Pierwszą rzeczą, jaką musimy zrobić, aby doskonale zrozumieć znaczenie terminu dobroć, jest przeprowadzenie ustalenia jego etymologicznego pochodzenia, a to musimy podkreślić, że jest ono w języku łacińskim. Dokładniej więc możemy zauważyć, że emanuje ono ze słowa bonitas, które jest wynikiem sumy terminu bonus, który można przetłumaczyć jako „dobry”, oraz przyrostka -tat, który jest odpowiednikiem „jakości”.
Dobroć to jakość dobra, przymiotnik odnoszący się do tego, co pożyteczne, przyjemne, smakowite, smaczne lub zabawne. Osoba obdarzona dobrocią ma zatem naturalną skłonność do czynienia dobra.
W tym sensie uważa się, że osoba posiada cechę dobroci, gdy zawsze jest gotowa pomóc każdemu, kto jest w potrzebie, gdy okazuje współczucie ludziom cierpiącym z powodu różnych okoliczności, a także gdy zachowuje życzliwą i wspaniałomyślną postawę wobec innych.
W ten sposób możemy również zdemaskować, że ten, komu brakuje dobroci, to ten, kto jest wredny, egoistyczny, postrzega resztę ludzi jako wrogów, jest nieufny, złośliwy, nieczuły i jest bardziej skłonny do nienawiści niż do promowania przyjaźni.
Filozofia rozumie dobro jako wartość, jaką nadaje się działaniu osoby. Dobro promuje pożądane z empatii (zdolność do odczuwania tego, co może odczuwać inna jednostka).
Pojęcie dobra jest tautologiczne, ponieważ coś dobrego jest tym, co jest dobre. Dlatego jego definicja jest zbędna. Dobroć to zdolność do czynienia lub odzwierciedlania dobra. Na przykład: „Dzięki dobroci Isabel, dzieci mają nowe ubrania”, „Dobroci tego produktu jest wiele.”
Należy zauważyć, że dobro potrzebuje swojego przeciwieństwa, zła, aby zostać docenionym. Jeśli więc oddawanie ubrań, których już nie używamy jest dobre, to dlatego, że źle jest wyrzucać ubrania, gdy ktoś nie ma się w co ubrać.
Przez całą historię można powiedzieć, że niektórym ludziom udało się uosabiać dobro. Tak jest w przypadku Matki Teresy z Kalkuty, która otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla w 1979 r. i została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II w 2003 r. dzięki swoim działaniom na rzecz ubogich w Indiach.
Oprócz tych dwóch historycznych postaci nie możemy pominąć innych, których również można zakwalifikować jako życzliwych. Tak byłoby na przykład w przypadku Mahatmy Gandhiego, indyjskiego myśliciela i polityka, który przeprowadzał wszelkiego rodzaju akcje i pokojowe demonstracje w jasnym celu osiągnięcia bardziej sprawiedliwego i egalitarnego społeczeństwa w swoim kraju, rozwoju obszarów wiejskich i absolutnej tolerancji pomiędzy różnymi przekonaniami i ideami.
Martin Luther King, św. Franciszek z Asyżu czy Dalajlama to kolejne postacie historyczne, które charakteryzowały się życzliwością.
Pojęcie uprzejmości, z drugiej strony, pozwala również na stworzenie formuły grzecznościowej odnoszącej się do uprzejmości danej osoby w stosunku do innej: „Jeśli masz uprzejmość podejść, mogę pokazać ci papiery”.