Zwyrodnienie kostne jest zaburzeniem związanym z kilkoma czynnikami, które mogą prowadzić do przerwania ciągłości kilku obszarów szkieletu zapewniających wsparcie, takich jak głowa kości udowej, kręgi i kość wyrostka zębodołowego. Stan funkcjonalny można przywrócić za pomocą przeszczepów, wykorzystując różne materiały: proszek wapniowy, ksenografty, ceramikę i metale. Zabiegi te mają na celu odtworzenie odpowiedniej objętości i wytrzymałości kości, niezbędnej do przenoszenia sił obciążających. Regeneracja kości wymaga przestrzegania podstawowych zasad biologicznych: osteogenezy, osteoindukcji, osteokondukcji i biokompatybilności. Powodzenie zabiegów regeneracyjnych może zależeć od wewnętrznego stanu strukturalnego, mechanicznego i metabolicznego kości gospodarza, na której mają być osadzone implanty, od techniki chirurgicznej oraz od zastosowanego biomateriału. Wśród tych czynników istotnym wydaje się być proces starzenia się pacjenta. Może on być związany z chorobą metaboliczną prowadzącą do ogólnoustrojowego rozpadu funkcjonalnego, który polega na stopniowym, stałym obniżaniu się funkcji hormonalnych, immunologicznych i aktywności osteo-metabolicznej. To ostatnie może mieć wpływ na pozytywne wyniki rekonstrukcji kości i terapii implantologicznej. W niniejszym artykule przeanalizowane zostaną biologiczne i fizjologiczne czynniki związane z rozpadem tkanki kostnej, takie jak wpływ zaburzeń równowagi mikrobiomu jelitowego i wynikających z tego dysfunkcji metabolicznych, endokrynologicznych i immunologicznych, procedury chirurgiczne oraz jakość użytego materiału przeszczepowego. Zmniejszenie architektury i wytrzymałości kości powinno być korygowane poprzez zastosowanie odpowiedniego klinicznego podejścia regeneracyjnego, opartego na wiedzy bioendokrynologicznej, metabolicznej i immunologicznej. Ostateczna charakterystyka zregenerowanej kości musi być w stanie wytrzymać siły obciążające przenoszone przez implanty, niezależnie od lokalizacji ciała, i powinna być zindywidualizowana w zależności od odmiennego stanu każdego pacjenta.