Zespół łagodnej fascykulacji jest diagnozą z wykluczenia; to znaczy, inne potencjalne przyczyny drgawek muszą być wykluczone zanim BFS zostanie zdiagnozowane. Diagnostyka obejmuje badania krwi, badanie neurologiczne i elektromiografię (EMG).
Kolejnym krokiem w diagnozowaniu BFS jest sprawdzenie klinicznego osłabienia lub wyniszczenia, które występują w poważniejszych schorzeniach. Brak klinicznego osłabienia wraz z prawidłowymi wynikami EMG (u osób, u których występują tylko powięzi) w dużym stopniu eliminuje poważniejsze zaburzenia z potencjalnej diagnozy. U osób młodszych z jedynie powięziami dolnego neuronu ruchowego (LMN), bez osłabienia mięśni i bez nieprawidłowości tarczycowych, Turner i Talbot (2013) stwierdzają, że „osoby poniżej 40 roku życia mogą być spokojne bez uciekania się do elektromiografii (EMG), aby uniknąć niewielkiej, ale bardzo szkodliwej możliwości fałszywych wyników dodatnich”.
Według Kincaida (1997), diagnozę stawia się, gdy nie ma klinicznych oznak choroby neurogennej; najpierw uspokaja on pacjentów, że nie „wydaje się, aby występowała złowieszcza choroba” i mówi: „Sugeruję, aby takich pacjentów śledzić przez rok lub dłużej, wykonując badania kliniczne i elektromiograficzne w odstępach około 6-miesięcznych, zanim nabierze się pewności, że powięzi są naprawdę łagodne.” Inne publikacje zalecają obserwację przez cztery lub pięć lat przed orzeczeniem łagodnego stanu, chociaż odsetek osób, u których dochodzi do progresji do poważniejszego stanu jest bardzo niski.
KlasyfikacjaEdit
Zespół łagodnych powięzi i wariant zespołu powięzi skurczowych „mogą być traktowane jako część większego spektrum choroby, które obejmuje również nabytą autoimmunologiczną neuromiotonię.
Różnicowanie
Inne poważne choroby, które muszą być rozróżnione obejmują choroby neuronów ruchowych (MND), takie jak stwardnienie zanikowe boczne (ALS), neuropatie i choroby rdzenia kręgowego.
Według Turnera i Talbota (2013), „powięzi w MND są często nagłe i rozległe na początku u osoby wcześniej nie dotkniętej powięziami w młodości. Nie wykazano, aby miejsce występowania powięzi, np. w łydkach w porównaniu z brzuchem, było dyskryminujące dla łagodnego zaburzenia. Istnieją sprzeczne dowody co do tego, czy charakter powięzi różni się neurofizjologicznie w MND.” Jest to „wyjątkowo rzadkie dla pacjentów później zdiagnozowanych z ALS, aby przedstawić z powięziami sam”, i ALS jest wykluczony z normalnym EMG i brak dowodów na utratę mięśni.
.