Dzieła
Wśród dzieł, których autorstwo przypisuje się Justynowi i które nadal uważa się za autentyczne, są dwie Apologie i Dialog z Tryfonem. Pierwsza z nich, czyli „Apologia główna”, została skierowana około 150 r. do cesarzy rzymskich Antoninusa Piusa i Marka Aureliusza. W pierwszej części Pierwszej Apologii Justyn broni swoich współwyznawców przed zarzutami ateizmu i wrogości wobec państwa rzymskiego. Następnie przedstawia sedno swojej filozofii chrześcijańskiej: najwyższą aspiracją zarówno chrześcijaństwa, jak i filozofii platońskiej jest transcendentny i niezmienny Bóg; w związku z tym intelektualna artykulacja wiary chrześcijańskiej wykazałaby jej harmonię z rozumem. Taka zbieżność jest zakorzeniona w relacji między ludzkim rozumem a boskim umysłem, które są utożsamiane z tym samym terminem logos (grecki: „intelekt”, „słowo”), co pozwala ludzkości zrozumieć podstawowe prawdy dotyczące świata, czasu, stworzenia, wolności, pokrewieństwa ludzkiej duszy z boskim duchem oraz rozpoznawania dobra i zła.
Justin twierdzi, że Jezus Chrystus jest wcieleniem całego boskiego logosu, a więc i tych podstawowych prawd, podczas gdy w wielkich dziełach filozofów pogańskich znajdowano jedynie ślady prawdy. Celem przyjścia Chrystusa na świat było nauczenie ludzi prawdy i wybawienie ich od mocy demonów. W trzeciej części Pierwszej Apologii Justyn barwnie opisuje sposób sprawowania Eucharystii i udzielania chrztu przez pierwszych chrześcijan.
Dialog z Tryfonem to dyskusja, w której Justyn próbuje udowodnić prawdziwość chrześcijaństwa uczonemu Żydowi o imieniu Tryf. Justyn próbuje wykazać, że nowe przymierze zastąpiło stare przymierze Boga z narodem żydowskim; że Jezus jest zarówno mesjaszem zapowiadanym przez starotestamentowych proroków, jak i istniejącym wcześniej logosem, przez którego Bóg objawił się w Piśmie Świętym; oraz że poganie zostali wybrani, aby zastąpić Izraela jako naród wybrany przez Boga. W swojej krótkiej Drugiej Apologii Justyn argumentuje, że chrześcijanie są niesprawiedliwie prześladowani przez Rzym.