Tony Blair ©Blair był premierem przez dekadę w latach 1997 – 2007. Jest odpowiedzialny za przesunięcie Partii Pracy z lewicy w kierunku centrum brytyjskiej polityki, co zaowocowało bezprecedensowymi trzema kolejnymi kadencjami u władzy dla tej partii.
Anthony Blair urodził się 6 maja 1953 roku w Edynburgu. Wykształcony na Uniwersytecie Oksfordzkim, został adwokatem, a w 1983 roku został wybrany posłem z ramienia Partii Pracy do parlamentu z Sedgefield. Wkrótce zaczął utożsamiać się z grupą świadomych partyjnych „modernizatorów” (do których należeli również Gordon Brown i Peter Mandelson), którzy dążyli do uczynienia Partii Pracy bardziej akceptowalną dla wyborców poprzez odrzucenie jej związków ze związkami zawodowymi, jednostronnego rozbrojenia nuklearnego, własności publicznej i wysokiego opodatkowania.
W 1994 roku, po niespodziewanej śmierci ówczesnego lidera Johna Smitha, Blair został liderem Partii Pracy po tym, jak Gordon Brown odsunął się na bok, aby uniknąć podziału głosów zwolenników modernizacji w głosowaniu na lidera. Blair szybko osiągnął niekwestionowany autorytet jako przywódca, co dodatkowo podkreśliło osuwające się w gruzy zwycięstwo Partii Pracy w wyborach powszechnych w 1997 roku. W wieku 43 lat był najmłodszym premierem od czasów lorda Liverpoolu w 1812 roku. Starał się promować młodzieńczy, nowoczesny wizerunek Wielkiej Brytanii, którego symbolami były BritPop, BritArt i Millennium Dome. Niektóre z jego polityk były naprawdę radykalne, zwłaszcza reformy konstytucyjne, które zapewniły Walii i Szkocji pewną dozę samorządności. Ale obietnica reformy usług publicznych okazała się mniej łatwa do zrealizowania, a kontrowersyjne poleganie na inicjatywach prywatnych przedsiębiorstw nie przyniosło oczekiwanej poprawy w transporcie, edukacji czy służbie zdrowia.
Blair został ponownie wybrany w 2001 roku. Jego druga kadencja była bardziej problematyczna, zdominowana przez rozdźwięk z byłym sojusznikiem, kanclerzem Gordonem Brownem. W latach 2002-2003 Blair zaryzykował swój osobisty autorytet, popierając „wojnę z terroryzmem” rządu USA, mimo poważnych obaw we własnej partii i wśród opinii publicznej. W 2005 r. Blair został ponownie wybrany na premiera, co było bezprecedensową trzecią kadencją z rzędu dla laburzystowskiego premiera. W tym samym roku przewodniczył szczytowi G8 w Gleneagles i skupił się na dwóch kwestiach – zmianach klimatycznych i Afryce – które stały się dla niego coraz ważniejsze.
Blair ustąpił w czerwcu 2007 roku, a jego następcą na stanowisku premiera został Gordon Brown. Blairowi i jego sojusznikom udało się sprawić, że Partia Pracy po prawie dwóch dekadach w opozycji znów stała się wybieralna. Dla jego krytyków osiągnięcie to odbyło się za cenę porzucenia zasad partii. Dla jego zwolenników był on człowiekiem gotowym zaryzykować niepopularność publiczną w dążeniu do realizacji polityki (zwłaszcza wojny w Iraku), którą uważał za moralnie uzasadnioną.