Oś czasu: Sekretarze generalni ONZ | Council on Foreign Relations

Więcej na temat:

Zarządzanie globalne

Organizacje międzynarodowe

Ta publikacja jest już zarchiwizowana.

Ban Ki-moon, Korea

(2007 – obecnie) Kadencja Ban Ki-moona charakteryzowała się nowym naciskiem na politykę zmian klimatycznych, wysiłkami na rzecz złagodzenia rosnących cen energii i żywności w krajach rozwijających się oraz odziedziczonym portfelem spraw, w tym negocjacjami z Iranem w sprawie nierozprzestrzeniania broni jądrowej i ciągłymi wysiłkami na rzecz wzmocnienia roli ONZ w konflikcie w sudańskim Darfurze. Przed objęciem stanowiska sekretarza generalnego Ban był ministrem spraw zagranicznych i handlu Korei Południowej. Dołączył do koreańskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych w 1970 roku i przez następne dwadzieścia pięć lat pełnił różne funkcje dyplomatyczne w Korei i poza nią, m.in. w ambasadach w Stanach Zjednoczonych, Austrii i Indiach. W 2001 r. Ban rozpoczął pracę w Organizacji Narodów Zjednoczonych jako szef personelu Han Seung-soo, przewodniczącego Zgromadzenia Ogólnego. Po zakończeniu kadencji Ban powrócił do Korei i od 2004 do 2006 roku pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych i handlu. Aktywnie angażował się w sprawy związane z relacjami międzykoreańskimi. We wrześniu 2005 r. pomógł doprowadzić do przełomowego porozumienia mającego na celu promowanie pokoju i stabilności pomiędzy Koreą Północną i Południową w ramach Rozmów Sześciostronnych. Od czasu objęcia stanowiska Sekretarza Generalnego, Ban wypowiadał się w wielu kwestiach, w tym na temat północnokoreańskich i irańskich zagrożeń nuklearnych, kryzysu humanitarnego w regionie Darfuru oraz reformy administracyjnej operacji ONZ.

Kofi Annan, Ghana

(1997-2006) Kofi Annan rozpoczął swoją karierę jako urzędnik budżetowy w Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) i piął się po szczeblach kariery, aby zostać podsekretarzem generalnym ONZ w czasie rekordowego wzrostu liczby operacji pokojowych. W 1995 r. został mianowany specjalnym przedstawicielem sekretarza generalnego w byłej Jugosławii. Od czasu wyboru w 1997 roku, cele Annana jako sekretarza generalnego obejmowały wdrożenie reform zarządzania i budżetu, zajęcie się stale rosnącymi kosztami i wymaganiami operacji pokojowych ONZ oraz lepsze spełnianie potrzeb biedniejszych narodów. Pod jego przywództwem Organizacja Narodów Zjednoczonych realizowała współczesne platformy mające na celu zrównoważony rozwój w Afryce oraz wykorzystanie globalnego kapitalizmu do zaspokajania potrzeb społeczno-ekonomicznych. Jego „Raport Milenijny” popiera inicjatywy mające na celu eliminację ubóstwa, walkę z HIV/AIDS i ochronę środowiska.

Boutros Boutros-Ghali, Egipt

(1992-1996) Boutros-Ghali pełnił jedną kadencję jako sekretarz generalny, zawieszając swoją kandydaturę na drugą kadencję po konfliktach z liderami polityki zagranicznej USA. Posiada rozległe doświadczenie w dziedzinie stosunków międzynarodowych, jako naukowiec, dyplomata i prawnik. Kadencja Boutrosa-Ghaliego charakteryzowała się zwiększonymi kosztami operacyjnymi i nieefektywnymi działaniami pokojowymi, które okazały się uciążliwe dla ONZ. Nieudany udział Stanów Zjednoczonych w operacjach pokojowych w Somalii, niezdolność do powstrzymania walk w Bośni i Chorwacji, a następnie niechęć społeczności międzynarodowej do podjęcia działań przeciwko ludobójstwu w Rwandzie, wszystko to spowodowało, że Stany Zjednoczone poparły zmianę na stanowisku sekretarza generalnego.

