Nagrodzona Nagrodą Akademii aktorka i aktywistka Marlee Matlin przypisuje swój sukces w Hollywood i poza nim odwadze i marzeniom.
To jest formuła, która pomogła Matlin, głuchoniemej od 18 miesiąca życia, pokonać bariery i zdobyć Oscara dla najlepszej aktorki w wieku 21 lat za jej debiut fabularny w 1986 roku w filmie „Dzieci mniejszego Boga”.
„Chociaż pracuję w dziedzinie, która nie mogłaby być bardziej różna od tego, w czym wy wszyscy pracujecie, jako kobiety mamy wspólny cel” – powiedziała Matlin na konferencji Women of the Channel Leadership Summit West w Palm Springs w Kalifornii. „Jest to pragnienie, a właściwie prawo, aby stanąć na równi z naszymi męskimi rówieśnikami … zastosować nabyte umiejętności, realizując w pełni nasz potencjał i osiągając sukces”.
„Ja również, w mojej podróży przyszedłem z tymi samymi pytaniami, które są zadawane dzisiaj,” powiedział Matlin, którego słowa, przekazywane za pomocą amerykańskiego języka migowego, zostały podane głosem przez Jacka Jasona, jej tłumacza 33 lat. „Jak wybrać właściwą ścieżkę i dowiedzieć się, kim mam być? Jakie są najlepsze narzędzia, aby się tam dostać? I, co najważniejsze, jak mogę zapewnić, że otrzymam wszystkie odpowiedzi? I dlatego tak się cieszę, że mam okazję być tu dzisiaj, aby się uczyć, dzielić, inspirować i, co najlepsze, motywować się nawzajem.”
Trzydzieści dwa lata temu w styczniu, Matlin powiedziała, że zadawała sobie te same pytania, kiedy zgłosiła się do Betty Ford Center na leczenie uzależnienia od narkotyków w pobliskim Rancho Mirage, dzień po tym, jak zdobyła Złoty Glob dla Najlepszej Aktorki w filmie „Dzieci mniejszego Boga” i w przeddzień nominacji do Oscara.
„Ważne jest to, że moja podróż nie byłaby możliwa bez trzech bardzo prostych słów, które noszę ze sobą każdego dnia: Są to odwaga, marzenia i sukces”, powiedziała Matlin.
Matlin And Courage
Bez odwagi, której nauczyła się od swoich rodziców, nauczycieli i mentorów, Matlin powiedziała, że nie zrealizowałaby sukcesu, kiedy nikt nie myślał, że jest to możliwe, ponieważ jest głucha.
Rodzice Matlin skierowali ją na tę ścieżkę, nalegając, by uczęszczała do szkoły w ich sąsiedztwie w czasach, gdy „mainstreaming” głuchych lub niepełnosprawnych dzieci do zwykłych klas nie był jeszcze nakazany przez prawo federalne.
„To była odwaga”, powiedziała Matlin. „Każdego dnia moi rodzice otwierali drzwi wejściowe i zachęcali mnie do odkrywania. Chodziło o mnie, a nie o moją głuchotę. Dali mi swobodę, jak każdemu słyszącemu dziecku. Pozwalali mi włóczyć się samodzielnie po okolicy, chodzić do sklepów, a nawet zaprzyjaźniać się z dziećmi z sąsiedztwa bez ich ciągłego niepokoju i interwencji. Przyznaję, byłem inny. I tak, dzieci mogły być dręczone lub nieczułe. Ale dla nich to była część dorastania, dali mi narzędzia, abym mogła stanąć w swojej obronie.”
Jej rodzina tak ciężko pracowała, aby jej życie nie różniło się od życia innych dzieci, że reporter wiele lat później zauważył, że dzieciństwo Matlin musiało być jak życie z Brady Bunch.
„I miał rację, ponieważ z odwagą Matlin i pozytywnym nastawieniem, byłam zachęcana do bycia kimkolwiek chciałam być,” powiedziała Matlin. „Wyobrażałam sobie siebie jako najbardziej pozytywny wzór do naśladowania, jaki znałam w tamtym czasie: Marcia Brady. Marcia Brady, która była głucha, miała długie, luksusowe włosy, jeździła na łyżwach po ulicy i mówiła 'cześć' każdemu w okolicy, niezależnie od tego, czy mnie znał, czy nie.”
Ale Matlin powiedziała, że jej marzenia wzięły w dorosłym życiu w łeb.
Matlin i jej marzenia
Matlin miała 8 lat, kiedy matka przyprowadziła ją do Centrum Głuchoniemych, teatru społecznego i centrum sztuki dla słyszących i niesłyszących dzieci w pobliżu ich domu na przedmieściach Chicago.
