Stoła, szata kościelna noszona przez rzymskokatolickich diakonów, księży i biskupów oraz przez niektórych duchownych anglikańskich, luterańskich i innych protestanckich. Jest to pas jedwabiu o szerokości 2 do 4 cali (5 do 10 centymetrów) i długości około 8 stóp (240 centymetrów), w tym samym kolorze co główne szaty liturgiczne noszone na tę okazję. Niektórzy duchowni protestanccy noszą stuły z kolorami lub symbolami, które nie są zgodne z kolorami liturgicznymi. Diakon rzymskokatolicki nosi ją na lewym ramieniu z końcami połączonymi pod prawym ramieniem; księża i biskupi noszą ją na szyi z końcami zwisającymi pionowo, z wyjątkiem tego, że księża krzyżują końce z przodu, gdy noszą albę. W Kościele rzymskokatolickim jest symbolem nieśmiertelności. Jest powszechnie uważana za wyjątkową odznakę posługi święceń i jest przyznawana przy święceniach.
Algimantas Kezys, S.J.
Początki jej powstania są niejasne, ale prawdopodobnie wywodzi się z chustki do nosa lub świeckiego szala używanego jako symbol rangi. W IV wieku był noszony jako szata liturgiczna przez diakonów w kościołach wschodnich, a nieco później został przyjęty na Zachodzie. Pierwotnie nazywana orarium lub orarionem, służyła prawdopodobnie do wycierania ust. Łaciński termin stola wszedł do użycia w IX wieku.
W kościołach wschodnich odpowiednikiem szaty liturgicznej jest epitrachelion noszony przez kapłanów i orarion noszony przez diakonów.
Stuła to także długi szal z materiału lub futra noszony przez kobiety na ramionach, którego końce zwisają z przodu. Prawdopodobnie rozwinęła się z długiej, podobnej do szaty szaty wierzchniej noszonej przez matrony w starożytnym Rzymie.