Według Grafmana, et al. „dezinhibicja” to brak umiaru przejawiający się na kilka sposobów, wpływający na aspekty motoryczne, instynktowne, emocjonalne, poznawcze i percepcyjne z oznakami i objawami, np. impulsywność, lekceważenie innych i norm społecznych, wybuchy agresji, niewłaściwe zachowania i zachowania opozycyjne, zahamowane popędy instynktowne, w tym zachowania ryzykowne i hiperseksualność. Dezinhibicja jest częstym objawem po urazie mózgu lub uszkodzeniach, szczególnie płatów czołowych, a przede wszystkim kory oczodołowo-czołowej. Następstwa neuropsychiatryczne po urazach mózgu mogą obejmować rozproszone zaburzenia poznawcze, z bardziej widocznymi deficytami w zakresie tempa przetwarzania informacji, uwagi, pamięci, elastyczności poznawczej i rozwiązywania problemów. Często obserwuje się wyraźną impulsywność, niestabilność afektywną i zahamowanie, wtórne do uszkodzenia obszarów czołowych, skroniowych i limbicznych. W połączeniu z typowymi deficytami poznawczymi, te następstwa charakteryzują często zauważane „zmiany osobowości” u pacjentów z TBI (Traumatic Brain Injury). Zespoły zahamowań, występujące w urazach i uszkodzeniach mózgu, w tym w guzach mózgu, udarach i padaczce, obejmują zakres od łagodnie nieodpowiednich zachowań społecznych, braku kontroli nad własnym zachowaniem do pełnoobjawowej manii, w zależności od uszkodzeń określonych obszarów mózgu. Kilka badań dotyczących urazów i obrażeń mózgu wykazało znaczące związki między zespołami zahamowań a dysfunkcją kory oczodołowo-czołowej i podstawno-skroniowej, wpływającymi na funkcje wzrokowo-przestrzenne, somatosensację, pamięć przestrzenną, zachowania motoryczne, instynktowne, afektywne i intelektualne.
Zgłaszano również zespoły zahamowań z objawami podobnymi do manii w podeszłym wieku, z uszkodzeniami kory oczodołowo-czołowej i podstawno-skroniowej obejmującymi połączenia limbiczne i czołowe (obwód oczodołowo-czołowy), szczególnie w prawej półkuli. Dezynhibicja behawioralna w wyniku uszkodzenia płatów czołowych może być postrzegana jako wynik spożywania alkoholu i leków działających depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy, np. benzodiazepin, które wyłączają korę czołową z samoregulacji i kontroli. Argumentowano również, że ADHD, nadpobudliwe/impulsywne podtypu mają ogólne behawioralne zahamowanie poza impulsywności i wiele chorób lub powikłań ADHD, np. zaburzenia zachowania, antyspołeczne zaburzenia osobowości, nadużywanie substancji i podejmowanie ryzyka zachowania są wszystkie konsekwencje nieleczonej behawioralnej disinhibition.
.