Suknia została zaprojektowana przez Davida i Elizabeth Emanuel, którzy opisali ją jako suknię, która „musiała być czymś, co przejdzie do historii, ale także czymś, co Diana kochała”, i która byłaby „odpowiednio dramatyczna, aby zrobić wrażenie”. Diana osobiście wybrała projektantów do wykonania swojej sukni ślubnej, ponieważ podobała jej się szyfonowa bluzka, którą zaprojektowali na jej uroczystą sesję zdjęciową z Lordem Snowdonem.
Tkana jedwabna tafta została wykonana przez Stephena Waltersa z Suffolk. Emanuelowie konsultowali się z Maureen Baker, która uszyła suknię ślubną księżniczki Anny, podczas konstruowania sukni. Jeden z obserwatorów napisał, że „suknia była krynoliną, symbolem seksualności i wielkości, bezą wyszywaną perłami i cekinami, gorsetem obszytym koronką”. Suknia była ozdobiona ręcznym haftem, cekinami i 10.000 pereł, koncentrując się na motywie serca. Podkowa z 18-karatowego złota została przyszyta do halki jako znak pomyślności. Koronka użyta do wykończenia sukni to zabytkowa, ręcznie robiona koronka Carrickmacross, która należała do królowej Marii. Z kolei suknia ślubna Catherine Middleton, która wyszła za mąż za księcia Williama, najstarszego syna Diany, zawierała motywy wycięte z maszynowo robionej koronki naszytej na jedwabną siatkę. Suknia zawierała „koronkowe falbany zdobiące dekolt i rękawy”.
Funkcjonowanie sukni stwarzało trudności, ponieważ Diana rozwinęła bulimię i spadła z rozmiaru 14 do rozmiaru 10 w miesiącach poprzedzających ślub. Nawet krawcowa była zaniepokojona jej utratą wagi i obawiała się, że suknia może nie pasować tak, jak powinna.
Dwudziestopięciometrowy tren stwarzał problemy. Według pisarza Andrew Mortona, w książce Diana: Jej prawdziwa historia, projektanci sukni zbyt późno zdali sobie sprawę, że zapomnieli uwzględnić długość trenu w stosunku do wielkości szklanego powozu, którym Diana i jej ojciec jechali na ceremonię. Trudno było im się zmieścić w szklanej karocy, a tren mimo starań Diany został mocno zgnieciony. Stąd widoczne zmarszczki na sukni ślubnej po przybyciu do katedry. Diana miała również zapasową suknię ślubną, która mogłaby posłużyć jako zastępstwo, gdyby projekt sukni został ujawniony przed jej wielkim dniem.