Podsumowanie
Standard Oil Co. of New Jersey v. United States to sprawa Sądu Najwyższego, która przetestowała siłę Sherman Antitrust Act z 1890 roku. W tej najbardziej kontrowersyjnej sprawie biznesowej, która trafiła do Sądu Najwyższego, rząd Stanów Zjednoczonych zmierzył się z największą korporacją w kraju (Standard Oil) i Johnem D. Rockefellerem, najbogatszym biznesmenem w kraju.
Sąd orzekł na korzyść Stanów Zjednoczonych i uznał, że połączenie przedsiębiorstw jest nielegalne, jeśli jest zaangażowane w nieuzasadnione ograniczenie handlu. Doprowadziło to do rozpadu Standard Oil na oddzielne firmy, które konkurowały ze sobą, skutecznie obniżając ceny.
Kontekst
Były adwokat Standard Oil Company w Ohio, C.T. Dodd, ominął istniejące prawo antymonopolowe (lub antykonkurencyjne), tworząc w 1879 roku nową formę trustu, aby umożliwić rosnącej korporacji posiadanie akcji innych korporacji. Podczas gdy Standard Oil była najsilniejszą korporacją stosującą te praktyki w tamtym czasie, w wielu branżach obserwowano wzrost fuzji, przejęć i formacji powierniczych, co skutkowało dominacją rynkową utrzymywaną przez nielicznych i wywieraniem wpływu na wielu.
Rząd twierdził, że Standard Oil nie czerpała korzyści wyłącznie z rozwoju nowej formacji powierniczej i nadrzędnych praktyk biznesowych, ale z „niemoralnych działań – przyjmowania rabatów, lokalnego obniżania cen”, które nie wymykały się stanowej lub federalnej regulacji.
Argumenty składającego petycję
Frank Kellogg, adwokat
Przedstawiono argument, że Rockefeller uzyskał swój monopol dzięki układom pod stołem, groźbom i przekupstwu z firmami kolejowymi w celu uzyskania specjalnych stawek, które dałyby jego firmom przewagę nie do pokonania nad konkurentami w regionach. W odpowiedzi na obronę, że zyski i sukces były wynikiem wydajności i taktyki superior businiess, Kellogg argumentował, że oszczędności z wydajnych procesów nigdy nie zostały odzwierciedlone w cenie oleju, a zatem nigdy nie przekazano w dół do konsumenta. W związku z tym Rockefeller i jego partnerzy nadal osiągają niezwykle wysokie zyski.
Argumenty pozwanego
John C. Milburn, adwokat
Pozwany argumentował, że Rockefeller dążył do zawarcia korzystnych umów biznesowych, które każdy inny przedsiębiorca mógł zawrzeć, i nigdy nie robił tego z zamiarem wyparcia innych z rynku. Milburn wykazał również, że konsumenci nie ucierpieli w tym procesie, a ceny pozostały niezmienione przez dziesięciolecia, tworząc stabilny rynek, czego nie można powiedzieć o wielu kombinacjach i trustach tworzonych w tamtym czasie.
Świadkowie, tacy jak partner biznesowy Rockefellera, Henry Flagler, zeznali, że nie było żadnych nielegalnych elementów umów zawartych z firmami kolejowymi i że inne firmy otrzymały takie same rabaty. Argumentowano, że Rockefeller i Standard Oil Co. złożyli atrakcyjną ofertę spółkom kolejowym, oferując ciągłe i wyłączne partnerstwo biznesowe.
Decyzja
15 maja 1911 r., sędzia główny Edward White piszący dla większości, Sąd orzekł, że Standard Oil i wymienione 33 spółki stowarzyszone uczestniczyły w „ograniczaniu handlu ropą naftową”. Po dokładnym zbadaniu angielskiego kontekstu znaczenia rozsądnego ograniczenia, Chief Justice White ustalił, że próba kontrolowania wolnego rynku poprzez ustalanie stałych cen, kombinacje/monopole i dążenie do wyeliminowania konkurencji zostanie zaklasyfikowana jako nierozsądna, a zatem nielegalna.
Opinia współdecydująca (Harlan)
Opinia większości (White)
Opinia współdecydująca (Harlan)
Ważność / Wpływ
Standard Oil nakazano podzielić na 33 różne spółki. Ci, którzy posiadali akcje tych spółek, otrzymali w każdej z nich procent akcji równy ich udziałowi w Standard Oil. W rezultacie majątek Rockefellera wzrósł prawie trzykrotnie. Przed wydaniem orzeczenia jego udziały w Standard Oil stanowiły około 25% firmy. Rockefeller otrzymał 25% akcji w każdej z 33 firm, dzięki czemu jego majątek wzrósł z 300 do 900 milionów dolarów wkrótce po wydaniu orzeczenia.
Wpływ zarządzonego przez sąd demontażu imperium naftowego na działalność gospodarczą uległ kilku zmianom i jest reprezentatywny dla niektórych z głównych korporacji naftowych istniejących obecnie.
- Standard Oil of New Jersey – przemianowana na Exxon, obecnie część ExxonMobil.
- Standard Oil of New York – przemianowana na Mobil, obecnie część ExxonMobil.
- Standard Oil of California – przemianowana na Chevron
- Standard Oil of Indiana – przemianowana na Amoco (American Oil Co.) – obecnie część BP.
- Continental Oil Company – obecnie część ConocoPhillips.
- Standard Oil of Ohio – przejęta przez BP w 1987 roku.
- The Ohio Oil Company – przemianowana na Marathon Oil Company.
- South Penn Oil Co. – przemianowana na Pennzoil, obecnie część Shell.
- Chesebrough Manufacturing – obecnie część Unilever, firma ta wykorzystała produkty uboczne rafinacji ropy naftowej do produkcji wazeliny.
Przepisy konstytucyjne
Sherman Antitrust Act of 1890