Teddy Pendergrass 1950-
Wokalista
Blue Notes perkusista i wokalista
Permanentnie sparaliżowany w wyniku wypadku
Powrócił do nagrywania i występów
Wybrana dyskografia
Źródła
Konsekwentny afroamerykański seks-symbol sceny muzycznej lat 70-tych, Teddy Pendergrass zdobył niezrównane uwielbienie fanek za swoje sugestywne śpiewy i koncerty tylko dla kobiet, na których rozdawał członkiniom widowni pluszowe misie. Zanim rozpoczął karierę solową, był już od wielu lat w centrum uwagi jako główny wokalista jednej z najbardziej lirycznych i charakterystycznych filadelfijskich grup soulowych, Harold Melvin and the Blue Notes. W 1982 roku Pendergrass uległ wypadkowi samochodowemu, w wyniku którego stał się paraplegikiem. Był jednak w stanie z powodzeniem wznowić swoją karierę.
Pendergrass urodził się w Filadelfii 26 marca 1950 roku. Matka nadała mu imię Theodore, co oznacza „dar od Boga”, ponieważ wcześniej sześciokrotnie poroniła. Jego ojciec Jesse, który opuścił rodzinę i zamieszkał z inną kobietą, został zamordowany, gdy Pendergrass miał 12 lat. Jako młody człowiek Pendergrass został wyświęcony na pastora i prowadził religijny tryb życia. Jego pierwszy kontakt z muzyką świecką miał miejsce we wczesnych latach młodzieńczych, kiedy jego matka, która pracowała w filadelfijskim supper clubie, pozwoliła mu grać na niektórych instrumentach muzycznych w klubie. Pendergrass wkrótce nauczył się grać na kilku instrumentach i dołączył do kilku lokalnych grup muzycznych w Filadelfii.
Blue Notes perkusista i wokalista
W 1969 roku, Pendergrass otrzymał swoją pierwszą wielką przerwę, kiedy podpisał kontrakt jako perkusista Harold Melvin and the Blue Notes, filadelfijskiej grupy soul. Kiedy główny wokalista Blue Notes opuścił grupę w następnym roku, Pendergrass zastąpił go i przyniósł grupie nowy poziom sławy. Filadelfijskie soulowe brzmienie, którego pionierami byli producenci Kenny Gamble i Leon Huff w latach 70-tych, łączyło w sobie przyziemną intensywność z bardziej liryczną, łagodną stroną. Barytonowy głos Pendergrassa był energiczny, a jednocześnie gładki i dobrze pasował do filadelfijskiego soulowego brzmienia. Przeboje Blue Notes, takie jak „If You Don’t Know Me By Now” i „The Love I Lost” uczyniły z Pendergrassa sensację i pomogły rozpocząć jego karierę solową.
Pendergrass wydał swój debiutancki album solowy, Teddy Pender-grass, w 1977 roku. Dwa single z tego albumu, „I Don’t Love You Any More” i ballada „The Whole Town’s Laughing at Me”, były skromnymi przebojami. Jednak dopiero gdy Pendergrass zaczął być reklamowany jako symbol seksu, jego kariera naprawdę nabrała rozpędu. Kiedy występował na koncertach, Pendergrass rozpoczynał spektakularne wokalne wybuchy, które zachwycały tłumy uwielbiających go fanek.
W skrócie…
Bom Theodore Pendergrass 26 marca 1950, w Filadelfii; ożenił się z Karen Still, w czerwcu 1987; dzieci: Theodore Jr, Tamon, Tisha lazette, i LaDonna.
Kariera: R&B wokalista. Dołączył do Harold Melvin and the Blue Notes jako perkusista, 1968; główny wokalista grupy, 1970-77, występował na głównych nagraniach Blue Notes, takich jak „If You Don’t Know Me By Now”; występował solo, 1977-; doznał trwałego paraliżu w wypadku samochodowym, 1982; powrócił do nagrywania i koncertowania, połowa lat 80-tych; wydał You& I, 1997; wydał This Christmas, I’d Rathe Have Love, 1998; napisał autobiografię z Patricią Romanowski, Truly Blessed, 1998; aktywny w organizacjach pomocy niepełnosprawnym.
Nagrody: Otrzymał liczne nagrody obywatelskie; Image Award, NAACP, 1973 i 1980.
Adresy: Agent -Dream Street Management, 1460 Fourth St., Suite 205, Santa Monica, CA 90401.
Wielu z tych fanów wrzucało bieliznę na scenę i rozkoszowało się jego strojem typu tank-top i uwodzicielskimi rytuałami scenicznymi. Koncerty były często reklamowane jako „Tylko dla pań”, a w jednym z głośnych incydentów, jedna kobieta zastrzeliła drugą po walce o przesiąkniętą potem chustę Pendergrassa.
Permanently Paralyzed by Crash
Przez pewien czas Pendergrass był prawdopodobnie najbardziej popularną męską gwiazdą w muzyce R&B. Jednak jego życie zmieniło się na zawsze w nocy 18 marca 1982 roku, kiedy zawiodły hamulce w jego Rolls-Royce’ie, powodując uderzenie samochodu w metalową barierkę, wjechanie w nadjeżdżający ruch i uderzenie w drzewo. Pendergrass doznał złamania karku, zmiażdżenia rdzenia kręgowego i uszkodzenia ważnych dla życia nerwów. Był nieprzytomny przez osiem dni, a kiedy odzyskał przytomność, zdał sobie sprawę, że jest sparaliżowany poniżej pasa i będzie przykuty do wózka inwalidzkiego do końca życia.
