Długotrwałe leczenie doustnym torsemidem było badane w celu określenia jego skuteczności w utrzymaniu równowagi płynów w stanie stacjonarnym u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek poprzez zastosowanie kontrolowanego placebo, podwójnie ślepej próby, random-off. Pacjenci ze stabilną przewlekłą niewydolnością nerek byli początkowo miareczkowani, a następnie ustabilizowani na torsemidzie. Po ustabilizowaniu dawki torsemidu, pacjenci byli losowo przydzielani w sposób podwójnie ślepy do kontynuowania miareczkowania dawki torsemidu lub otrzymywania placebo. Spośród 82 pacjentów włączonych do badania, 68 zostało przydzielonych losowo do grupy otrzymującej torsemid (n = 34) lub placebo (n = 34). Pacjenci, którzy otrzymywali placebo, wykazywali znacząco większe (p < 0,001) średnie zwiększenie masy ciała (3,55 lb) niż pacjenci, którzy pozostawali na torsemidzie (0,46 lb). Około dwie trzecie przyrostu masy ciała obserwowanego w grupie placebo wystąpiło w ciągu pierwszych 3 dni po randomizacji. Pacjenci kontynuowali leczenie, o ile nie doszło u nich do nagromadzenia płynów, które badacz uznał za szkodliwe dla ich stanu klinicznego. W grupie placebo większa liczba pacjentów przerwała leczenie z powodu zwiększenia masy ciała lub nagromadzenia płynów. Średnia liczba dni leczenia po randomizacji była znacząco większa (p < 0,001) u pacjentów, którzy otrzymywali torsemid (26 dni) niż u pacjentów, którzy otrzymywali placebo (16 dni). Brak zwiększenia masy ciała w grupie torsemidu był związany z większym odsetkiem pacjentów, u których nie stwierdzono zmiany lub poprawę stanu obrzęku obwodowego (79%) niż u pacjentów otrzymujących placebo (35%). Żaden pacjent nie został wycofany z badania z powodu hiperkaliemii lub hipokaliemii. Działania niepożądane zgłaszane podczas badania były zgodne z przewidywaniami dla pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, która często jest powikłana innymi chorobami podstawowymi.