Ułożony na pasach startowych bazy lotniczej z czasów II Wojny Światowej i przyległych drogach, Sebring International Raceway jest najstarszym stałym torem wyścigowym w Stanach Zjednoczonych. Jego pierwszy wyścig odbył się w Sylwestra 1950 roku, sześciogodzinny wyścig z handicapem, wygrany przez malutkiego, dwuosobowego roadstera Crosley Hotshot. Pierwsze „12-godzinne Grand Prix Endurance” odbyło się dwa lata później, a przez kilka lat Sebring był miejscem jedynych prawdziwych międzynarodowych wyścigów w Ameryce. W 1959 Sebring był miejscem pierwszego Grand Prix Stanów Zjednoczonych, zanim wydarzenie to znalazło swój stały dom w Watkins Glen. Przez ponad 60 lat najlepsi zawodnicy na świecie rywalizowali o zwycięstwo na tym historycznym torze położonym w gajach pomarańczowych środkowej Florydy.
Oryginalny tor wyścigowy był najdłuższy w Ameryce Północnej, miał ponad pięć mil długości. Dziś Sebring International Raceway ma trzy konfiguracje, z których najdłuższa to 3,7-milowy tor używany w połowie marca podczas corocznego 12 Hours of Sebring. Podobnie jak oryginalny układ, obecny tor stanowi mieszankę gładkiej, asfaltowej jezdni i rozwalających samochód, kruszących zęby betonowych płyt startowych. Eksperci twierdzą, że 12-godzinny wyścig na Sebring jest dwa razy trudniejszy dla samochodu i jego kierowców niż 24-godzinny wyścig w Daytona czy Le Mans. Dzięki szerokiej gamie typów zakrętów, od bezbłędnych, otwartych przepustnic, szerokich łuków po ciasne spinki, Sebring oferuje kierowcy wiele wyzwań, a jego główne wyboje sprawiają, że samochody tańczą.
Krótsza konfiguracja toru Sebring jest popularnym całorocznym obiektem testowym dla profesjonalnych zespołów wyścigowych, jak również miejscem klubowych wyścigów SCCA i Skip Barber Racing School. Na pełnym torze odbywają się również ważne spotkania z zabytkami, dzięki którym można dziś zobaczyć te same samochody, które walczyły o zwycięstwo 50 lat temu.
