Drugi Czerwony Strach miał miejsce po II wojnie światowej (1939-45), i był popularnie znany jako „McCarthyism” po jego najbardziej znanym zwolenniku, senatorze Josephie McCarthy. McCarthyizm zbiegł się ze zwiększonym i powszechnym strachem przed komunistycznym szpiegostwem, który był konsekwencją rosnącego napięcia w zimnej wojnie, spowodowanego sowiecką okupacją Europy Wschodniej, blokadą Berlina (1948-49), końcem chińskiej wojny domowej, przyznaniem się do szpiegostwa na rzecz Związku Radzieckiego przez kilku wysokich rangą urzędników państwowych USA oraz wybuchem wojny koreańskiej.
Wewnętrzne przyczyny antykomunistycznego strachuEdit
Wydarzenia z końca lat 40-tych, początku lat 50-tych – proces Ethel i Juliusa Rosenbergów (1953), proces Algera Hissa, żelazna kurtyna (1945-1992) wokół Europy Wschodniej, oraz pierwsza próba broni jądrowej Związku Radzieckiego w 1949 roku (RDS-1) – zaskoczyły amerykańską opinię publiczną, wpływając na popularną opinię o bezpieczeństwie narodowym U.W Kanadzie Komisja Kellocka-Taschereau z 1946 roku prowadziła dochodzenie w sprawie szpiegostwa po tym, jak ściśle tajne dokumenty dotyczące RDX, radaru i innych rodzajów broni zostały przekazane Sowietom przez krajową grupę szpiegowską.
W Izbie ds. Działalności Nieamerykańskiej, byli członkowie CPUSA i szpiedzy NKWD, Elizabeth Bentley i Whittaker Chambers, zeznali, że sowieccy szpiedzy i sympatycy komunizmu przeniknęli do rządu USA przed, podczas i po II wojnie światowej. Inni amerykańscy szpiedzy przyznawali się do swoich czynów szpiegowskich w sytuacjach, w których przedawnienie ścigania ich było już przedawnione. W 1949 roku antykomunistyczny strach i obawa przed amerykańskimi zdrajcami zostały spotęgowane przez zwycięstwo chińskich komunistów w chińskiej wojnie domowej przeciwko sponsorowanemu przez Zachód Kuomintangowi, założenie przez nich Chińskiej Republiki Ludowej, a następnie chińską interwencję w wojnie koreańskiej (1950-53) przeciwko sojusznikowi USA, Korei Południowej.
Kilka wydarzeń w czasie Czerwonego Strachu wynikała również z walki o władzę pomiędzy dyrektorem FBI J. Edgarem Hooverem a Centralną Agencją Wywiadowczą. Hoover podżegał i pomagał w niektórych śledztwach dotyczących członków CIA o „lewicowej” przeszłości, takich jak Cord Meyer. Konflikt ten można również prześledzić na przykładzie konfliktu między Hooverem a Williamem J. Donovanem, sięgającego czasów pierwszego Czerwonego Strachu, ale szczególnie podczas II Wojny Światowej. Donovan kierował OSS (poprzednikiem CIA). Mieli różne opinie na temat natury sojuszu ze Związkiem Radzieckim, konflikty o jurysdykcję, konflikty osobowości, zatrudnianie przez OSS komunistów i kryminalistów jako agentów, itd.
HistoriaEdit
Wczesne lataEdit
Do lat 30-tych XX wieku komunizm stał się atrakcyjną ideologią ekonomiczną, szczególnie wśród liderów pracy i intelektualistów. Do 1939 roku CPUSA miała około 50 000 członków. W 1940 roku, wkrótce po rozpoczęciu II wojny światowej w Europie, Kongres USA uchwalił ustawę o rejestracji cudzoziemców (Alien Registration Act). Kongres uchwalił ustawę o rejestracji cudzoziemców (alias ustawę Smitha, 18 USC § 2385), która uznawała za przestępstwo „świadome lub rozmyślne popieranie, podżeganie, doradzanie lub nauczanie o obowiązku, konieczności, celowości lub stosowności obalenia rządu Stanów Zjednoczonych lub jakiegokolwiek stanu siłą lub przemocą, lub organizowanie przez kogokolwiek stowarzyszenia, które uczy, doradza lub zachęca do takiego obalenia, lub przyjmowanie kogokolwiek na członka takiego stowarzyszenia lub stowarzyszanie się z nim” – i wymagała federalnej rejestracji wszystkich cudzoziemców. Mimo że ustawa Smitha była głównie skierowana przeciwko komunistom, używano jej również przeciwko prawicowym zagrożeniom politycznym, takim jak niemiecko-amerykański Bund i postrzeganej jako rasowa nielojalność ludności japońsko-amerykańskiej (por. hyphenated-Americans).
