Wilhelm II, pseudonim William Rufus, francuski Guillaume Le Roux, (ur. ok. 1056 – zm. 2 sierpnia 1100, niedaleko Lyndhurst, Hampshire, Anglia), syn Wilhelma I Zdobywcy i król Anglii w latach 1087-1100; był także de facto księciem Normandii (jako Wilhelm III) w latach 1096-1100. Zapobiegł rozpadowi więzi politycznych między Anglią a Normandią, ale jego rządy z użyciem silnej ręki przyniosły mu reputację brutalnego, skorumpowanego tyrana. Rufus („Czerwony” – nazwany tak ze względu na swoją rumianą cerę) był trzecim (drugim przy życiu) i ulubionym synem Wilhelma. Zgodnie z feudalnym zwyczajem Wilhelm I zapisał swoje dziedzictwo, księstwo Normandii, najstarszemu synowi, Robertowi II Kortezowi; Anglia, królestwo Wilhelma z podboju, przypadła Rufusowi.
Niemniej jednak wielu normańskich baronów w Anglii chciało, by Anglia i Normandia pozostały pod jednym władcą, i wkrótce po tym, jak Rufusowi udało się objąć tron, spiskowali, by go obalić na rzecz Roberta. Prowadzeni przez przyrodniego brata Zdobywcy, Odo z Bayeux, hrabiego Kentu, wzniecili rebelie we wschodniej Anglii w 1088 roku. Rufus natychmiast pozyskał rodowitych Anglików na swoją stronę, zobowiązując się do obniżenia podatków i wprowadzenia sprawnego rządu. Powstanie zostało stłumione, ale król nie dotrzymał swoich obietnic. W związku z tym w 1095 r. wybuchła druga rewolta baronów, na czele której stanął Robert de Mowbray, hrabia Northumberland. Tym razem Wilhelm ukarał prowodyrów z taką brutalnością, że żaden z baronów nie odważył się już podważyć jego władzy. Anzelma, arcybiskupa Canterbury, który pokonany opuścił kraj i udał się w 1097 r. do Rzymu; Rufus natychmiast zagarnął ziemie Canterbury.
W międzyczasie Rufus prowadził działania wojenne w Szkocji, Walii, a zwłaszcza w Normandii. W 1091 r. zmusił króla Szkocji Malcolma III do uznania jego zwierzchnictwa. Malcolm zbuntował się w listopadzie 1093 r., ale siły Rufusa szybko zabiły go w pobliżu Alnwick w Northumberland. Odtąd Rufus utrzymywał szkockich królów jako wasali, a w 1097 r. podporządkował sobie Walię.
Głównym interesem Wilhelma Rufusa było jednak odzyskanie Normandii od nieudolnego Roberta. Po prowadzeniu wojny w Normandii przez siedem lat (1089-96), Rufus sprowadził swego brata do roli podrzędnego sojusznika. Gdy Robert wyruszył na krucjatę w 1096 r., zastawił swoje królestwo Rufusowi, który szybko dodał Maine do swoich posiadłości. W 1100 r. Rufus został trafiony strzałą w plecy i zabity podczas polowania w New Forest w Hampshire. Zdarzenie to było prawdopodobnie zamachem, a domniemany zabójca Rufusa, Walter Tirel, lord Poix w Ponthieu, mógł działać na rozkaz młodszego brata króla, Henryka. Henryk szybko objął tron angielski jako król Henryk I.