Antyczni autorzy (od Strabo do Prokopiusza), jak również najnowsze badania podkreślają ekonomiczne i administracyjne znaczenie miasta Taposiris Magna, położonego na zachodnim krańcu obecnego jeziora Mariout (lub Maryut), na zachód od Aleksandrii, w Egipcie (30°56’21.52”N / 29°31’20.44”E). Osada archeologiczna, poświadczona od III w. p.n.e. do początku VIII w. n.e., zawdzięcza swoje szczęście strategicznemu położeniu, między Morzem Śródziemnym a jeziorem, w dobrze prosperującym w starożytności regionie Mareotis, oraz roli bramy z Libii i śluzy w aleksandryjskim kompleksie portowym. Jego obiekty nad jeziorem nie mają sobie równych na północnym wybrzeżu pod względem skali i złożoności: sztucznie pogłębiony kanał biegnący ze wschodu na zachód, ograniczony od południa dwukilometrowym wałem zbudowanym z warstw odpadów, na którym zbudowano magazyny; kamienne molo o długości ponad 200 m zamykające basen od wschodu; wieża off-shore strzegąca kanału od wschodu, a od zachodu liczne obiekty infrastruktury graniczące z basenem jeziora; grobla blokująca jezioro z północy na południe. Długowieczność kompleksu portowego i zaangażowanie władz centralnych w różne programy rozwojowe wskazują na kluczową rolę, jaką miejsce to odgrywało w sieciach gospodarczych, które łączyły Aleksandrię z jej zapleczem. Jednak, pomimo świadectwa starożytnych, którzy nalegali na orientacji jeziora witryny, aspekt ten nigdy nie przyciągał tyle uwagi, jak zabytki górnego miasta (świątynia Ozyrysa, Wieża Arabów, grobowce). Jedynie Ekspedycja Brooklyńska pod kierownictwem Prof. E. Ochsenschlagera przeprowadziła w 1975 roku krótką kampanię w zachodniej części portu.
W przeciwieństwie do poprzednich misji, francuska ekspedycja w Taposiris i Plinthine postanowiła skupić się na działaniach w obszarze jeziora w latach 1998-2010. Przeprowadziła ona systematyczne badania wszystkich pozostałości (architektonicznych i topograficznych), datowanych na różne fazy rozwoju kompleksu portowego (od hellenistycznej do bizantyjskiej) wykazując, że wiele obiektów całego miasta jest częścią ambitnego programu zapoczątkowanego w II/III w. n.e. w celu kontroli wymiany. Badania elektromagnetyczne i badania geomorfologiczne, podkreślając zakres przekształceń środowiska, podkreśliły czynniki (naturalne lub polityczne) tych ewolucji i ich wpływ na działalność i funkcje witryny. Umożliwiły one powiązanie historii obiektu z ewolucją jeziora w długim okresie czasu. Co więcej, rola terminalu, jaką Taposiris pełniło w czasach rzymskich oznaczała, że aby zrozumieć logikę obserwowanych tam przemian, eksploracja została rozszerzona dalej na wschód, co zaowocowało badaniami topograficznymi i sondowaniami: wyjątkowa koncentracja miejsc i basenów portowych (Plinthine, Rahim, Qoseir, Gamal) na wschód od Taposiris jest uderzająca. Interpretacja starych map i danych geomorfologicznych dowiodła, że graniczyły one z tym samym kanałem.
Do tej pory kilka artykułów daje tylko niewielki przebłysk bogactwa uzyskanych wniosków, a ostateczne wyniki analiz geomorfologicznych są wciąż niepublikowane. Celem grantu jest dokończenie badań zarówno pozostałości archeologicznych, jak i kontekstu paleośrodowiskowego w celu uzyskania ostatecznej publikacji na temat tego wyjątkowego stanowiska. Publikacja (druk papierowy i Web-GIS) pozwoli na nowe spojrzenie na historię jeziora Mareotis w starożytności oraz wyjaśni zmiany środowiskowe i ich wpływ na dynamikę społeczeństw i gospodarkę.
Projekt publikacji jest kierowany przez dr Bérangère Redon i prof. Marie-Françoise Boussac