Gdy Matlin dowiedziała się, że centrum wystawia „Czarnoksiężnika z krainy Oz”, wykorzystała „odwagę Matlin” i upewniła się, że reżyser wie, że jest tylko jedna rola dla niej. Wygrała główną rolę.
„Byłam na mojej drodze”, powiedziała Matlin.
Do czasu, gdy miała 12 lat, grała w produkcjach teatralnych w centrum i na całym Środkowym Zachodzie.
„Byłam zdeterminowana, aby zaznaczyć swoją obecność”, powiedziała. „Napisałem nawet do siebie list, że chcę być aktorem w Hollywood, który jeździ wielkim samochodem i daje autograf każdemu, kto o to poprosi. Podpisałbym go: 'Jestem najlepszy'.”
Matlin rozwinęła przyjaźń na całe życie z aktorem Henrym Winklerem po tym, jak odwiedził on centrum. Przedstawiła się po jednym z występów i powiedziała, że jej marzeniem jest zostać aktorem w Hollywood, tak jak on.
Winkler miał problemy z czytaniem i matematyką dorastając, a jego rodzice nazywali go „głupim psem” po niemiecku, według Matlin. Lata później, jego własny syn miał te same problemy, a on dowiedział się, że to dysleksja, powiedziała.
Winkler zwrócił się do Matlin, uklęknął i powiedział, „Marlee, możesz być kimkolwiek chcesz być. Po prostu podążaj za swoim sercem i swoimi marzeniami, a sukces przyjdzie do ciebie. Nie pozwól, aby ktokolwiek kiedykolwiek powiedział ci, że jest inaczej.”
To wspaniała rada dla każdego, powiedziała Matlin, która dziewięć lat później trzymała swojego Oscara na scenie.
Ale Hollywood nie było gotowe na jej sukces, według Matlin. Następnego dnia, felietonista Rex Reed powiedział, że jej zwycięstwo było wynikiem głosowania nad litością. New York Magazine ogłosił, że już nigdy nie będzie pracować w Hollywood, ponieważ nie ma tam ról dla aktorów, którzy nie mówią, jak powiedziała.
Na domiar złego, jej ówczesny chłopak, aktor i zdobywca Oscara William Hurt – jej partner z „Dzieci mniejszego Boga” – poprosił ją, aby poważnie zastanowiła się, co to znaczy wygrać Oscara po jednym filmie, podczas gdy inni wygrywali dopiero po wielu latach ciężkiej pracy.
„’Dlaczego uważasz, że na niego zasłużyłaś, Marlee?' zapytał mnie tam w limuzynie zaraz po ceremonii,” powiedziała Matlin. „Jakąkolwiek odwagę miałam, by podążać za swoimi marzeniami i realizować sukces, prawie wyleciała przez okno tego samochodu. Po raz pierwszy w życiu poczułam się upośledzona i prawie się poddałam. Ale na szczęście zostało mi jeszcze wystarczająco dużo odwagi. Co ważniejsze, byłam trzeźwa.”
Matlin opuściła związek, który według niej był nadużyciem i zwróciła się do Winklera i jego żony po wsparcie.
„Pomógł wzmocnić przekonanie, że marzenia mogą się spełnić, jeśli tylko ma się odwagę za nimi podążać”, powiedziała. „I zrobił to za pomocą cytatu, który mówi: 'Jeśli tego chcesz, to nie jest to marzenie'.”
Ale trudno było znaleźć pracę po zdobyciu Oscara, ponieważ uprzedzenia i stereotypy są głęboko zakorzenione w Hollywood, powiedziała Matlin.
„Szybko zdałam sobie sprawę, że nic się nie wydarzy, jeśli nie sprawię, że coś się wydarzy”, powiedziała. „Umówiłam się na spotkania z agentami i producentami, z których wielu nigdy nawet nie spotkało kogoś niesłyszącego. Wkrótce zaczęłam przedstawiać pomysły na filmy i seriale telewizyjne. A potem, podobnie jak Henry, założyłam własną firmę producencką, by móc odpowiadać za projekty, biznes i kierunek mojej kariery. Co najważniejsze, odmówiłam wycofania się, kiedy na mojej drodze pojawiła się jakaś bariera.”
Kiedy w następnym roku zaproszono ją ponownie na rozdanie Oscarów, zgodnie z tradycją, aby wręczyła nagrodę, Matlin powiedziała, że zadbała o to, aby „pokazać Hollywood, że to ja rządzę.”
„Zamiast po prostu podpisać moje wprowadzenie do nagrody dla najlepszego aktora, zdecydowałam się wypowiedzieć nazwiska nominowanych, aby pokazać ludziom, że podpisywałam się i mówiłam przez całe życie”, powiedziała.
Ale głusi krytycy wzięli ją na celownik i oskarżyli o wysyłanie wiadomości, że głusi ludzie powinni mówić, a nie podpisywać się.
„Odmówiłam wycofania się”, powiedziała Matlin.
