Samoobrona i obrona innych
Samoobrona i obrona innych to dwa rodzaje obrony w sprawach karnych, które można zastosować, gdy oskarżony popełnia czyn karalny, ale uważa, że był w tym usprawiedliwiony. Chociaż nasz system prawny ogólnie zniechęca do użycia siły lub przemocy wobec innych, sądy uznały, że wszystkie osoby mają prawo do ochrony przed krzywdą i mogą użyć rozsądnej siły, aby to zrobić. Podobnie, obrona innych uznaje również prawo do użycia rozsądnej siły w obronie innych, którzy są zagrożeni.
Nieuchronne zagrożenie
W przypadku zarówno samoobrony jak i obrony innych, zagrożenie musi być bezpośrednie, tak aby oskarżony lub osoba, której bronił, obawiała się natychmiastowej szkody. Może to być osiągnięte poprzez słowa, które sugerują groźbę użycia siły lub rzeczywisty pokaz siły. Jednakże, sam obraźliwy język nie jest wystarczający do poparcia roszczenia o samoobronę.
Dodatkowo, obrona w samoobronie lub w obronie innych jest dostępna tylko w czasie trwania zagrożenia. Po ustaniu zagrożenia, użycie siły nie jest już właściwe. Byłoby to uważane za akt odwetu, w przeciwieństwie do samoobrony.
Reasonable Fear
Oprócz nieuchronności zagrożenia, zarówno samoobrona jak i obrona innych wymagają, aby strach, który spowodował użycie siły przez oskarżonego był uzasadniony. Oznacza to, że strach jest oceniany zgodnie ze standardem rozsądnej osoby, który pyta, co zwykła i rozsądna osoba zrobiłaby w danych okolicznościach. Tak więc, na przykład, oskarżony mógł czuć się zagrożony przez mężczyznę trzymającego pistolet-zabawkę i zareagował napadając na niego lub wyrządzając mu krzywdę. Jeśli „rozsądny człowiek” również uwierzyłby, że pistolet-zabawka stanowił prawdziwe zagrożenie i zareagowałby strachem, działania oskarżonego prawdopodobnie zostaną uznane za samoobronę.
Kiedy reakcja oskarżonego w sprawie karnej nie spełnia standardu rozsądnej osoby, ale oskarżony rzeczywiście obawiał się groźby szkody, nazywa się to samoobroną niedoskonałą. Niedoskonała samoobrona nie będzie działać jako całkowita obrona przed zarzucanym przestępstwem, ale wiele stanów pozwoli na nią jako obronę, która zmniejszy zarzuty postawione oskarżonemu lub ewentualną karę, której może się on spodziewać.
Proporcjonalna Siła
Jako dodatkowy element, samoobrona i obrona innych wymagają również aby użyta siła była proporcjonalna do zaistniałego zagrożenia. Jest to bardzo ważne w kontekście użycia siły śmiertelnej. Oskarżony karny nie może użyć śmiercionośnej siły w odpowiedzi na zagrożenie, które samo w sobie nie było śmiertelne. Tak więc, na przykład, jeśli oskarżony stoi w obliczu groźby uderzenia w twarz podczas kłótni, nie może odpowiedzieć dźgnięciem nożem drugiej osoby. Nie stanowiłoby to samoobrony. Jednakże, jeśli pozwany uważa, że zostanie postrzelony i oddaje strzał, może to być uznane za proporcjonalną siłę.
Niektóre stany przewidują dwa ważne zastrzeżenia do tej zasady. Pierwszym z nich jest „obowiązek odwrotu”. Zgodnie z obowiązkiem odwrotu, wiele stanów wymaga, aby oskarżony podjął próbę uniknięcia użycia śmiercionośnej siły poprzez opuszczenie zagrażającej sytuacji, jeśli to możliwe. W tych stanach, tylko po próbie wycofania się z sytuacji zagrożenia, oskarżony może użyć śmiercionośnej siły. Po drugie, niektóre stany mają prawo „stand your ground”, które jest w pewnym sensie wyjątkiem od obowiązku odwrotu. Ustawy „stand your ground” przewidują, że gdy osoba jest zaatakowana w swoim domu, nie ma obowiązku odwrotu i można użyć rozsądnej siły. Wiele stanów ma prawa stand your ground w odniesieniu do siły nieśmiertelnej, ale są one mniej prawdopodobne, aby wyeliminować obowiązek odwrotu, gdy użyta jest siła śmiertelna.
Ostatnia aktualizacja kwiecień 2018 r.