AllMusic pisze, „Złoty wiek Hip-hopu jest zarezerwowany przez komercyjny przełom Run-D.M.C. w 1986 roku i eksplozję gangsta rapu z NWA w późnych latach 80-tych i Dr. Dre i Snoop Doggy Dogg w 1993 roku.” Jednak konkretny okres czasu, który obejmuje złoty wiek, różni się w różnych źródłach. The New York Times również definiuje złoty wiek hip-hopu jako „późne lata 80. i wczesne 90.”. Ed Simmons z The Chemical Brothers powiedział, że „był taki złoty wiek hip-hopu na początku lat 90-tych, kiedy Jungle Brothers zrobili Straight Out the Jungle, a De La Soul zrobił Three Feet High and Rising” (chociaż te płyty zostały w rzeczywistości wykonane w 1988 i 1989 roku odpowiednio). MSNBC nazwało lata 80. „złotym wiekiem” muzyki hip-hop. The Guardian stwierdza: „Złoty wiek hip-hopu, od 1986 do 1993 roku, dał światu niesamowitą liczbę wspaniałych płyt”, a także opisuje okres w listopadzie 1993 roku, kiedy to A Tribe Called Quest i Wu-Tang Clan wydali albumy, jako „Następny złoty wiek.”
Złoty wiek jest opisany przez naukowca Mickey’a Hessa jako „circa 1986-1994.” Carl Stoffers z New York Daily News opisuje złoty wiek jako „rozciągający się od około 1986 do 1997 roku.” Brad Callas z Medium.com pisze, że „Złoty wiek Hip-Hop’u jest luźno powiązany z komercyjnym przełomem gatunku w późnych latach 80-tych i kolejnymi zgonami 2Pac’a i Biggie’go w późnych latach 90-tych.” W swoim artykule „In Search of the Golden Age Hip-Hop Sound”, teoretycy muzyki Ben Duinker i Denis Martin z Empirical Musicology Review używają „11 lat pomiędzy 1986 a 1996 rokiem włącznie jako granic chronologicznych”, aby zdefiniować złoty wiek, zakończony wydaniami Raising Hell i License to Ill oraz śmiercią Tupaca Shakura i Notoriousa B.I.G. Will Lavin z uDiscover Music twierdzi, że „Ogólnie przyjmuje się, że złoty wiek przypadł na połowę lat 80-tych i połowę lat 90-tych; to właśnie wtedy wszystkie elementy kultury – breaking, sztuka graffiti i DJ-owanie – zerwały z okładką, by wejść do głównego nurtu.” Krytyk muzyczny Tony Green, w książce „Classic Material”, określa dwuletni okres 1993-1994 jako „drugą Złotą Erę”, w której wpływowe, wysokiej jakości albumy wykorzystywały elementy dawnej klasyki – automaty perkusyjne (Roland TR-808), samplery perkusyjne (Akai MPC60, E-mu SP-1200), skrecze gramofonowe, nawiązania do oldskulowych hitów hip-hopowych i „wykręcające język triolowe werbalizmy” – dając jednocześnie do zrozumienia, że obrano nowe kierunki. Jako przykłady Green wymienia Enter the Wu-Tang Clan (36 Chambers), Illmatic Nasa, Buhloone Mindstate De La Soul z 1993 roku, Doggystyle Snoop Doggy Dogga, trzeci album A Tribe Called Quest – Midnight Marauders oraz debiut Outkast – Southernplayalisticadillacmuzik. Dart Adams z Festival Peak opisał tę „Drugą Złotą Erę” jako obejmującą lata 1992-1996, a wydanie „Can’t Nobody Hold Me Down” Puffa Daddy’ego i Mase’a w 1997 r. uznaje za początek „Jiggy Era” głównego nurtu rapu.
Według badaczy prawa autorskiego, muzyki i popkultury, Kembrew Mcleoda i Petera DiColi, złota era hip-hopowego samplingu obejmuje lata 1987-1992. Artyści i wytwórnie płytowe nie zdawały sobie jeszcze sprawy z trwałości kultury hip-hopowej w mediach głównego nurtu i nie akceptowały jej jako prawomocnej instytucji. Uważają, że wyrok w sprawie Grand Upright Music, Ltd. v. Warner Bros. Records Inc. oznaczało koniec złotej ery hip hopu i jego praktyk samplowania.
