Speakeasies i ślepe świnie: Wpływ nielegalnego baru prohibicyjnego

Las Vegas, Straż Przybrzeżna USA, Speed Boats, Nascar i Cruise Liners – duża część Ameryki nie byłaby dziś rozpoznawalna bez wpływu prawie 14 lat amerykańskiej prohibicji. Ale co z nowoczesnym pijącym?

Przy uchwaleniu 18. poprawki w 1920 roku prohibicja uderzyła w Stany Zjednoczone z hukiem. W barach w całym kraju odbywały się wielkie imprezy z okazji ostatniego drinka, odliczające czas do godziny wstrzemięźliwości. Trwająca dwie dekady kampania na rzecz prohibicji wygrała w czasie, gdy Ameryka była najbardziej niestabilna od dziesięcioleci. W pierwszym roku tolerancji wybuchła mała depresja, a pod koniec 1921 roku bezrobocie osiągnęło prawie 12%, co było wynikiem ekonomicznych skutków zakończenia pierwszej wojny światowej dwa lata wcześniej. W związku z tym kraj był pełen pozbawionych pracy młodych mężczyzn, którzy widzieli wojnę i byli szkoleni do zabijania i przetrwania w najstraszliwszych warunkach, jakie można sobie wyobrazić. Dodajmy do tego prawie 14 lat prohibicji i w rezultacie otrzymujemy ogólnokrajową sieć nielegalnych przedsiębiorców przyzwyczajonych do wysokiego ryzyka i wysokich nagród w kraju, który w dużej mierze wspiera ich usługi, przymykając jednocześnie oko na ich metody. A w samym sercu tego wszystkiego znajdowało się jedyne miejsce, gdzie obie grupy (i często dwie strony prawa) mogły się spotkać we wzajemnym uznaniu – Speakeasy.

Po raz pierwszy użyto go na początku XIX wieku, aby opisać starą angielską melinę przemytników, a Speak Softly Shop stał się definicją miejsca, w którym klienci musieli zachowywać się cicho, aby uniknąć wykrycia. Słowo to zostało spopularyzowane podczas amerykańskiej prohibicji, ale było to tylko jedno z wielu określeń używanych do opisania baru prohibicyjnego. Czarne dzielnice, takie jak nowojorski Harlem, określały je jako Hooch Joints, Buffet Flats lub Beer Flats. Powszechna stała się również nazwa Blind Tiger, Blind Bull czy Blind Pig. Choć nieco mniej oczywiste niż inne nazwy, Blind Pig można odnieść do XIX-wiecznej tawerny w stanie Maine, gdzie właściciel „sprzedawał patronom bilety na oglądanie ślepej świni, którą trzymał na zapleczu. Wraz z każdym wstępem, każdy klient był traktowany z bezpłatnym kieliszkiem rumu”. Naturalnie.

Regardardless of their nickname, speakeasies lub speaks nie tylko oferowały sztywne, mokre rozwiązanie w suchym świecie, ale także na nowo zdefiniowałyby amerykański bar i patrona. Pod koniec prohibicji, na początku lat 30-tych, w Nowym Jorku odnotowano 32 000 speaków. Narodowy spis ludności w 1930 roku odnotował 12,5 miliona mieszkańców Nowego Jorku, co w tamtym czasie zapewniało nielegalny bar dostępny dla każdego z 390 ludzi w każdym wieku, każdej rasy i płci. I to nie licząc osób, o których nic nie wiadomo, a których liczba, jak się uważa, była jeszcze dwukrotnie większa. W tym samym czasie w Bostonie, na tej samej ulicy co Boston Police Department, znajdowały się cztery zarejestrowane osoby, które mówiły. Ogólną zasadą epoki było to, że na każdy jeden bar zamknięty z powodu prohibicji, trzy kolejne otwierały się w jego miejsce. Bez konieczności przestrzegania licencji czy standardów handlowych i przy znacznie większym dostępie do trunków, każdy mężczyzna i jego pies otwierali bary w swoich piwnicach, garażach i magazynach. Dla niektórych ludzi, takich jak pan Goldwater z Phoenix, było to tak proste, jak posiadanie ulubionego salonu (w tym blatu barowego, mosiężnej szyny i tylnego baru) przeniesionego do piwnicy jego domu.

