Kilka cech jest wspólnych dla ceremonii organizowanych przez kultury Tańca Słońca. Należą do nich tańce i pieśni przekazywane przez wiele pokoleń, używanie tradycyjnego bębna, święty ogień, modlitwa z ceremonialną fajką, post od jedzenia i wody przed udziałem w tańcu, a w niektórych przypadkach ceremonialne przekłuwanie skóry i próba wytrzymałości fizycznej. Niektóre rośliny są zbierane i przygotowywane do użycia podczas ceremonii.
Typowo, Taniec Słońca jest wyczerpującą męką dla tancerzy, fizyczną i duchową próbą, którą składają w ofierze dla swoich ludzi. Według Oklahoma Historical Society, młodzi mężczyźni tańczą wokół słupa, do którego są przymocowani „rzemieniami z surowej skóry, przebitymi przez skórę ich klatki piersiowej.”
Chociaż nie wszystkie ceremonie Tańca Słońca obejmują przebijanie, celem Tańca Słońca jest złożenie osobistej ofiary dla dobra swojej rodziny i społeczności. Tancerze poszczą przez wiele dni, na świeżym powietrzu i niezależnie od pogody.
Podczas większości ceremonii, członkowie rodziny i przyjaciele pozostają w obozie i modlą się, aby wesprzeć tancerzy. Dużo czasu i energii całej społeczności jest potrzebne do przeprowadzenia zgromadzeń i ceremonii tańca słońca. Społeczności planują i organizują się przez co najmniej rok, aby przygotować się do ceremonii. Zazwyczaj jeden lider lub mała grupa liderów jest odpowiedzialna za ceremonię, ale wielu starszych pomaga i doradza. Grupa pomocników wykonuje wiele z zadań wymaganych do przygotowania ceremonii.
W 1993 roku, w odpowiedzi na to, co uważano za częste bezczeszczenie Tańca Słońca i innych świętych ceremonii Lakota, amerykańskie i kanadyjskie narody Lakota, Dakota i Nakota zorganizowały „V Szczyt Lakota”. Było to międzynarodowe zgromadzenie około 500 przedstawicieli z 40 różnych ludów i zespołów Lakota. Jednogłośnie przyjęli oni następującą „Deklarację Wojny Przeciwko Eksploatatorom Duchowości Lakota”:
„Podczas gdy świętokradcze „sundance” dla nie-Indian są prowadzone przez szarlatanów i przywódców kultów, którzy promują obrzydliwe i obsceniczne imitacje naszych świętych rytuałów sundance Lakota; … Niniejszym i odtąd wypowiadamy wojnę wszystkim osobom, które uparcie wykorzystują, nadużywają i przeinaczają święte tradycje i praktyki duchowe ludu Lakota, Dakota i Nakota.” – Mesteth, Wilmer, et al (1993)
W 2003 r. dziewiętnastopokoleniowy strażnik świętej fajki cielęcej Białego Bizona z Lakota poprosił nie-rodzimych ludzi, aby przestali uczestniczyć w Tańcu Słońca (Wi-wayang-wa-c’i-pi w języku Lakota); stwierdził, że wszyscy mogą modlić się w ramach wsparcia, ale tylko rdzenni ludzie powinni zbliżać się do ołtarzy. Oświadczenie to zostało poparte przez strażników świętych wiązek i tradycyjnych przywódców duchowych z narodów Czejenów, Dakotów, Lakotów i Nakotów, którzy wydali proklamację, że osoby niebędące rdzennymi mieszkańcami będą miały zakaz wstępu na święte ołtarze i do Siedmiu Świętych Obrzędów, w tym zwłaszcza do Tańca Słońca, począwszy od 9 marca 2003 r:
Ceremonia Wi-wanyang-wa-c’i-pi (Ceremonia Sundance): Jedynymi uczestnikami dopuszczonymi do centrum będą rdzenni mieszkańcy. Osoby nie będące rdzennymi mieszkańcami muszą zrozumieć i uszanować naszą decyzję. Jeśli były jakieś niedokończone zobowiązania do sundance i nie-Rdzenni mają obawy co do tej decyzji, muszą zrozumieć, że byliśmy prowadzeni przez modlitwę, aby osiągnąć to rozwiązanie. Naszym celem dla sundance jest przetrwanie przyszłych pokoleń, przede wszystkim. Jeśli nie-Krajowcy naprawdę rozumieją ten cel, zrozumieją również tę decyzję i będą wiedzieć, że ich odejście od tego Ho-c’o-ka (naszego świętego ołtarza) jest ich szczerym wkładem w przetrwanie naszych przyszłych pokoleń.