Wiele sportów rodzi się z konieczności i stopniowo przekształca się w formę rekreacji (na przykład Luge został zapożyczony z metody saneczkarstwa chłopców z porodówki). Biathlon, nazwany tak, ponieważ jego łacińskie tłumaczenie oznacza „połączenie dwóch konkurencji”, jest jednym z takich wydarzeń sportowych. Połączenie jazdy na nartach z przerwami na strzelanie z broni (łuku, karabinu lub innego pocisku) sięga czasów, gdy mieszkańcy śniegu polowali na pożywienie. Takie sceny zostały przedstawione w rzeźbach skalnych w Norwegii.
Te techniki przetrwania zostały zaadaptowane do użytku przez norweskie wojsko i ostatecznie stały się źródłem rywalizacji. Pierwszy odnotowany wyścig biathlonowy odbył się w 1767 r., w ramach zawodów zorganizowanych między szwedzkimi i norweskimi firmami narciarskimi. Od tego czasu różne kluby strzeleckie i narciarskie organizowały nieformalne zawody. Jeden z takich klubów narciarskich o nazwie „Trysil Rifle and Ski Club” został założony w Norwegii w 1861 r. w celu promowania obrony narodowej na poziomie lokalnym. Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1924 roku w Chamonix we Francji sport ten został wprowadzony jako wydarzenie pokazowe, jednak w tym czasie nosił nazwę „Military Patrol”. Zawody zostały porzucone po II Wojnie Światowej z powodu powojennej wrażliwości na wojsko.
Konkursy
W 1948 roku, Union Internationale de Pentathlon Moderne et Biathlon (UIPMB) powstała jako międzynarodowy organ zarządzający Biathlonem i nowoczesnym Pentathlonem, a Biathlon został przyjęty jako oficjalny Zimowy Sport Olimpijski w 1955 roku. Po raz pierwszy sport ten pojawił się na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich jako wydarzenie medalowe w 1960 roku na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Squaw Valley. Klas Lestander z Szwecji zdobył złoty medal. W tym czasie w biathlonie rywalizowano na dystansie 20 km, oddając 20 strzałów z czterech różnych odległości: 200m, 250m, 150m i 100m. Pierwsze trzy serie były oddawane z pozycji leżącej, ostatnia z pozycji stojącej. Każdy nietrafiony cel dawał dwie minuty kary, które były doliczane do końcowego czasu. Jak przeczytacie w dalszej części artykułu, zasady nieco się zmieniły.
ZASADY ZAWODÓW BIATHLONOWYCH
Indywidualne
Bieg indywidualny na 20 km (15 km dla kobiet) jest najstarszą imprezą biathlonową. Biatlonista strzela cztery razy na dowolnym torze strzeleckim, w kolejności: leżąc, stojąc, leżąc, stojąc, w sumie 20 celów. Za każdy nietrafiony cel do czasu przejazdu biathlonisty doliczany jest stały czas karny, zazwyczaj jedna minuta. Starty zawodników są rozłożone w czasie, zwykle o 30 sekund.
Sprint
Sprint wynosi 10 km dla mężczyzn i 7,5 km dla kobiet. Biatlonista strzela dwa razy na każdym torze, raz na leżąco i raz na stojąco, w sumie 10 strzałów. Za każdy niecelny strzał należy pokonać karną pętlę o długości 150 m, zanim będzie można kontynuować wyścig. Tak jak w konkurencji indywidualnej, biathloniści startują w odstępach czasu.
Pościg
W Ściganiu, starty biathlonistów są oddzielone różnicą czasu z poprzedniego wyścigu, najczęściej Sprintu. Zawodnik, który przekroczy linię mety jako pierwszy, zostaje zwycięzcą. Dystans wynosi 12,5 km dla mężczyzn i 10 km dla kobiet, są cztery strzelania (dwa na leżąco, dwa na stojąco, w tej kolejności), a każdy chybiony strzał oznacza karną pętlę o długości 150 m. Aby uniknąć kłopotliwego i/lub niebezpiecznego tłoku na pętlach narciarskich oraz nadmiernej liczby zawodników na strzelnicy, zawody Pucharu Świata Pursuit są rozgrywane tylko z udziałem 60 biathlonistów zajmujących najwyższe lokaty po poprzednim wyścigu. Biatloniści strzelają w pasie odpowiadającym ich pozycji (Przyjeżdżasz na strzelnicę na 5 miejscu, strzelasz w pasie 5.) dla wszystkich strzelań.