Po wypadku, Pendergrass rozważał samobójstwo. W swojej autobiografii z 1998 roku, Truly Blessed, wspomniał, że kiedyś poprosił żonę, aby podała mu przedawkowanie tabletek nasennych. Pendergrass cierpiał na ciężką depresję i bezsenność przez wiele lat po wypadku, ale jego droga do zdrowia rozpoczęła się, gdy ostrożnie wypróbował swój głos, śpiewając razem z reklamą kawy w telewizji. Chociaż ostrzegano go, że może już nigdy nie zaśpiewać, Pendergrass odkrył, że jego głos jest nadal w dobrej kondycji. „Nic nigdy nie brzmiało tak słodko dla moich uszu, jak moja wersja tego głupiego, cholernego dżingla” – napisał w Truly Blessed. Pendergrass szukał pomocy u terapeuty, który pomógł mu odpędzić myśli samobójcze poprzez inscenizację udawanego pogrzebu.
Poza swoją niepełnosprawnością, Pendergrass musiał bronić się przed plotkami, że jego wypadek był spowodowany nadmiernym spożywaniem alkoholu i zażywaniem narkotyków. Chociaż filadelfijska policja oskarżyła Pendergrassa o nieostrożną jazdę, nie znalazła żadnych dowodów na to, że alkohol lub narkotyki przyczyniły się do wypadku. Inna plotka głosiła, że pasażerka Pendergrassa w czasie wypadku, Tenika Watson, była w rzeczywistości transseksualną animatorką w nocnym klubie. Pendergrass zaprzeczył jakiemukolwiek związkowi z Watson, twierdząc, że po prostu zaoferował późną nocną przejażdżkę kobiecie, z którą był przypadkowo zaznajomiony.
Powrócił do nagrywania i występów
Jego głos osłabiony przez wypadek, ale nasycony nową emocjonalną głębią, Pendergrass powoli powrócił do pracy. W 1984 roku wydał swój pierwszy album od czasu wypadku. Album, Love Language, zachwycił i zainspirował jego licznych fanów i uzyskał certyfikat platyny za sprzedaż miliona egzemplarzy. Pendergrass wystąpił na żywo na koncercie charytatywnym Live Aid w 1985 roku, a jego album Joy z 1988 roku ponownie znalazł się na szczycie listy przebojów R&B. Ron Wynn, w swojej recenzji Joy dla All-Music Guide zauważył, że Pendergrass „śpiewał w wolniejszy, ponury, ale pociągający sposób, zupełnie inny od swawolnego, otwarcie seksualnego, macho pozerstwa z końca lat 70-tych i początku 80-tych. To był zmęczony, ale nie pokonany Pendergrass, którego sposób śpiewania i sposób wygłaszania podkreślił prężny temat w tekstach Joy’a.”
Dzięki stałemu wsparciu żony i matki, Pendergrass znacznie przekroczył oczekiwania lekarzy, którzy przewidywali, że Pendergrass będzie żył tylko dziesięć lat po wypadku. Utrzymał umiarkowany harmonogram nagrywania i koncertowania, wydając albumy Truly Blessed (1991), You & I (1997), i This Christmas, I’d Rather Have Love (1998), a także koncertując z wędrowną kompanią musicalu gospel Your Arms Too Short to Box with God w 1996 roku. Założył Pendergrass Institute for Music and Performing Arts, aby pomagać aspirującym wykonawcom, a także wspierał sprawy, które broniły praw osób niepełnosprawnych.
Wybrana dyskografia
Life Is a Song Worth Singing, Philadelphia International, 1978.
Teddy, Philadelphia International, 1979.
T. P., Philadelphia International, 1980.
Live Coast to Coast, Philadelphia International, 1980.
It’s Time for Teddy, Philadelphia International, 1981.
Teddy Pendergrass, Philadelphia International, 1982.
This One’s for You, Philadelphia International, 1982.
Heaven Only Knows, Philadelphia International, 1983.
Greatest Hits, Philadelphia International, 1984.
Love Language, Asylum, 1984.
Workin' It Back, Asylum, 1985.
Joy, Asylum, 1988.
Truly Blessed, Elektra, 1991.
You&I, Elektra, 1997.
This Christmas, I’d Rather Have Love, Elektra, 1998.
Źródła
Książki
Contemporary Musicians, volume 3, Gale, 1990.
Erlewine, Michael, et al, eds., The All Music Guide to Rock, Miller-Freeman, 1998.
Graff, Gary, Josh Freedom du Lac, and Jim McFarlin, MusicHoundR&B: The Essential Album Guide, Visible Ink, 1998.
Pendergrass, Teddy, with Patricia Romanowski, Truly Blessed, Putnam’s, 1998.
Romanowski, Patricia, and Holly George-Warren, The New Rolling Stone Encyclopedia of Rock and Roll, Fireside, 1995.
Periodicals
Billboard, October 31, 1998, p. 23.
Entertainment Weekly, March 18, 1994, p. 112.
Jet, November 9, 1998, p. 56; April 5, 1999, p. 48.
-James M. Manheim