Juice CrewEdit
Znany producent hip hopowy i innowator, Marley Marl, utworzył kolektyw hip hopowy Juice Crew. Marl założył również Cold Chillin' Records i zebrał różne akty hip hopowe, w tym MC Shan, Big Daddy Kane, Biz Markie, Roxanne Shanté, Kool G Rap & DJ Polo, i Masta Ace. Jego kolektyw Juice Crew był ważną siłą w zapoczątkowaniu „złotej ery” hip hopu, z postępem w technice lirycznej, wyróżniającymi się osobowościami wschodzących artystów, takich jak Biz Markie i Big Daddy Kane, oraz osiągnięciem komercyjnego sukcesu muzyki hip hop. Pierwszą produkcją Marleya Marla była „odpowiedź” na „Sucker MCs” z 1983 r. zatytułowana „Sucker DJs” Dimplesa D. Wkrótce potem pojawiła się odpowiedź 14-letniej Roxanne Shanté na „Roxanne Roxanne” UTFO, „Roxanne’s Revenge” (1985), która zapoczątkowała wielką falę odpowiedzi na płyty znane jako „Roxanne Wars”. Następnie pojawiły się kolejne dissy (obelgi mające na celu okazanie braku szacunku) od Shanté: „Bite This” (1985), „Queen of Rox” (1985), wprowadzenie Biz Markie na „Def Fresh Crew” (1986), „Payback” (1987), i „Have a Nice Day” (1987).
Boogie Down ProductionsEdit
Shante w „Have a Nice Day” wycelował kilka ostrych słów w dwóch głównych członków nowej grupy z Bronxu zwanej Boogie Down Productions (BDP): „Teraz KRS-ONE powinieneś pojechać na wakacje z tą nazwą brzmiącą jak wacka stacja radiowa, a co do Scotta La Rocka, powinieneś się wstydzić, kiedy T La Rock powiedział „It’s Yours”, nie miał na myśli swojego nazwiska”. Boogie Down Productions wyprodukowało nieporozumienie z MC Shanem z Juice Crew, wydając „South Bronx” i „The Bridge is Over” w odpowiedzi na jego „The Bridge” i „Kill That Noise”. KRS-One uważał Run-D.M.C. za uosobienie muzyki rap w 1984 roku i zaczął rapować podążając ich śladem. Powiedział również, że podejście BDP odzwierciedlało poczucie, że pierwsi innowatorzy, tacy jak Run-D.M.M.C. i LL Cool J, byli w 1986 roku skażeni komercyjnym sukcesem i pozbawieni kontaktu z ulicami.
Pierwszy album Boogie Down „Criminal Minded” (1987) przyznawał się do wpływów reggae i zawierał KRS-One’a naśladującego Beatlesów „Hey Jude” w tytułowym utworze. Zawierał również dwie opowieści o ponurym życiu ulicy, ale zagrane dla bezdusznego śmiechu: „The P Is Free”, w którym KRS mówi o wyrzuceniu swojej dziewczyny, która chce cracku w zamian za seks, i „9mm Goes Bang”, w którym strzela do dilera narkotyków, a następnie wesoło śpiewa „la la la la la la”. Piosenki takie jak te zapowiadały powstanie podziemia, które dopasowywało brutalne teksty do hardcorowych, automatycznych utworów nowej szkoły. Okładka Criminal Minded była kolejnym odzwierciedleniem tego radykalnego wizerunku, przedstawiając grupę w półmroku, trzymającą broń palną. Następny album By All Means Necessary (1988) porzucił ten element na rzecz politycznego radykalizmu po zabójstwie Scotta La Rocka, a jego tytuł i okładka nawiązywały do Malcolma X. KRS-One zaangażował się w tym czasie w ruch Stop the Violence. Boogie Down Productions, wraz z Run-D.M.C. i Public Enemy, kojarzyło nową szkołę jako muzykę rapową z silnym przesłaniem.
Eric B. i RakimEdit
Eric B. & Rakim pojawił się z wyprodukowanymi przez Marleya Marla „Eric B. Is President” i „My Melody” w Zakia Records w 1986 roku. Oba utwory pojawiły się na Paid in Full (1987). Podobnie jak Boogie Down Productions, para odzwierciedliła zmiany w życiu ulicy na okładce debiutu, która przedstawiała dwóch noszących duże złote łańcuchy i otoczonych pieniędzmi. Podobnie jak w przypadku „Criminal Minded”, samplowanie przeważające na albumie ugruntowało status Jamesa Browna jako źródła hip-hopu, a aluzje Rakima pokazały rosnący wpływ mistycznego odłamu islamu – The Nation of Gods and Earths – na hip-hop. Muzyka była minimalistyczna, surowa, a wielu pisarzy zauważa, że w połączeniu z precyzyjnym, logicznym stylem Rakima, efekt był niemal naukowym rygorem. Po Paid in Full grupa wydała Follow The Leader (1988) (na którym byli na tyle otwarci, by zsamplować The Eagles), Let The Rhythm Hit 'Em (1990) i Don’t Sweat The Technique (1992).
