Dowody stosowania Pueraria mirifica mogą być definitywnie zidentyfikowane już w XIII wieku naszej ery. Starożytna stolica Birmy, znana wtedy jako Pookham, a teraz nazywana Bagan, była jednym z najważniejszych ośrodków wiedzy w regionie Azji, dopóki nie została splądrowana i częściowo zniszczona przez mongolską inwazję Kublai Khana pod koniec XIII wieku. W 1931 roku odkryto tekst ukryty w murach buddyjskiej świątyni, który powstał przed inwazją Mongołów. Oryginalnie napisany na liściach palmowych, przetłumaczony na angielski i opublikowany w 1931 roku, dokument zawiera instrukcje:
Brać bulwiasty korzeń Puerarii z dużymi liśćmi, zbić i zmieszać z mlekiem krowim. Korzyści z tego lekarstwa to wspomaganie pamięci, duża mowa, możliwość zapamiętania trzech ksiąg astrologii, skóra gładka jak u sześcioletniego dziecka, życie ponad 1000 lat i choroby pasożytnicze nie są w stanie sprawić kłopotu.
Nowoczesna wiedza na temat Pueraria mirifica może być prześledzona do publikacji broszury zawierającej odniesienie do wykorzystania rośliny w czasach starożytnych, z autorem Luang Anusan Suntara twierdząc w swojej publikacji wykorzystanie składnika zmniejszyło zmarszczki, pozbyło się siwych włosów, poprawiło wzrok i pamięć, wraz z innymi korzyściami.
Dwie dekady później, w 1952 roku, Pueraria mirifica została formalnie zdefiniowana wraz z jej botaniczną nomenklaturą pod patronatem dr Kerra, ówczesnego dyrektora sekcji botanicznej Journal of the Siam Society.
Dziennik Syjamskiego Towarzystwa.