Javier Perez de Cuellar, Peru

(1982-1991) Przed objęciem urzędu, Perez de Cuellar był ambasadorem Peru w Szwajcarii, Związku Radzieckim, Polsce i Wenezueli; służył jako stały przedstawiciel swojego narodu w Organizacji Narodów Zjednoczonych; i reprezentował Peru w Radzie Bezpieczeństwa, służąc nawet jako jej przewodniczący. W 1979 roku został mianowany podsekretarzem generalnym do specjalnych spraw politycznych. Podczas pełnienia tej funkcji przywódca ONZ nadzorował negocjacje w sprawie uwolnienia amerykańskich zakładników w Libanie, ułatwił wycofanie wojsk radzieckich z Afganistanu, wynegocjował zawieszenie broni kończące wojnę irańsko-iracką i opracował wspierany przez ONZ pakt pokojowy w Kambodży w 1991 roku.

Kurt Waldheim, Austria

(1971-1982) Zanim został wybrany na sekretarza generalnego, Waldheim był stałym przedstawicielem Austrii przy ONZ. Podczas swojego dwukrotnego przewodnictwa w ONZ, Waldheim uczestniczył w Międzynarodowej Konferencji Paryskiej w sprawie Wietnamu i przewodniczył pierwszej fazie Genewskiej Konferencji Pokojowej w sprawie Bliskiego Wschodu. Pięć lat po zakończeniu swojej drugiej kadencji Waldheim został wybrany na prezydenta Austrii, które to stanowisko piastował do 1992 roku, jednak w trakcie kampanii wyborczej wyszła na jaw jego służba w armii niemieckiej. Choć nie deklarował osobistego zaangażowania, Waldheim był zamieszany w nazistowskie okrucieństwa na Bałkanach podczas II wojny światowej, a następnie Departament Sprawiedliwości zakazał mu wjazdu do Stanów Zjednoczonych.

U Thant, Myanmar (dawniej Birma)

(1961-1971) U Thant pełnił funkcję p.o. sekretarza generalnego po śmierci Daga Hammarskjölda. Nieco ponad rok później Zgromadzenie Ogólne jednogłośnie przegłosowało mianowanie go sekretarzem generalnym. W momencie nominacji U Thant był stałym przedstawicielem Birmy przy ONZ, a wcześniej przewodniczył Komisji Pojednawczej ONZ ds. Kongo oraz Komitetowi ds. Pod jego przywództwem Organizacja Narodów Zjednoczonych ułatwiła zakończenie kubańskiego kryzysu rakietowego i uśmierzyła wojnę domową w Kongo.

Dag Hammarskjöld, Szwecja

(1953-1961) Dag Hammarskjöld został jednogłośnie wybrany na dwie kadencje sekretarza generalnego i pełnił tę funkcję do 18 września 1961 roku, kiedy to zginął w katastrofie lotniczej w drodze na misję pokojową w Kongo. Najbardziej znaczące zasługi Hammarskjölda dla misji Organizacji Narodów Zjednoczonych obejmują promocję porozumień o zawieszeniu broni między Izraelem a państwami arabskimi; utworzenie w 1956 roku Sił Nadzwyczajnych ONZ (UNEF); oraz liczne wizyty w krajach Afryki, Azji, Europy, obu Ameryk i Bliskiego Wschodu w celu zapoznania się z urzędnikami rządów członkowskich i problemami w poszczególnych obszarach.

Trygve Lie, Norwegia

(1946-1952) Przed wyborem na pierwszego sekretarza generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, Lie przewodził norweskiej delegacji na Konferencji Organizacji Międzynarodowej ONZ w San Francisco, w kwietniu 1945 roku; przewodniczył Komisji III, która opracowała postanowienia Rady Bezpieczeństwa Karty Narodów Zjednoczonych; a w 1946 roku przewodniczył norweskiej delegacji na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ w Londynie. W czasie sprawowania urzędu Lie poparł interwencję ONZ w wojnie koreańskiej oraz powstanie Izraela i Indonezji. Opowiadał się również za uznaniem przez ONZ Chińskiej Republiki Ludowej po wygnaniu rządu nacjonalistycznego.