Po wystrzeleniu konwoju FS1, 7 września z Tamizy (kod OA) i z Mersey (OB) wyruszyły atlantyckie konwoje.
Po wyjściu poza strefę zagrożenia U-Bootów w pobliżu brytyjskiego wybrzeża konwoje rozproszyły się, gdyż mniejsze eskorty były bezbronne wobec niemieckich ścigaczy nawodnych operujących daleko na Atlantyku. Jednak statki handlowe z zaopatrzeniem wojennym płynące do Wielkiej Brytanii były konwojowane na całej trasie – przede wszystkim na trasie z Halifax w Kanadzie (kod HX) – i często były chronione przez ciężkie okręty wojenne.
Po upadku Francji w czerwcu 1940 roku niemieckie U-Booty przeniosły się do nowych baz francuskich, zwiększając swój zasięg. W rezultacie konwoje zostały przedłużone przez Atlantyk. Zapoczątkowało to niebezpieczną fazę II wojny światowej, nazwaną przez Winstona Churchilla Bitwą o Atlantyk.
W miarę postępu walk konieczne stawały się nowe konwoje, między innymi na Maltę i do Związku Radzieckiego („konwoje arktyczne”). W sumie w czasie II wojny światowej odbyło się 450 serii konwojów.