W połowie drogi przez ogólnokrajową wstrzemięźliwość, większość społeczeństwa przyzwyczaiła się do mniej winnej rutyny, jaką było uczęszczanie do lokalnego – nie tak cicho mówionego – speakeasy w poszukiwaniu mocnego drinka. W końcu wszyscy to robili. W 1928 roku policja w Detroit przeprowadziła nalot na popularną knajpę znaną jako Deutsches Haus, mieszczącą się na rogu ulic Mack i Maxwell. Wśród zatrzymanych znaleźli się burmistrz Detroit John Smith, kongresman z Michigan Robert Clancy oraz szeryf Edward Stein. Nawet proces sądowy nie gwarantował skazania. W poprzednim roku w sądzie w San Francisco sprawa miejscowego hotelarza, który został przyłapany na sprzedaży zakazanych trunków, musiała zostać uniewinniona po tym, jak dziewięciu członków ławy przysięgłych wyparło obciążające go dowody. Po tym jak sami zostali oskarżeni o „naruszenie zasad postępowania”, ława przysięgłych argumentowała po prostu, że ustalała, czy dowód zawierał alkohol, czy nie… zawierał.

Podobnie jak w dzisiejszych barach, istniały tam przemówienia dla każdego wymagającego klienta, również tego mniej wymagającego. O’Learies, lokal opisywany jako „Nie dla wrażliwych, z częstym widokiem pijanych pustaków”, szczególnie w porównaniu z The Bath Club z jego wystrojem „Cały marmur i złoto”. Nazwy zazwyczaj z góry zapowiadały kaliber lokalu, jak na przykład blichtr Stork Club, alternatywna perswazja Club Pansy czy cyganeria The Cave of the Fallen Angels.

Z tak wieloma miejscami do wyboru w tak wielu różnych stylach amerykański przemysł hotelarski wykonał gigantyczny skok do przodu w podobny sposób, w jaki technologia przeskakuje do przodu w czasach wojny. Speaks nie tylko wpłynął na nową erę w piciu, rozrywce i modzie, ale także na nowo napisał cały społeczny porządek picia. Wpływając na zmianę spojrzenia społeczeństwa na kobiety, panie nie były już ograniczone do picia w domu lub w wydzielonych klubach towarzyskich. Od samego początku prohibicji nielegalne pijalnie, zarówno z wyższych, jak i niższych klas społecznych, zaczęły dostosowywać tradycyjne siedzenia, muzykę i udogodnienia do potrzeb i estetyki kobiet. W końcu im więcej ładnych pań, tym więcej mężczyzn chcących postawić im drinka. Z tego samego nowego patronatu powstało nowe określenie „Powder Room” na damskie toalety. Nad drzwiami jednego z takich manhattańskich speakeasy widniał napis;

„Przez te portale przechodzą najpiękniejsze kobiety na świecie”.

W tym samym czasie społeczeństwo otworzyło swoje drzwi dla jeszcze większej nowej grupy demograficznej – czarnych. Te pierwsze biracial joints zostały opisane przez jednego z amerykańskich redaktorów jako, „Americas most democratic institution”. Instytucja, w której klienci wielu różnych ras i płci mogli być widziani nie tylko pijący razem, ale także tańczący razem.

Dzisiaj ze słowami takimi jak „selfie” definiującymi nasze życie po tym, jak stały się Słowem Roku Słownika Oksfordzkiego (2013), podczas Roaring Twenties byłoby ich zbyt wiele, aby je wymienić. Znany jako „język speakeasy”, Harlemese (od popularnej dzielnicy speakeasy w Harlemie, Nowy Jork) stał się definicją slangu zwykłych nowojorskich bywalców barów. Nowojorska gazeta Sunday News opublikowała artykuł 3 listopada 1929 roku, w którym stwierdziła, że każdy „nieznajomy, który planuje pełną wycieczkę po nocnych klubach, powinien znać przynajmniej następujące słowa”. Oto kilka z tej listy;

• Boodle – dużo czegokolwiek
• Buzz cart – automobil
• Dicty – osoba o wysokiejosoba z klasy
• Psy – stopy
• Getting high – upić się
• Honey man – utrzymanek
• Juice joint – speakeasy
• Lap – trunek
• Scronch or Skip – taniec
• Spruce – frajer
• Wyczesany – frajer
• Unsheiking – kobieta starająca się o rozwód
• Walk that broad – pokazać trochę stylu podczas tańca z dziewczyną
• Working moll – prostytutka

Ale Nowy Jork nie był jedynym miastem, które włączyło się do gry o nazwy. W latach 20. wydawało się, że każdy miał pseudonim lub przydomek. Samotny Wilk z Teksasu, Mistrz Szkolny z Kokomo, Plaga Północy, Wysoka i Smukła Daisy, Król Karczochów, Człowiek Kurczak, a nawet Torba Golfowa to etykiety nadawane najsłynniejszym gangsterom i oficerom prohibicji tamtych czasów. Rekwizyty kojarzące się z epoką również zostały wymyślone na nowo dzięki potocznemu slangowi. Wzmocnione łodzie używane do pędzenia rumu stały się Torpedami, zabójcy stali się Spustowcami, portierzy lub mięśniaki – Gorylami, granaty – Ananasami, a kultowy pistolet maszynowy Thompson stał się znany jako Rózga, Miotła Okopowa, Chicagowska Maszyna do Pisania, Chicagowska Szlifierka Organów lub po prostu Tommy Gun.

