Gregory Peck

Gregory Peck, w pełnym brzmieniu Eldred Gregory Peck, (ur. 5 kwietnia 1916, La Jolla, Kalifornia, USA – zm. 12 czerwca 2003, Los Angeles, Kalifornia), wysoki, imponujący aktor amerykański o głębokim, łagodnym głosie, najbardziej znany z przedstawiania postaci uczciwych i prawych.

Quiz Britannica

Ready, Set, Action!

Tom Cruise. Marilyn Monroe. Być może znasz te nazwiska, ale ile tak naprawdę wiesz o tych hollywoodzkich gwiazdach? Umieść swoją inteligencję w świetle reflektorów w tym badaniu gwiazd filmowych.

Syn aptekarza, Peck uczęszczał do szkoły wojskowej i San Diego State College przed zapisaniem się jako premedytowany student na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Tam rozwinął swoje zamiłowanie do aktorstwa, a po ukończeniu studiów wyruszył do Nowego Jorku, gdzie uczył się w Neighborhood Playhouse i utrzymywał się jako woźny w Radio City Music Hall i jako sprzedawca koncesji na Targach Światowych w 1939 roku. Zadebiutował na Broadwayu w The Morning Star (1942), pierwszej z trzech kolejnych klap, w których wystąpił, choć krytykom podobały się występy Pecka.

Zaproszony do Hollywood, Peck zadebiutował w filmie jako rosyjski partyzant w Days of Glory (1944). Z powodu wcześniejszej kontuzji kręgosłupa nie był w stanie służyć w II wojnie światowej. Dzięki temu stał się jednym z najpopularniejszych odtwórców głównych ról w latach czterdziestych. Pierwszą nominację do Oscara zdobył za rolę idealistycznego księdza misjonarza w filmie Klucze królestwa (1944), a trzy lata później otrzymał drugą nominację za kreację dziennikarza, który udaje Żyda, by zdemaskować antysemityzm w filmie Umowa dżentelmeńska (1947). Inne godne uwagi filmy Pecka z tej dekady to Dolina decyzji (1945), Spellbound Alfreda Hitchcocka (1945), Pojedynek w słońcu (1946), The Yearling (1946) i Żółte niebo (1948).

Pomimo, że Peck pracował z większością najważniejszych hollywoodzkich reżyserów tamtych czasów, w tym z Hitchcockiem, Kingiem Vidorem, Williamem Wellmanem, Williamem Wylerem, Vincente Minnellim i Lewisem Milestone’em, wykonał niektóre ze swoich najlepszych prac dla Henry’ego Kinga. W filmach Kinga: „Twelve O’Clock High” (1949), „Rewolwerowiec” (1950), „Dawid i Batszeba” (1951), „Śniegi Kilimandżaro” (1952), „Brawurowi” (1958) i „Umiłowany niewierny” (1959), Peck portretował na zewnątrz silne i autorytatywne jednostki, którym wewnętrzne demony i wady charakteru grożą zniszczeniem. W końcu został uhonorowany Oscarem za rolę etycznego i współczującego prawnika z Alabamy, Atticusa Fincha, w ekranizacji powieści Harper Lee Zabić drozda (1962). Jego kolejne role to m.in. udręczony ojciec w popularnym horrorze Omen (1976), tytułowy amerykański generał w MacArthur (1977) oraz rzadko spotykany czarny charakter jako nazistowski lekarz Josef Mengele w Chłopcach z Brazylii (1978). Chociaż Peck kontynuował pracę do początku lat 90-tych (kiedy to ogłosił, że jest w dużej mierze na emeryturze), jego ostatnie filmy są w większości niezapomniane.

Zaopatrz się w subskrypcję Britannica Premium i uzyskaj dostęp do ekskluzywnych treści. Subskrybuj teraz

Przez całą swoją karierę, Peck otrzymał najwięcej pochwał za portrety stoickich mężczyzn motywowanych poszukiwaniem przyzwoitości i sprawiedliwości; był mniej udany w przedstawieniach wymagających szerokiej gamy emocji, takich jak jego interpretacja kapitana Ahaba w Moby Dicku (1956), w której krytycy uważali, że nie udało mu się przekazać kompulsywnych cech jednej z najbardziej złożonych postaci literatury amerykańskiej. Mimo to był wdzięcznym aktorem, w pełni zdolnym do ról, które wymagały od niego bycia moralnym centrum filmu. Peck był również powszechnie podziwiany i szanowany jako jedna z najbardziej skłonnych do współpracy i najmniej egoistycznych gwiazd przemysłu filmowego. Poza pracą w filmie, Peck był niestrudzenie aktywny w sprawach obywatelskich, charytatywnych i politycznych. Pełnił funkcję przewodniczącego American Cancer Society oraz rady powierniczej American Film Institute (którego był współzałożycielem), a przez trzy lata był prezesem Academy of Motion Picture Arts and Sciences.