the-top (i szczerze mówiąc, dość stereotypowy) portret w ukochanym serialu animowanym z lat 90. Tak więc obsadzenie w roli głównej Halle Berry w długo oczekiwanym filmie o X-Menach wydawało się być oczywistością. Ale w praktyce, rzadko kiedy była czymś więcej niż kartonową wycinanką. Berry niestety zachowywała się, jakby była ponad materiałem, ale jednocześnie nie dano jej zbyt wiele do roboty, poza byciem największym nazwiskiem na plakacie.
Hancock (2008)
Hancock nie jest idealnym filmem, ale pokazuje, że istnieje wiele interesującego potencjału dla gatunku superbohaterów, gdy nie adaptuje się tylko 50-letnich postaci. Will Smith gra pijanego, spłukanego superbohatera, który kończy pracę z konsultantem PR Jasona Batemena, by poprawić swój publiczny wizerunek. Pod koniec film grzęźnie w niezgrabnych zwrotach akcji, ale jest to jeden z tych filmów, obok I, Robot (2004) i I Am Legend (2007), w którym Will Smith daje zaskakująco głęboki występ, daleko wykraczający poza to, co jest wymagane dla letniego blockbustera.
Nick Fury w Marvel Cinematic Universe (2008-teraźniejszość)
The Avengers (2012)
Kiedy twórcy komiksów Mark Millar i Bryan Hitch otrzymali zadanie ponownego wyobrażenia sobie superszpiega Marvela na początek lat 2000, pomyśleli, że musi być najfajniejszym żyjącym człowiekiem – więc został narysowany, aby wyglądać jak Samuel L Jackson. A kiedy Marvel zajął się produkcją filmów, z Iron Manem z 2008 roku, dostali Jacksona jako Fury’ego, który w końcu stał się powracającą postacią w ich trwającym „kinowym uniwersum”. To zdecydowana poprawa w stosunku do sytuacji, gdy David Hasselhoff zagrał Fury’ego w filmie telewizyjnym z 1998 roku.
„The Human Torch” w Fantastycznej Czwórce (2015)
Tendencja dla fanów komiksów kopiących się na jakiekolwiek zmiany w materiale tematycznym uderzyła w swój brzydki nadir, gdy Michael B. Jordan został obsadzony jako oryginalnie biały i blond Johnny Storm w reboocie Fantastycznej Czwórki z 2015 roku. Jak na ironię, podczas gdy w filmie Josha Tranka było bardzo niewiele do odkupienia (zakulisowe kłopoty są już legendarne), Jordan jest zawsze charyzmatyczny i przyjemny, a przez to prawdopodobnie jedyną dającą się lubić rzeczą w tym filmie.
Luke Cage (2016)
Bohater Harlemu z niezłomną skórą został pierwotnie stworzony, aby spieniężyć trend blaxploitation z lat 70-tych. Ale koncepcja kuloodpornego czarnego człowieka ma niezaprzeczalny rezonans w 2016 roku, a wersja małego ekranu Netflixa nie stroniła od odzwierciedlenia czarnego doświadczenia. Więc wraz z typowymi komiksowymi żartami dla fanboyów, są odniesienia do Niewidzialnego człowieka Ralpha Ellisona i postaci z wojny domowej Crispus Attucks, a także cameos z legendarnego krawca z Harlemu Dapper Dan i rapera Wu Tang Clan Method Man.