Start masowy
W starcie masowym, wszyscy biatloniści startują w tym samym czasie i pierwszy przekraczający linię mety wygrywa. W tej konkurencji na dystansie 15 km (12,5 km dla kobiet), są cztery strzelania (dwa na stojąco, dwa na leżąco, w tej kolejności), przy czym pierwsze strzelanie odbywa się na torze odpowiadającym twojemu śliniakowi (Śliniak #10 strzela na torze #10, niezależnie od pozycji w wyścigu.), a pozostałe strzelania odbywają się na torze, na którym się pojawiło (Przyjeżdżasz na torze na 5 miejscu, strzelasz na torze piątym). Tak jak w wyścigach Sprint, zawodnicy muszą pokonać jedną karną pętlę o długości 150 m za każdy niecelny strzał. Również w tym przypadku, aby uniknąć niepożądanych zatorów, starty masowe Pucharu Świata odbywają się tylko z 30 najwyżej sklasyfikowanymi zawodnikami na linii startu (o połowę mniej niż w Pursuit, ponieważ tutaj wszyscy zawodnicy startują jednocześnie).
Sztafety
Drużyny sztafetowe składają się z czterech biathlonistów, którzy pokonują na nartach 7,5 km (mężczyźni) lub 6 km (kobiety), z dwiema rundami strzelania; jedna na leżąco, jedna na stojąco. Na każdą rundę z pięciu tarcz przypada osiem kul, przy czym trzy ostatnie mogą być załadowane ręcznie, pojedynczo, z zapasowych magazynków lub kul odłożonych przez zawodnika do zasobników lub na matę na linii strzelań. Jeśli po ośmiu kulach nadal są chybione, jedna pętla karna 150 m musi być wykonana za każdy chybiony cel. Zawodnicy pierwszego etapu startują wszyscy w tym samym czasie i tak jak w sztafetach narciarskich, każdy zawodnik z drużyny musi dotknąć zawodnika z następnej drużyny, aby dokonać ważnej zmiany. Na pierwszym etapie strzelania pierwszego etapu, uczestnik musi strzelać do toru odpowiadającego jego numerowi śliniaka (Bib #10 strzela do toru #10, niezależnie od miejsca w wyścigu), następnie przez resztę sztafety, drużyna sztafetowa strzela do toru, na którym przybyła (Przyjeżdżasz na strzelnicę na 5 miejscu, strzelasz do toru 5.).
(Zasady zaczerpnięte z: http://www.biathlon.be/rules.html)
WYPOSAŻENIE I SZKOLENIE
Biathloniści muszą posiadać dwa różne zestawy umiejętności – celność i wytrzymałość. To nie jest łatwe zadanie, aby jeździć na nartach z karkołomną prędkością tylko po to, aby zatrzymać się i precyzyjnie strzelać do celu. Kontrolowane oddychanie, wytrzymałość i skupienie to tylko kilka technik, które muszą być opanowane w biathlonie.
Oczywiście to wydarzenie wymaga również kilku dodatkowych elementów wyposażenia niż inne sporty zimowe. Biathloniści muszą umiejętnie korzystać z:
- Narty – Narty biathlonisty są krótsze i prostsze niż typowe narty biegowe.
- Kombinezon z lycry – Obcisły kombinezon zmniejsza opór podczas jazdy na nartach i pozwala na swobodę ruchów. Dodatkowe warstwy mogą zapewnić ciepło.
- Gogle – Biathloniści muszą być pewni, że wybierają gogle, które można łatwo przenosić, gdy przychodzi czas na strzelanie.
- Kijki narciarskie
- Karabiny – W 1978 roku, karabin kalibru .22 stał się międzynarodowym standardem. Dzisiejsze karabiny biathlonowe mają nieoptyczne przyrządy celownicze i proste odciąganie zamka (nie ma pełnych lub półautomatycznych karabinów). Karabiny mają specjalnie wykonaną lekką obsadę, chociaż zgodnie z międzynarodowymi zasadami muszą ważyć minimum 7,7 funta. (Zaczerpnięte z HowStuffWorks.)
- Uprząż karabinowa – Służy do noszenia karabinu na plecach podczas jazdy na nartach. Posiada część ochronną, która zapobiega przedostawaniu się śniegu do lufy karabinu.
- Amunicja – Standardowa amunicja kalibru .22 jest używana w biathlonie. Jest ona ładowana do magazynków, które mieszczą pięć naboi. Podczas biegu sztafetowego biathloniści mogą mieć przy sobie dodatkowe trzy naboje, ale muszą one być wkładane do karabinu pojedynczo, gdy są potrzebne. Karabin jest ładowany tylko na strzelnicy.
- Chusta ramieniowa – Dla stabilności biathloniści podłączają chustę do mankietu strzelniczego na ramieniu.
Trening do biathlonu jest wieloaspektowy. Przede wszystkim należy uzyskać wszelkie wymagane licencje na używanie broni palnej. Jeśli jest taka potrzeba, wybierz dodatkowe szkolenie z zakresu posługiwania się bronią palną. Potem możesz ruszać w drogę. Znaleźliśmy dobry obrazkowy tutorial na temat treningu do biathlonu na WikiHow – http://www.wikihow.com/Do-Biathlon.
Mamy nadzieję, że teraz, gdy będziesz oglądać biathlon na Olimpiadzie, będziesz nieco lepiej poinformowany o tym sporcie! Co o tym sądzisz – czy poradziłbyś sobie z zatrzymywaniem się i ruszaniem na nartach i strzelaniem?