Żył: 1194-1253
Dzień świąteczny: 11 sierpnia
Uważa się, że Święta Klara urodziła się 16 lipca 1194 roku w Asyżu. Chociaż nie ma pewności co do dokładnej daty jej narodzin, nie ulega wątpliwości, że była najstarszą z trzech dziewczynek zamożnej rodziny Offreduccio. Jej wczesne lata życia nie były niczym nadzwyczajnym. Klara wraz ze swoimi siostrami cieszyła się życiem bogatej rodziny tamtych czasów.
Klare spędziła młodość na nauce muzyki, pięknego haftu i zabawianiu gości na spotkaniach towarzyskich. Kobieta o statusie Klary nie potrzebowała umiejętności gotowania, ponieważ zawsze miała służbę w kuchni.
Matka Klary, Ortolana, była bardzo religijna i uczyła wszystkie swoje dzieci o Jezusie oraz o znaczeniu niedzielnej mszy i modlitwy. Ojciec Klary, Faverone, cieszył się z pięknej i delikatnej kobiety, jaką się stawała. W jej siedemnastym roku życia znalazł jej bogatego mężczyznę na męża.
Klare wydawała się być najszczęśliwszą dziewczyną na świecie. Miała wszystko – ale nie czuła się tak szczęśliwa i spokojna, jak myślała, że powinna. W Asyżu i okolicznych miastach było wielu ubogich ludzi, co czasami ją niepokoiło.
W okresie dorastania Klara była bardzo popularna na przyjęciach organizowanych dla zamożnych młodych ludzi z Asyżu. Franciszka, zanim ten porzucił wszystkie dobra doczesne.
Klara, mając około 17 lat, ponownie spotkała Franciszka. Tym razem on i jego bracia z entuzjazmem głosili naukę o Jezusie i opiekowali się ubogimi. To przesłanie i ogromna radość, jaką okazywali Franciszek i jego uczniowie, skłoniły Klarę do zastanowienia się nad własnym życiem. Franciszek i jego bracia byli dla niej bardziej spokojni niż jej ojciec i wujowie, którzy byli jednymi z najbardziej utytułowanych ludzi w Asyżu. Ale oni zawsze martwili się o kogoś lub o coś.
Klara poszła na kazania wielkopostne, które Franciszek wygłosił w 1211 roku, a następnie spotkała się z nim prywatnie. Rozmawiali o pięknie ubóstwa, o opiece nad ubogimi i chorymi, o życiu jak Jezus. Klara wiedziała, co chce zrobić ze swoim życiem.
W Niedzielę Palmową 1212 roku Klara zdecydowała się uciec – nie z mężczyzną, któremu obiecała ją rodzina, ale z Jezusem. Ubrana w swoją najlepszą suknię i biżuterię, udała się do Porcjunkuli, gdzie Franciszek i jego wierni trzymali zapalone świece i śpiewali psalmy. Tam Klara Offreduccio przyrzekła swoje życie Jezusowi. Zdjęła swoje bogate ubranie i klejnoty, a przyjmując ubóstwo, założyła szorstką szarą szatę i drewniane sandały. Franciszek sam obciął Klarze długie i piękne włosy, aby wyrzekła się świata.
Ponieważ była pierwszą kobietą, która poszła za Franciszkiem, a nie było dla niej miejsca, gdzie mogłaby się zatrzymać, Franciszek skierował ją do grupy sióstr benedyktynek, gdzie miała nauczyć się życia w klasztorze i życia we wspólnocie.
Ojciec Klary był wściekły, że jego najstarsza córka przyłączyła się do Franciszka i jego naśladowców. Próbował siłą usunąć ją z klasztoru, w którym przebywała Klara. Klara wbiegła do kaplicy i dosłownie trzymała się ołtarza, gdy jej krewni próbowali zabrać ją do domu. Ponieważ była tak nieugięta i stanowcza, rodzina pozwoliła jej zostać.
Do Franciszka i Klary w ich pracy i modlitwie zaczęli dołączać inni, w tym siostra Klary, Agnieszka. Wkrótce założyli oni klasztor dla sióstr przy kościele San Damiano. Po śmierci ojca do wspólnoty dołączyła matka Klary, a także inne zamożne kobiety z miasta i z tak odległej Florencji.
