Wiktor Emmanuel III, (ur. 11 listopada 1869, Neapol, Włochy – zm. 28 grudnia 1947, Aleksandria, Egipt), król Włoch, którego panowanie przyniosło koniec monarchii włoskiej.
Po głównie wojskowym wykształceniu, niespodziewanie wstąpił na tron w 1900 r. po zabójstwie swego ojca, króla Umberta I. Był ugodowym monarchą konstytucyjnym, przyjął liberalny gabinet i chętnie przyzwolił na wojnę Włoch z Turcją w 1911 r. i przystąpienie do I wojny światowej w 1915 r. Był ugodowym monarchą konstytucyjnym, zaakceptował liberalny gabinet i chętnie zgodził się na wojnę Włoch z Turcją w 1911 r. i przystąpienie do I wojny światowej w 1915 r.
Gdy wojna nadwerężyła system parlamentarny i wysunęła Mussoliniego na pierwszy plan, Wiktor Emmanuel nie zdołał zapobiec przejęciu władzy przez faszystów, choć najwyraźniej miał do tego okazję, podpisując dekret o stanie wojennym zaproponowany przez gabinet. Szybko został zredukowany przez dyktaturę Mussoliniego do roli figuranta, ale w 1943 r., po katastrofalnych włoskich niepowodzeniach militarnych w II wojnie światowej, zakończonych inwazją aliantów na Sycylię, Wiktor Emmanuel zaskoczył świat aresztowaniem Mussoliniego i mianowaniem marszałka Pietro Badoglio premierem. Nie udało mu się jednak wyprowadzić Włoch z wojny, a króla z trudnej sytuacji i ostatecznie, 5 czerwca 1944 r., dzień po wyzwoleniu Rzymu przez aliantów, mianował swego syna księcia Umberta generałem porucznikiem królestwa, zrzekając się dla siebie całej władzy, ale zachowując tytuł królewski.
Encyclopædia Britannica, Inc.
W 1946 roku opinia publiczna wymusiła przeprowadzenie plebiscytu, który miał zadecydować między monarchią a republikańską formą rządów. Wiktor Emmanuel, chcąc wpłynąć na wynik głosowania na korzyść dynastii, abdykował na rzecz Umberta (9 maja 1946 r.), ale plebiscyt zakończył się zwycięstwem republiki, a zarówno Wiktor Emmanuel, jak i Umberto udali się na wygnanie.