Zasada wykluczenia w prawie amerykańskim, zasada, zgodnie z którą dowody przejęte przez policję z naruszeniem Czwartej Poprawki do Konstytucji USA nie mogą być wykorzystane przeciwko oskarżonemu w procesie karnym.
Czwarta Poprawka gwarantuje wolność od nieuzasadnionych przeszukań i przejęć, czyli takich, które są dokonywane bez nakazu podpisanego przez sędziego. Sąd Najwyższy USA orzekł w sprawie Wolf v. Colorado (1949), że „ochrona prywatności przed arbitralnym wtargnięciem policji – co jest istotą Czwartej Poprawki – jest podstawą wolnego społeczeństwa”. Jednakże decyzja ta nie objęła sądów stanowych. W ciągu następnej dekady około połowa stanów przyjęła tę zasadę. Później Sąd Najwyższy orzekł w sprawie Mapp v. Ohio (1961), że zasada ta musi być powszechnie stosowana we wszystkich postępowaniach karnych.
Szeroki zakres przepisów dotyczących zasady wyłączenia stał się przedmiotem ataków prawnych, a w sprawie U.S. v. Leon (1984) Sąd Najwyższy orzekł, że dowody uzyskane „w dobrej wierze” na podstawie nakazu przeszukania, który później został uznany za nieważny, są dopuszczalne. Głównym argumentem były niedopuszczalne koszty społeczne wykluczenia takiego dowodu, co później stało się powodem stworzenia dalszych wyjątków od tej reguły.