Stenoza aortalna jest chorobą, w której płatki zastawki aortalnej stają się sztywne, zwapniałe i mniej „giętkie”. Utrudnia to lewej komorze (głównej komorze pompującej serca) wyrzucanie krwi. W konsekwencji mięsień sercowy podejmuje próby adaptacji, podczas których wzrasta ciśnienie w komorze. Ostatecznie, zwykle po długim okresie utajenia, u pacjentów może wystąpić dyskomfort w klatce piersiowej lub duszność przy wysiłku, światłowstręt lub nawet omdlenie.
Stenoza aortalna jest na ogół chorobą osób starszych. Pacjenci zazwyczaj rozwijają objawy w późnych latach siedemdziesiątych lub osiemdziesiątych. Czasami pacjenci zgłaszają się wcześniej; u tych pacjentów często występuje wrodzona nieprawidłowość zastawki (zastawka dwudzielna lub dwupłatkowa, a nie jak zwykle trójpłatkowa). Jednak zdecydowana większość pacjentów z tą chorobą jest w podeszłym wieku.
Nie istnieje leczenie tego schorzenia. Nie istnieją leki, które sprawiają, że płatek zastawki otwiera się swobodniej. Nie ma też leków, które w sposób wiarygodny spowalniałyby postęp choroby.
Do niedawna jedyną metodą leczenia był zabieg chirurgiczny: wymiana zastawki aortalnej. Stosuje się zarówno zastawki mechaniczne, jak i bioprotetyczne (tkankowe), przy czym zastawki mechaniczne są zwykle zarezerwowane dla osób w młodszym wieku. Operacja jest poważna i w większości przypadków wymaga sternotomii.
Ostatnio dostępna stała się nowa technika, TAVR, czyli przezcewnikowa wymiana zastawki aortalnej. W tej technice zespół kardiologów i kardiochirurgów najpierw „balonuje” lub rozciąga zastawkę, aby stworzyć trochę miejsca, a następnie wszczepia nową zastawkę z tkanki, a wszystko to za pomocą cewnika wprowadzanego zwykle przez tętnicę udową w pachwinie. Pacjentowi oszczędza się wykonywania sternotomii, a czas rekonwalescencji może ulec znacznemu skróceniu. Obecnie technika ta jest ograniczona do pacjentów, którzy są oceniani jako kandydaci do operacji wysokiego ryzyka. Może się to zmienić w miarę zdobywania doświadczenia z TAVR.