Franciszek mianował Klarę przełożoną kobiet w 1215 roku. Wkrótce stały się one znane jako klaryski. Nie nosząc butów, często poszcząc, wiecznie powstrzymując się od spożywania mięsa i śpiąc na twardych drewnianych podłogach, siostry radykalnie przyjęły życie w ubóstwie i pokucie. Ich przyjęciu ubóstwa dorównywało jedynie przyjęcie modlitwy. Składając śluby milczenia, rzadko się odzywały, z wyjątkiem śpiewania psalmów i modlitwy na chwałę Boga.
Franciszek, Klara i ich naśladowczynie ślubowały nie posiadać żadnych dóbr. Było to niezwykle trudne ślubowanie i żadna inna grupa zakonników w tamtych czasach nie złożyła takiego przyrzeczenia. Był to sposób życia, który wzbudzał niepokój niektórych członków Kościoła. Kiedy św. Franciszek zmarł w 1226 roku, Klara miała dopilnować, aby to przyjęcie „siostrzanego ubóstwa” zostało włączone do Reguły Sióstr.
Tak trudne i ekstremalne życie, jakie prowadziły, nie powstrzymało wspólnoty od wzrostu liczebnego. Wiele osób z całej Europy przybywało do Asyżu, poruszonych modlitwą i radosnym duchem Klary i jej sióstr. Niektóre z nich powróciły do domów i założyły klasztory klarysek w swoich miastach.
Jedna z historii potęgi modlitwy św. Klary dotyczy inwazji Saracenów w 1240 roku. Gdy wojska najeźdźców otoczyły i zaatakowały Asyż, skierowały się do miasta, w którym po raz pierwszy napotkały San Damiano – klasztor, w którym mieszkała Klara i jej siostry – ponieważ znajdował się on poza murami miasta. Gdy wojownicy zbliżali się, siostry Klary wpadły w panikę i podniosły Klarę z jej chorego łóżka. Ona z kolei poprowadziła je do modlitwy, a kiedy najeźdźcy zaczęli pojawiać się za murami klasztoru, zabrała z kaplicy monstrancję z konsekrowaną Hostią i pokazała ją Saracenom. Na widok Klary trzymającej Najświętszy Sakrament wrogowie najpierw zamarli w bezruchu, a potem ogarnięci przerażeniem zaczęli się wycofywać. Klara nigdy już nie wróciła do klasztoru, ale siostry Klary wiedziały, że choroba trzyma Klarę mocno w garści.
W Boże Narodzenie 1252 roku, jej ostatnie na ziemi, Klara nie czuła się wystarczająco dobrze, aby pójść na Mszę św. o północy do kościoła św. Stała się bardzo samotna i zaczęła płakać. Zdając sobie sprawę, że jej samotna cela jest lepszym schronieniem niż to, które mieli Maryja i Józef, zaczęła medytować nad Tajemnicą Bożego Narodzenia. Nagle jej cela rozbłysła światłem, jej ścianami wstrząsnął dźwięk wielkich organów, a ona zobaczyła kościół św. Patrzyła, jak celebrans wstępuje na ołtarz i uczestniczy we Mszy Świętej, słuchając pięknych śpiewów. Nie mogła chodzić do kościoła, a Bóg w swojej miłującej czułości przyniósł jej kościół.
Klare i jej siostry stały się popularne, nie porzucając swojego życia modlitwy, pracy i milczenia. Wieść o ich radykalnym życiu rozeszła się po całym kraju. Wiele kobiet pragnęło wstąpić w ich szeregi. Klara była tak znana ze swej świętości, że papież i niezliczone rzesze innych osób przybyły na łoże jej śmierci. W otoczeniu swoich sióstr i trzech braci zmarła 11 sierpnia 1253 roku.
Z powodu jej sławnej świętości życia, Kościół rozpoczął jej proces kanonizacyjny nieco ponad dwa miesiące po jej śmierci, 18 października 1253 roku. W trakcie tego procesu wiele więcej o „Pokornej Pani z Asyżu” zostało odkryte poprzez zgłębianie jej pism i słuchanie wielu relacji tych, którzy ją znali. Papież Aleksander IV ostatecznie ogłosił ją świętą 15 sierpnia 1255 roku. 17 lutego 1958 r. papież Pius XII ogłosił ją patronką osób związanych z telewizją i mediami.
Dzisiaj na całym świecie istnieją setki klasztorów klarysek.
Przygotował o. John O’Connor
Przygotował o. John O’Connor
.