Tobit, zwany też Księgą Tobiasza, utwór apokryficzny (niekanoniczny dla Żydów i protestantów), który trafił do kanonu rzymskokatolickiego za pośrednictwem Septuaginty. Jest to religijna opowieść ludowa i judaizowana wersja historii o wdzięcznych zmarłych. Opowiada o tym, jak Tobit, pobożny Żyd wygnany do Niniwy w Asyrii, przestrzegał nakazów prawa hebrajskiego, dając jałmużnę i grzebiąc zmarłych. Pomimo swoich dobrych uczynków, Tobit został porażony ślepotą.
Współbieżna z historią Tobita jest historia Sary, córki najbliższego krewnego Tobita, której siedmiu kolejnych mężów zostało zabitych przez demona w noc poślubną. Kiedy Tobit i Sara modlą się do Boga o wybawienie, Bóg posyła anioła Rafaela, aby pełnił rolę orędownika. Tobit odzyskuje wzrok, a Sara poślubia syna Tobita, Tobiasza. Opowieść zamyka pieśń dziękczynna Tobita i relacja o jego śmierci.
Księga ta dotyczy przede wszystkim problemu pogodzenia zła w świecie z boską sprawiedliwością. Tobit i Sara są pobożnymi Żydami, których w niewytłumaczalny sposób dotykają złe moce, ale ich wiara zostaje w końcu nagrodzona, a Bóg uznany za sprawiedliwego i wszechmocnego. Inne ważne tematy to konieczność ścisłego przestrzegania prawa religijnego przez Żydów mieszkających poza Palestyną oraz obietnica odbudowy Izraela jako narodu.
Historyczne nieścisłości, archaizmy i mylne odniesienia geograficzne wskazują, że książka nie została napisana w Niniwie na początku VII wieku p.n.e. Jej nacisk na pochówek w Niniwie jest raczej położony na pochówek w Niniwie. Jej nacisk na grzebanie zmarłych sugeruje raczej, że została napisana, być może w Antiochii, podczas panowania (175-164 p.n.e.) Antiocha IV Epifanesa z Syrii, kiedy Żydom wiernym swojej religii zabroniono grzebania zmarłych.