Abstrakt
Aczkolwiek niektórzy uczeni z końca XIX i początku XX wieku proponowali, że izraelski bóg Jahwe jest formą sumero-akadyjskiego boga Enki/Ea, teoria ta została po cichu porzucona w naukowej reakcji przeciwko „pan-babilonizmowi” i od tego czasu nie została wznowiona. W świetle nowej wiedzy zdobytej w ciągu ostatniego stulecia, teoria ta zasługuje na świeżą, wyczerpującą argumentację w jej imieniu.
Podstawą dla idei, że bóg biblijny (biorąc pod uwagę zarówno Jahwe, jak i jego wcielenie w Jezusa) jest formą Enki/Ea, jest znaczna zgodność między teologicznymi tradycjami tych bogów, która obejmuje boskie imiona, funkcje, wartości i cechy charakteru; tematy literackie; obrazy mityczne; ideologie; formy kultu; oraz okoliczności społeczno-historyczne.
System symboli teologicznych obejmujący Enki/Ea i boga biblijnego ma u podstaw charakter „astralny”, z tą formą boga będącą personifikacją gwiazdy Canopus. Na astralną symbolikę tego systemu symboli wskazuje identyfikacja bóstw z gwiazdami w późno babilońskich tekstach astronomicznych i astrologicznych, w tym Ea = Canopus; użycie znaku gwiazdy w piśmie klinowym dla słowa „bóstwo”; spójność między zachowaniami i cechami bogów a ciałami niebieskimi, które są ich widzialnymi manifestacjami; oraz instytucje społeczne i kultowe, które odzwierciedlają niebo, zgodnie z zasadą „jak wyżej, tak niżej”.”Dojście do tego wniosku wymaga znajomości zasad astronomii pozycyjnej, w tym danych uzyskanych z komputerowych obliczeń pozycji gwiazd w starożytności, uwzględniających zjawisko precesji.
Pośród wyzwań, przed jakimi stoi ten argument, znajduje się wypełnienie luki między politeizmem a monoteizmem, w czym pomagają dowody na znaczne pozostałości politeizmu w tradycji biblijnej, a także na monolaturalny charakter tradycji Enki/Ea. Głównym innym bogiem sumero-akadyjskim, który wydaje się być związany z religią biblijną, jest Dumuzi/Tammuz, syn Enki/Ea i personifikacja planety Merkury.
Część pierwsza omawia Enki/Ea; część druga omawia boga biblijnego jako rozwinięcie Enki/Ea; a część trzecia omawia astralny charakter systemu symboli obejmującego Enki/Ea i boga biblijnego.