Po podpisaniu paktu o nieagresji między Hitlerem a Stalinem w 1939 roku partia komunistyczna w Stanach Zjednoczonych przyjęła postawę antywojenną i w konsekwencji była traktowana przez opinię publiczną z większą wrogością niż wcześniej, ponieważ postrzegano ją jako współpracującą z nazistami, jednak w 1941 roku, po inwazji nazistowskich Niemiec na Związek Radziecki, oficjalne stanowisko CPUSA stało się prowojenne, sprzeciwiając się strajkom pracowniczym w przemyśle zbrojeniowym i wspierając amerykański wysiłek wojenny przeciwko mocarstwom Osi. Hasłem „Communism is Twentieth-Century Americanism” (Komunizm jest dwudziestowiecznym amerykanizmem), przewodniczący, Earl Browder, reklamował integrację CPUSA z głównym nurtem politycznym. W przeciwieństwie do niej, trockistowska Socjalistyczna Partia Robotnicza sprzeciwiała się udziałowi USA w wojnie i popierała strajki pracownicze, nawet w przemyśle zbrojeniowym. Z tego powodu James P. Cannon i inni przywódcy SWP zostali skazani na mocy ustawy Smitha.
Wzrastające napięcie
W marcu 1947 roku prezydent Harry S. Truman podpisał rozporządzenie wykonawcze 9835, tworząc „Program lojalnościowy dla pracowników federalnych”, ustanawiając komisje ds. weryfikacji lojalności politycznej, które określały „amerykańskość” pracowników rządu federalnego i wymagały od wszystkich pracowników federalnych złożenia przysięgi lojalności wobec rządu Stanów Zjednoczonych. Następnie zalecono zwolnienie tych, którzy przyznali się do szpiegostwa na rzecz Związku Radzieckiego, a także tych, których podejrzewano o „nieamerykanizm”. Doprowadziło to do ponad 2700 zwolnień i 12 000 rezygnacji w latach 1947-1956. Była ona również wzorem dla kilku stanowych ustaw lojalnościowych, takich jak kalifornijska ustawa Leveringa. Komisja Izby ds. Działalności Nieamerykańskiej została utworzona w czasie administracji Trumana jako odpowiedź na zarzuty republikanów o nielojalność w administracji Trumana. Nieamerykańskich Działań (HUAC) oraz komisje senatora Josepha McCarthy’ego (R., Wisc.) prowadziły dochodzenia w sprawie „amerykańskich komunistów” (rzeczywistych i domniemanych) oraz ich roli w (rzeczywistym i wyimaginowanym) szpiegostwie, propagandzie i działalności wywrotowej na rzecz Związku Radzieckiego – w procesie ujawniania niezwykłej rozległości sowieckiej sieci szpiegowskiej w infiltracji rządu federalnego; proces ten zapoczątkował również udane kariery polityczne Richarda Nixona i Roberta F. Kennedy’ego, jak również Josepha McCarthy’ego. HUAC była bardzo zainteresowana badaniem osób z przemysłu rozrywkowego w Hollywood. Przesłuchiwali aktorów, pisarzy i producentów. Ludzie, którzy współpracowali w dochodzeniach, mogli kontynuować pracę, ale ci, którzy odmówili współpracy, trafiali na czarną listę.
Senator Joseph McCarthy podsycał w Stanach Zjednoczonych strach przed przenikaniem komunistów do kraju, mówiąc, że komunistyczni szpiedzy są wszechobecni, a on jest jedynym ratunkiem dla Ameryki, wykorzystując ten strach do zwiększenia własnych wpływów. W 1950 roku Joseph McCarthy zwrócił się do Senatu, powołując się na 81 odrębnych przypadków, i wysunął oskarżenia przeciwko podejrzanym komunistom. Chociaż przedstawił niewiele lub żadnych dowodów, skłoniło to Senat do wezwania do pełnego dochodzenia.
Senator McCarran przedstawił ustawę McCarrana o bezpieczeństwie wewnętrznym z 1950 r., która została przyjęta przez Kongres USA i która zmodyfikowała wiele przepisów prawnych w celu ograniczenia swobód obywatelskich w imię bezpieczeństwa. Prezydent Truman uznał ustawę za „kpinę z Bill of Rights” i „długi krok w kierunku totalitaryzmu”, ponieważ stanowiła ona rządowe ograniczenie wolności poglądów. Zawetował ustawę, ale jego weto zostało obalone przez Kongres. Znaczna część ustawy została ostatecznie uchylona.
