Szeroka perspektywa biologii reprodukcyjnej roślin nasiennych, obejmująca informacje zarówno z żyjących, jak i kopalnych grup okrytozalążkowych, jest kluczowa dla zrozumienia ewolucji innowacji reprodukcyjnych okrytozalążkowych. W tym kontekście, rośliny okrytozalążkowe są wyjątkowe ze względu na stopień, w jakim przeniosły funkcje reprodukcyjne z ich zalążni do powiązanych z nimi tkanek i organów. Jest to szczególnie prawdziwe w odniesieniu do szypułki, która przejęła role w zapylaniu, ochronie nasion i ich rozsiewaniu, wcześniej ograniczone do samej zalążni. Być może w konsekwencji, rozwój zalążni u okrytozalążkowych jest bardziej wydajny niż u niemal wszystkich innych grup żyjących i wymarłych roślin nasiennych, u których funkcje reprodukcyjne często ograniczają zarówno wzorce rozwoju, jak i alokację zasobów. Na przykład, wiele żyj±cych gatunków okrytozal±żkowych jest równie wydajnych jak okrytozal±żkowe w minimalizowaniu rozwoju zal±żków przed zapyleniem, ale wymagaj± one megagametofitu do zaopatrywania zarodków, co ogranicza ich wydajno¶ć w minimalizowaniu inwestycji przed zapłodnieniem. Poprzez oddzielenie zalążni od zapylania, karpiel zmieniła także zasadniczo sposób, w jaki zapylanie zachodzi u okrytozalążkowych w porównaniu z innymi roślinami nasiennymi. W szczególności, zmiana ta dała okrytozalążkowym większą kontrolę nad przestrzennym umiejscowieniem ich organów rozrodczych i mogła w ten sposób rozszerzyć rodzaje struktur rozrodczych, jakie okrytozalążkowe mogły rozwinąć, oraz specyfikę interakcji tych struktur z zapylaczami.