Matlin o sukcesie
Trzydzieści dwa lata później, Matlin wystąpiła w dodatkowych filmach i telewizji, zdobyła dwie nominacje do Złotego Globu i cztery nominacje do nagrody Emmy.
„Nieźle”, powiedziała. „Co ważniejsze, krajobraz się zmienił. Nie ma nic lub nikogo, do kogo nie mogłabym mieć dostępu, ponieważ wszyscy używamy smartfonów z dostępem do komunikatorów, czatów wideo. Istnieją usługi przekaźnikowe, a filmy są w napisach. Istnieją usługi auto-adaptacji i, co najlepsze, ludzie komunikują się – komunikują się o różnorodności, o inkluzywności, o równości.”
Jeszcze, powiedziała Matlin, chociaż osoby głuche i niepełnosprawne stanowią 20 procent populacji, tylko 5 procent ról telewizyjnych i fabularnych to postacie głuche lub niepełnosprawne. A z tych 5 procent, 95 procent postaci jest granych przez ludzi, którzy nie są głusi lub niepełnosprawni.
Różnica jest również widoczna po drugiej stronie kamery. W ciągu ośmiu sezonów serialu „Gra o tron”, firma produkcyjna zatrudniła tylko jedną kobietę reżysera i dwie kobiety scenarzystów, według Matlin.
„Więc jesteśmy tu dzisiaj, zadając pytanie, 'Jakie jest rozwiązanie?” powiedziała. „Nie dotyczy to tylko Hollywood, ale także sektora technologicznego. Rozwiązaniem jest oczywiście to, co robicie tutaj, opowiadając swoje osobiste historie, dzieląc się swoimi sukcesami i, co najważniejsze, udowadniając, że wszystko jest możliwe, jeśli tylko się do tego przyłożysz. Dzięki sobie nawzajem dokonujemy zmian.”
„Odwaga plus marzenia równa się sukces” – powiedział Matlin. „Możesz i znajdziesz środki, aby sprostać wyzwaniom, trendom i możliwościom, które są do wykorzystania w dzisiejszym sektorze technologicznym i osiągnąć sukces.”
Reakcja kanału
Przemówienie Matlin było inspirujące dla Katie Bodell, dyrektora ds. sukcesu w Cloudbakers, firmie świadczącej usługi w chmurze w Chicago.
„Jej historia i przesłanie 'odwaga plus marzenia równa się sukces' wyraźnie odbiły się szerokim echem w tłumie, o czym świadczyła uwaga i szacunek, jakim ją obdarzono” – powiedziała Bodell. „Niezależnie od tego, czy było to zamierzone czy nie, w subtelny sposób rzuciła nam wyzwanie w dobrym tego słowa znaczeniu. Jeśli 20 procent pracowników to osoby niesłyszące lub niepełnosprawne, to czy robimy wystarczająco dużo, aby wspierać ich w kanale, czy też jesteśmy tak naiwni jak Hollywood?”
Joanna Raitano z IBM, której rodzice byli głusi, przedstawiła Matlin używając języka migowego. Raitano jest wiceprezesem działu IBM Cloud i oprogramowania kognitywnego w północnoamerykańskim ekosystemie partnerskim firmy
„Podpisywałam się, zanim umiałam mówić” – powiedziała. „Całe moje życie było przesiąknięte kulturą głuchych. Ta historia mnie nie definiuje, ale na pewno mnie kształtuje. To jest jak moje marzenie. Kiedy myślisz o moim dorastaniu, Marlee było jak mekka. Mogłam zostać wiceprezesem IBM, zrobiłam wszystkie te rzeczy, a moi rodzice będą mówić: 'Możesz już iść na emeryturę, przedstawiłaś Marlee'.”
„To było takie wspaniałe doświadczenie czytać i dowiedzieć się więcej o niej” – powiedziała Raitano. „Moje pierwsze … myśli o niej były wtedy, gdy miałam tylko 8 lat, a wyszedł film 'Dzieci mniejszego Boga'. Kiedy masz 8 lat i dwoje głuchych rodziców, bardzo szybko stajesz się dwudziestolatkiem. Więc oglądałem ten film z moją mamą, a ona zakrywała mi oczy wiele, wiele razy. Ale kazała mi go obejrzeć, bo chciała, żebym wiedziała, że głuchota Marlee jej nie definiuje. Miała piękną rzecz, dzięki której mogła przybliżyć wszystkim język migowy. Mogła pokazać im, jak piękny jest to język, jak wspaniała jest to kultura.”
Międzyczasie, Matlin powiedziała, że wczorajsza konferencja Women of the Channel była pierwszym przypadkiem wśród jej wielu wystąpień, kiedy została przedstawiona w języku migowym na wydarzeniu niezwiązanym z głuchotą.
„You made my day,” powiedziała.