W połowie lub pod koniec XIX wieku półwysep został zakupiony i przekształcony w rozległą posiadłość przez Johna Brewera, który hodował tam zwierzęta. W 1889 r. Brewer zlecił architektowi krajobrazu Frederickowi Law Olmstedowi zaprojektowanie podziału mieszkalnego. Projekt został wykonany, a drogi i drzewa ustawione w miejscu, ale domy nigdy nie zostały zbudowane.
W 1945 roku zaproponowano to miejsce jako lokalizację dla powstającej Organizacji Narodów Zjednoczonych, ale zamiast tego wybrano Nowy Jork. W połowie lat 60. Boston Edison rozważał budowę elektrowni atomowej na World’s End, ale zamiast tego zbudował Pilgrim Nuclear Generating Station 25 mil (40 km) na południe.
W 1967 r, dzięki hojności Wilmona Brewera, północne dwie trzecie półwyspu World’s End zostało nabyte przez Trustees of Reservations i otwarte dla użytku publicznego. W 1996 r. stał się częścią Boston Harbor Islands National Recreation Area, ale Trustees nadal zarządzają tym miejscem.
Krótkie opowiadanie „World’s End” autorstwa Clare Beams jest inspirowane działaniami Olmsteda z tym krajobrazem, chociaż rolę architekta odgrywa młodsza, nienazwana osoba.