Liquor too developed nicknames, or at least the bad one’s did. W świecie podzielonym między tanimi alkoholami masowo destylowanymi na lądzie i mniej dostępnymi, ale wysoko wycenianymi trunkami importowanymi przez handlarzy rumem, częściej niż nie było tych pierwszych. W związku z tym wielu graczy mogło zamówić kolejkę trunków znanych po prostu jako Coffin Varnish, Horse Liniment, Monkey Rum, Panther Sweat, Rot Gut, Tarantula Juice lub po prostu Hooch. Nic dziwnego, że mieszane drinki zaczęły odgrywać kluczową rolę w maskowaniu skrótów dokonanych podczas destylacji. W związku z tym klasyczne koktajle, jakimi raczono się przed prohibicją (Fizz, Fix, Flip, Crusta, Daisy, Punch, Julep, Sling, Sour, Smash itp.), zeszły na dalszy plan na rzecz szklanek z maską rozcieńczającą, taką jak soda, cola czy piwo imbirowe. Z wyjątkiem koktajlu o nazwie The Last Word, w ciągu 13 dziwnych lat prohibicji w Ameryce nie wymyślono żadnych innych popularnych koktajli – ale wiele z nich zostało spopularyzowanych. Według Muzeum Miasta Nowy Jork, gdybyś dziś wrócił tam i miał pieniądze oraz znajomości, by dostać się do najlepszych lokali, mógłbyś kupić kultowe koktajle, takie jak Clover Club, Bronx, Pink Lady, Mary Pickford czy Blue Moon, z których wszystkie zawierały mocną maskę w stylu śmietany, soku, sody lub białka jajka. Podczas gdy inne koktajle, takie jak Sidecar lub Julep nadal można znaleźć, to było bardziej powszechne, aby zobaczyć ludzi pijących drams importowanej whiskey (często Canadian Club), piwo imbirowe Highballs lub coupettes szampana.

Jeśli chciałeś przyzwoity koktajl z przyzwoitych składników w latach 20-tych, wziąłeś lot na Karaiby, gdzie wiele z krajów najlepszych barmanów uciekł po Volstead Act (prohibicji dokumentu regulującego) wszedł w życie. Jak stwierdzono w Pan American Airways reklamy w Miami w tym czasie „Fly with us to Havana i można kąpać się w rum Bacardi dwie godziny od teraz”.

Jeden z byłych bramkarzy speakeasy najlepiej pamięta czasy, gdy opowiadał swoją historię Milwaukee Journal w 1958 roku, mówiąc;

„Nie było żadnych młodocianych przestępców, o których można by mówić, tylko dorośli przestępcy, żadnej wojny, żadnej bomby H, żadnego ubezpieczenia społecznego, tylko śmieszne małe prawo, które mówiło, że nie można pić, a co może być bardziej zabawne niż picie wbrew prawu?”.

• Last Call – The rise and fall of prohibition, by Daniel Okrent. Scribner Inc, 2010
• FEE, Foundation for Economic Education: The Depression You’ve Never Heard Of 1920-1921, by Robert P Murphy
• History of the Roaring Twenties: Prohibicja i Speakeasies, autorstwa Jen S. i Ceyana A. – Blog
• Blog Oxford Dictionaries. Artykuły o słowach, języku i słownikach: Speakeasy
• The New York Times – Opinion: 1928, Jurors Drink Up Evidence
• Infotrac Media Library Center: Jurorzy idą na rozprawę, wypijają dowody. The New York Times, 7 stycznia 1928.
• UoB Artsweb: Harlem – Od Lenox do Siódmej Alei. Mapping the Negro capital of the world (Harlemese) by Maria Balshaw
• Prohibition Repeal.com: Prohibition Era Cocktails
• Liquor.com: Twój Przewodnik Eksperta. The Myth of Prohibition
• The Milwaukee Journal – Jul 19, 1958: Speakeasy Bouncer Remembers Fun and Frolic of the Twenties, by Saul Pett

.