Rakim jest ogólnie uważany za najbardziej awangardowego z MC nowej ery szkolnej.Jess Harvell w Pitchfork w 2005 roku napisał, że „Innowacją Rakima było zastosowanie patyny intelektualnego dystansu do najświętszej sprawy rapu: gadania gówna o tym, jak jesteś lepszym raperem niż wszyscy inni.” Christgau w Village Voice w 1990 roku napisał o stylu Rakima jako „spokojnym, pewnym siebie, klarownym”. Na ich trzecim albumie, tak jak na ich zmieniającym fazę debiucie z 1986 roku”, kontynuuje, „sample Erica B. naprawdę są bitami, zaprojektowanymi by podkreślić naturalną muzykę wyidealizowanego głosu czarnego mężczyzny.” Patrząc wstecz na późne lata osiemdziesiąte w Rolling Stone w 1997 roku, Ed Moralez opisuje Rakima jako „nowo-szkolnego MC chwili, używającego gładkiego barytonu, aby stać się jazzowym solistą mistycznego afrocentrycznego rapu.”
Public EnemyEdit
Public Enemy, niechętnie przekonany do podpisania kontraktu z wytwórnią, wydał Yo! Bum Rush the Show na Def Jam w 1987 roku. To zadebiutował logo Public Enemy, okrąg z kapeluszem b-boy w snajperskim celowniku, był pełen bitewnych rymów („Miuzi Weighs a Ton”, „Public Enemy #1”), społeczno-polityczne fare („Rightstarter (Message to a Black Man)” i anty-crack wiadomości („Megablast”). Album okazał się sukcesem krytycznym i komercyjnym, szczególnie w Europie, co było niezwykłe jak na ówczesny album hip-hopowy. Bumrush the Show został nagrany w czasie, gdy Run-D.M.C. nagrywali „Raising Hell”, ale Def Jam wstrzymał jego wydanie, aby skupić się na wydaniu i promocji „License to Ill” Beastie Boys. Chuck D z Public Enemy czuł, że w czasie, gdy ich pierwsza płyta została wydana, Boogie Down Productions i Rakim już zmienili krajobraz tego, jak MC może rapować. Public Enemy już nagrywali swój drugi album It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back (Def Jam, 1988), kiedy Bumrush trafił do sklepów.
Gangsta rapEdit
Podziemny dźwięk, skoncentrowany na miejskiej przemocy, który miał stać się gangsta rapem, istniał na Wschodnim Wybrzeżu wkrótce po tym, jak Run-D.M.C. zainaugurował nową szkołę hip hopu. Filadelfijski Schoolly D wydał własnym sumptem „Gangsta Boogie” w 1984 roku, a „P.S.K. What Does It Mean?”/”Gucci Time” w 1985, co doprowadziło do powstania „Saturday Night” (Schoolly D, 1986, Jive, 1987). Zachodnie Wybrzeże, które stało się ojczyzną gangsta rapu, miało wpływowy mixtape Toddy Tee „Batteram” w 1985 roku i „Six in the Morning” Ice-T w 1986 roku przed pierwszymi płytami N.W.A., co doprowadziło do ogromnego sukcesu „Straight Outta Compton” w 1988 roku.
Native TonguesEdit
Rozwój nowojorskiego kontinuum nowej szkoły w tym klimacie reprezentowały grupy Native Tongues – The Jungle Brothers, De La Soul, A Tribe Called Quest, Queen Latifah, Chi-Ali i Monie Love – wraz z innymi podróżnikami, takimi jak Leaders of the New School, KMD i Brand Nubian. Odeszli od agresywnego, macho pozerstwa w stronę dwuznaczności, zabawy i afrocentryzmu. Ich muzyka była przepełniona samplami, bardziej otwarta i przystępna niż ich nowoszkolni poprzednicy. De La Soul na swoim debiucie samplowali wszystkich, od The Turtles po Steely Dan, podczas gdy A Tribe Called Quest łączyli mocne bity z łagodnymi jazzowymi samplami i zabawnymi, przemyślanymi rapsami.