The New York Knicks Finals Teams Revisited By WhatIfSports.com

Osiemdziesiąt trzy dni i liczenie do momentu, gdy New York Knicks mogą oficjalnie rozpocząć wooing LeBrona Jamesa do MSG w sercu NYC.

Przez ostatnie jedenaście lat, z których 1999 był ostatnim sezonem, w którym Knicks dotarli do Finałów NBA, drzwi obrotowe trenerów kręciły się (do melodii siedmiu nowych twarzy wędrujących po linii bocznej), podczas gdy zagorzali fani Knicks wciąż pytają: „Kiedy nasza franczyza zostanie uratowana?”

Ale ani Pat Riley, ani Jeff Van Gundy nie wrócą w najbliższym czasie do Wielkiego Jabłka jako główni trenerzy. Jednak to właśnie ci ludzie doprowadzili Knicks do dwóch ostatnich Finałów NBA.

Knicks 1994 zakończyli sezon regularny z bilansem 57-25. Po szybkim zdemontowaniu Nets w czterech meczach, Nowy Jork wywalczył sobie drogę przez kolejne siedmiomeczowe serie i dotarł do Finałów NBA. Patrick Ewing po raz kolejny spotkał się z rywalem z uczelni, Hakeemem Olajuwonem, którego pokonał w meczu o mistrzostwo NCAA dekadę wcześniej. Knicks byli zmuszeni rozegrać siedem kolejnych spotkań z Rockets, przegrywając w decydującym meczu różnicą sześciu punktów.

Pięć lat później, podczas skróconego przez lokaut sezonu, Knicks w nieprawdopodobny sposób dotarli do Finałów NBA. Jednak wiek Ewinga i jego chore kolana dopadły go, pozostawiając go na ławce rezerwowych w serii przeciwko Spurs. Bliźniacza kombinacja Tima Duncana i Davida Robinsona okazała się zbyt silna dla rozbitych Knicks, a San Antonio wygrało w pięciu meczach.

Whatifsports.com i Tommy Dee z TheKnicksBlog.com zastanawiali się, która z drużyn Knicks w ostatnich dwóch Finałach NBA wygrałaby head-to-head. Używając naszych wielokrotnie nagradzanych silników symulacyjnych NBA przeprowadziliśmy symulację 1001 razy. Komputery symulacyjne wygenerowały procenty zwycięstw dla obu drużyn oraz ich średnią punktów na mecz.

Opieram się przed chęcią nakierowania Meatloafa tutaj. Ta symulacja head-to-head faworyzuje dobrze zbalansowaną drużynę z finałów ’94 nad pozbawioną Ewinga drużyną z ’99, która była zajęta szukaniem kogoś, kto mógłby go zastąpić w trakcie finałów. Marcus Camby starał się jak mógł, by wypełnić pustkę, ale w tych symulacjach został pokonany przez dużo młodszych Ewinga i Charlesa Oakleya.

Knicks z 1994 roku wygrywali przez dwie trzecie czasu prawie siedmioma punktami na mecz. Jeśli chcesz, możesz sam przeprowadzić symulację gry klikając na link Symuluj grę w powyższej tabeli. (Uwaga: Patrick Ewing jest w wyjściowym składzie Knicks z 1999 roku. W naszych symulacjach zastąpiliśmy go Camby’m). Przykładowy box score jest jednym z 1001 meczów „rozegranych” pomiędzy tymi dwoma drużynami i naszym przewodnikiem do poniższego podsumowania meczu.

Knicks ’94 vs Knicks ’99 Game Recap

Madison Square Garden było miejscem, w którym trzeba było być w czwartkową noc, gdy wyprzedany tłum oglądał dwie z ich najlepszych franczyz spotykających się na środku boiska. Patrick Ewing mógł uścisnąć dłoń starszej, mniej atletycznej wersji samego siebie, jednak zamiast tego wymienił miłe słowa z Marcusem Camby. Obu drużynom zabrakło niewiele do zdobycia przez Knicks pierwszego tytułu NBA od 1973 roku, ale tej nocy nie chodziło o tytuły.

Chodziło o prawa do chwalenia się.

Knicks z 1994 roku prowadzili 4-2 we wczesnych minutach pierwszej kwarty, kiedy Ewing trafił fadeaway baseline jumper. Było to jedyne prowadzenie drużyny przez następne trzy kwarty. Knicks ’99 powoli zaczęli tworzyć przewagę. Na niespełna siedem minut przed końcem kwarty Larry Johnson trafił jumpera, dzięki czemu Knicks z ’99 roku wyszli na dwucyfrowe prowadzenie. Pięć minut później Chris Childs trafił za trzy, dzięki czemu przewaga wzrosła do 17 punktów. Po pierwszej kwarcie Knicks z ’94 roku prowadzili już 15 punktami.

W drugiej odsłonie Knicks z 1999 roku wywierali większą presję na drużynę z ’94 roku. Dopiero na trzy i pół minuty przed końcem kwarty NYK ’94 zdobyli pierwszą bramkę. Zespół prowadził w tej kwarcie nawet 23 punktami. Zrównoważone zdobycze punktowe Ewinga, Johna Starksa i Charlesa Oakleya zmniejszyły deficyt do 18 punktów w połowie spotkania. Knicks z ’94 roku wyszli z szatni pełni energii i gotowi, by zrobić z tego mecz. Drużyna powoli odrabiała straty do ’99 Knicks, zdobywając punkty z wewnątrz i z zewnątrz. Oakley zaczyna zbierać coraz więcej zbiórek i w tym fragmencie gry przekroczył już liczbę dwucyfrową. W trzeciej kwarcie Knicks z ’94 roku zbliżyli się na jedno oczko, przegrywając 75-66. Szalona czwarta kwarta rozpoczęła się od czterech punktów zdobytych przez Knicks z ’99 roku, którzy prowadzili już tylko pięcioma punktami. Gdy przypomnimy sobie, że w pierwszej połowie klub Pata Rileya prowadził już 23 punktami, to Knicks są na wyciągnięcie ręki. Jednak Allan Houston, dzięki trójce zza rogu, przywrócił drużynie Van Gundy’ego prowadzenie na poziomie pięciu do ośmiu punktów, które utrzymywało się przez większość czwartej odsłony, aż do ostatnich czterech minut meczu. Hubert Davis trafił kilka rzutów wolnych, by zbliżyć się na jeden punkt. Następnie na 2:32 przed końcem meczu, tak jakby fabuła została napisana w Hollywood, Ewing skończył lay-up z ładnego podania od Tony’ego Campbella. Knicks z ’94 roku prowadzili po raz pierwszy od stanu 4-2. Drużyna Riley’a przez resztę spotkania była tak zgrabna jak jego włosy, nigdy nie tracąc prowadzenia.

Knicks z 1994 roku powrócili z 23 punktów i wygrali 94-90 nad Knicks z 1999 roku. Zgodnie z oczekiwaniami Patrick Ewing został wybrany graczem meczu z 29 punktami i 15 zbiórkami, ale Oakley był blisko drugiego miejsca z 25 zbiórkami tego wieczoru. Camby wykonał swoją część zastępując Ewinga w drużynie z ’99 roku z 17 punktami i 12 tablicami w przegranym meczu.

Jeśli chcesz zrobić krok dalej w scenariuszu Knicks, sprawdź Whatifsports.com Dream Team feature. Pozwala ona na załadowanie własnego rosteru NBA z Twoimi ulubionymi zawodnikami New York Knicks wszech czasów. Następnie możesz dodać ich do ligi SimLeague Basketball, aby zobaczyć jak wypadają na tle innych Dream Teamów.