W starożytnym świecie było wielu poruszycieli kamieni. Od Stonehenge do Macchu Piccu, starożytne ludy znalazły sposób na przenoszenie kamieni o ogromnych rozmiarach. Olmekowie z Ameryki Środkowej przenosili ogromne kamienne głowy, prawdopodobnie spławiając je na tratwach w dół rzek. Inkowie stworzyli górskie królestwa z ogromnych, ale misternie dopasowanych kamieni, z których każdy był ciągnięty przez dziesiątki mil. Mieszkańcy Wyspy Wielkanocnej rzeźbili i przenosili jedne z największych kamiennych rzeźb, jakie kiedykolwiek stworzono.
Największy kamień ciosany, jaki dotąd odkryto, nie został jednak znaleziony w żadnym z tych miejsc, lecz w libańskim mieście Baalbeck, w ruinach miasta znanego niegdyś jako Heliopolis, „Miasto Słońca”.”
W podstawie ruin świątyni Jowisza Baala leżą trzy ciosane kamienie znane razem jako „trylit”. Szacuje się, że każdy z nich waży ponad 750 ton. Budowa masywnej rzymskiej świątyni Jowisza rozpoczęła się około 27 lat przed narodzinami Jezusa i chociaż większość uczonych zgadza się, że bloki zostały wycięte przez Rzymian, istnieją pewne dowody na to, że trylit może poprzedzać ich obecność na Bliskim Wschodzie. W rzeczywistości kamienie mogą poprzedzać nawet Aleksandra Wielkiego, który założył Heliopolis w 334 r. p.n.e.
Czy to rzymscy kamieniarze, czy jakaś inna grupa, ktoś wymyślił sposób na przeniesienie tych masywnych bloków z kamieniołomu na odległość wielu mil, a następnie podniesienie ich na podstawę z mniejszych bloków. Oprócz trylitu, w świątyni znajduje się czwarty kamień, największy z nich wszystkich – tak naprawdę, największy kamień, jaki kiedykolwiek został wyciosany przez człowieka.
Znany jako „Kamień Ciężarnej Kobiety”, waży około 1200 ton – równowartość trzech Boeingów 747. Ten ogromny ciężar najwyraźniej okazał się zbyt duży, by ktokolwiek mógł go ruszyć, więc kamień pozostawiono w miejscu, w którym został wyciosany, jako ogromny prostokąt wystający pod kątem z ziemi.