Formalne powstanie Chińskiej Republiki Ludowej w 1949 roku i początek wojny koreańskiej w 1950 roku oznaczały, że Azjaci, zwłaszcza ci pochodzenia chińskiego lub koreańskiego, znaleźli się pod rosnącym podejrzeniem zarówno amerykańskich cywilów, jak i urzędników państwowych o sympatyzowanie z komunizmem. Jednocześnie niektórzy amerykańscy politycy postrzegali perspektywę wykształconych w Ameryce chińskich studentów, przenoszących swoją wiedzę z powrotem do „czerwonych Chin”, jako niedopuszczalne zagrożenie dla amerykańskiego bezpieczeństwa narodowego, a ustawy takie jak China Aid Act z 1950 roku i Refugee Relief Act z 1953 roku udzielały znacznej pomocy chińskim studentom, którzy chcieli osiedlić się w Stanach Zjednoczonych. Jednak mimo naturalizacji, chińscy imigranci nadal spotykali się z podejrzeniami co do swojej lojalności. Ogólny efekt, według badaczki z Uniwersytetu Wisconsin-Madison, Qing Liu, polegał na jednoczesnym wymaganiu od chińskich (i innych azjatyckich) studentów politycznego wsparcia dla amerykańskiego rządu, a jednocześnie unikaniu bezpośredniego zaangażowania w politykę.
Drugi Czerwony Strach głęboko zmienił temperament amerykańskiego społeczeństwa. Jego późniejsze charakterystyki mogą być postrzegane jako przyczynek do dzieł obawiających się komunistycznego szpiegostwa, takich jak film Mój syn John (1952), o podejrzeniach rodziców, że ich syn jest szpiegiem. Wiele relacji w formach narracyjnych zawierało motywy infiltracji, przewrotu, inwazji i zniszczenia amerykańskiego społeczeństwa przez nieamerykańską myśl. Nawet drużyna baseballowa, Cincinnati Reds, tymczasowo zmieniła nazwę na „Cincinnati Redlegs”, aby uniknąć tracących pieniądze i niszczących karierę konotacji związanych z byciem grającymi w piłkę „Reds” (komunistami).
W 1954 roku Kongres uchwalił ustawę o kontroli komunistycznej z 1954 roku, która uniemożliwiła członkom partii komunistycznej w Ameryce sprawowanie urzędu w związkach zawodowych i innych organizacjach pracowniczych.
Wycofaj sięEdit
W 1954 roku, po oskarżeniu armii, w tym bohaterów wojennych, senator Joseph McCarthy stracił wiarygodność w oczach amerykańskiej opinii publicznej. Został formalnie ocenzurowany przez swoich kolegów w Kongresie, a przesłuchania prowadzone przez McCarthy’ego dobiegły końca. Po tym, jak Senat formalnie ocenzurował McCarthy’ego, stracił on wiele ze swojej pozycji i siły politycznej, a część napięcia i podniecenia związanego z możliwym przejęciem władzy przez komunistów wygasła.
Od 1955 do 1959 roku Sąd Najwyższy podjął kilka decyzji, które ograniczyły sposoby, w jakie rząd mógł egzekwować swoją antykomunistyczną politykę, niektóre z nich obejmowały ograniczenie federalnego programu lojalnościowego tylko do tych, którzy mieli dostęp do poufnych informacji, pozwalając oskarżonym stanąć przed swoimi oskarżycielami, zmniejszając siłę kongresowych komisji śledczych i osłabiając Smith Act.
W sprawie Yates v. Stany Zjednoczone oraz w sprawie Scales v. Stany Zjednoczone z 1961 r. Sąd Najwyższy ograniczył zdolność Kongresu do obchodzenia Pierwszej Poprawki, a w 1967 r. podczas sprawy Stany Zjednoczone v. Robel Sąd Najwyższy orzekł, że zakaz zatrudniania komunistów w przemyśle obronnym jest niezgodny z konstytucją.
W 1995 roku rząd amerykański ujawnił szczegóły Projektu Venona, które w połączeniu z otwarciem archiwów ComIntern ZSRR, dostarczyły istotnych dowodów na zbieranie informacji wywiadowczych, jawne szpiegostwo i wpływanie na politykę przez Amerykanów w imieniu Związku Radzieckiego, od 1940 do 1980 roku. Ponad 300 amerykańskich komunistów, świadomych lub nie, włączając w to urzędników rządowych i techników, którzy pomagali w rozwoju bomby atomowej, zostało uznanych za zaangażowanych w szpiegostwo.