Kość gąbczasta i kość zbita składają się na kości długie szkieletu człowieka. Kości długie są dłuższe niż szerokie, tak jak piszczel i kość udowa. Poza kośćmi długimi, cztery inne rodzaje kości w ludzkim szkielecie to kości krótkie (kości stępu nadgarstków i stóp), kości płaskie (czaszka, klatka żebrowa, mostek, łopatka), kości sesamoidalne (nasada kolana) i kości nieregularne (kręgi).
Kość gąbczasta
Kość gąbczasta jest również nazywana kością trzonową lub trabekularną. Występuje ona w kościach długich i jest otoczona kością zbitą. Określenie gąbczasta pochodzi stąd, że jest to tkanka silnie unaczyniona i porowata. Trabekule to przestrzenie utworzone w tkance przez cienkie obszary komórek osteoblastów. W rezultacie kość beleczkowa ma około 10 razy większą powierzchnię niż kość zbita. Stanowi ona również około 20% ludzkiego szkieletu. Kość gąbczasta jest domem dla szpiku kostnego i hematopoetycznych komórek macierzystych, które różnicują się w czerwone krwinki, białe krwinki i płytki krwi.
Kość zbita
Kość zbita, zwana również korową, otacza kość gąbczastą i stanowi pozostałe 80% kości w ludzkim szkielecie. Jest ona gładka, twarda i ciężka w porównaniu z kością gąbczastą, a także ma biały wygląd, w przeciwieństwie do kości gąbczastej, która ma różowy kolor. Kość zbita zbudowana jest z jednostek zwanych blaszkami, które są arkuszami kolagenu ułożonymi w równoległy wzór, który nadaje kości wytrzymałość. Naczynia krwionośne zaopatrują kość zwartą w tlen i substancje odżywcze poprzez struktury zwane kanałami Haversa lub osteonami.
Obraz powyżej przedstawia związek pomiędzy kością gąbczastą a kością twardą (zwartą).